Dag 130 Overlaten.

Vandaag opmerkelijk nieuws waaruit blijkt dat je met gerust hart de hele boel aan bestaande processen kunt overlaten, want dan komt het allemaal echt goed. Je kunt mensen niet dwingen tot bepaalde keuzes en maakbare oploissingen werken niet. De hieronder genoemde politici worden wel eens weggezet als een stelletje onverlaten. Ze blijken echter pure overlaters te zijn en zetten daarmee een sublieme trend in oplossingsgericht denken. (lees hieronder verder).
Verder: een jarige weblogger bovenaan geplaatst in het rijtje Andere webloggers en een nieuwe link in de rubriek Meer op het web: een website waar je allerlei fraaie stellingen kunt vinden die in proefschriften zijn gebruikt(met dank aan HetkanWel).

Maakbare oplossingen (3) /*\

Twee berichtjes in het AD:
Over het onderhoud van de grote wegen zijn zo weinig automoblisten tevreden dat ongeveer 30 procent serieus overweegt over te stappen naar het openbaar vervoer, waarbij dan de trein de voorkeur geniet.
Naar aanleiding van een klimaatvoorspelling van het KNMI zei staatssecretaris Schultz (enzovoorts) dat Schiphol wellicht een baan zal moeten inleveren.
Tjonge! Hebben Peijs en Schultz soms visionaire inzichten? De één kondigt allerlei plannen aan om het fileprobleem aan te pakken, wetende dat die voorstellen de oplossing niet zijn. Op het eerste oog komt ze wel de automobilisten tegemoet, maar diep in haar hart weet ze dat uiteindelijk de oplossing in meer openbaar vervoer ligt. Op het moment dat er genoeg automobilisten om de trein schreeuwen voert ze het gratis openbaar vervoer in. Geniaal!!!
De ander komt op voor de belangen van Schiphol. Daarmee weet ze haar zetel in het kabinet vast te houden. zodat er niet een of andere jandoedel maatregelen uitvaardigt tegen dat vliegveld. Want zij weet diep in haar hart dat het niet lang zal duren of Schiphol raakt minstens 1 baan kwijt. Briljant!!!
Gelukkig hoef ik vandaag niet naar de stembus, want ik begin nou toch echt te twijfelen of mijn oorspronkelijke politieke richting wel de goede is.

Labels:

Dag 129 Drinken en kiezen.

Tieners drinken teveel, stond er in de krant. Vooral 12 tot 14-jarigen zetten het op een zuipen.
Pechthold (D66) wil dat men vanaf 16 jaar al kiesrecht krijgt. Hoop hij daarmee jong publiek te trekken bij de komende verkiezingen?
Even door redeneren op de manier die u wel gewend bent op dit weblog:
Tieners drinken zich klem en tegen de tijd dat ze 16 zijn hebben we een grote groep Korsakov-lijders die mogen stemmen. De resultaten van die verkiezingen zijn zo beroerd dat Pechthold een nieuw voorstel lanceert: men mag alleen maar stemmen als men slaagt voor de blaastest.
Meer wijzigingen van de kieswet? Lees hieronder meer.

Partij kiezen. <>

Komt er na vandaag een nieuwe politieke partij bij?
In menig commentaar op de lijsttrekkertoestanden bij de VVD werd de suggestie geopperd dat Rita Verdonk wellicht voor zichzelf gaat beginnen als ze de race gaat verzliezen. We zijn benieuwd.
Mocht dat zo zijn dan kan ze zich voegen bij het rijtje nieuwe partijen dat bij elke verkiezingsronde aanmeld.
Veel van die nieuwkomers lijken clubs te zijn die zich op één enkel "belang" richten. Waar halen die mensen het idee vandaan dat je daarmee de landelijke politek in kan?
Dat moet eens afgelopen zijn. Een partij die "landelijk" gaat hoort meerdere belangen te vertegenwoordigen. Het wordt tijd een ondemocratische aanpassing van de kieswet in te voeren. Geen verhoging van de kiesdrempel maar een screening van de doelstellingen. Blijkt daaruit dat een nieuwe partij slechts één belang nastreeft dan kan die partij niet toegelaten worden tot het nationale circus.
Een kleine toevoeging aan die wetswijziging zou ook wel leuk zijn. Ook de zittende partijen woren op dat punt gescreend. Als dan blijkt dat een bepaalde partij de afgelopen vier jaar vooral gescoord heeft op één enkel belang, dan is het exit en uit. Ze mogen een ronde overslaan (terug naar Af en ze ontvangen geen geld).
Ik ga er eens over denken om met een zogenaamd "burgerinitiatief" deze wetswijziging erdoor te krijgen. U mag meedoen natuurlijk.

Labels:

Dag 128 Duurzaamheid.

Taal is mooi maar het leidt te vaak tot begripsverwarring. kwestie van woordkeus. Bij duurzaamheid blijken nogal wat mensen bij de eerste lettergreep te blijven hangen. De één denkt dan dat het een kostbare grap is, een ander verkondigt de mantra dat het wel wat mag kosten.
Over die laatste groep gaat de bijdrage van vandaag (lees hieronder verder).

De definitie van milieu (poen, poen, poen, poen....)

Voor niks gaat de zon op. Een inmiddels sterk achterhaalde volkswijheid, waarmee gezegd wordt dat alles zo zijn prijs heeft. De redactie betwijfelt dat, maar een grote meerderheid van de mensen deelt die opvatting. Daarom hoor je ook niet veel mensen klagen over het idee dat er voor een schoner milieu de nodige offers in geld moeten worden gebracht. We willen allemaal wel een beter milieu en we betalen er graag wat voor.
En jawel hoor....; zodra er enige goedwillendheid wordt getoond zijn er ook meteen figuren die daar misbruik van maken. Dat zijn van die types die overal geld in zien. Slimme, creatieve types met helaas slechts één focus: hun eigen portomonnee. Ze kijken niet verder dan hun eigen milieu. Zo op het oog lijken het nette, hardwerkende mensen: van bankdirecties tot managers van energiebedrijven. Van recycling-bazen tot kabinetministers. Allemaal niet te beroerd om op bescheiden schaal mee te werken aan een schoner milieu en tegelijkertijd hun kas te vullen dankzij verschillende milieumaatregelen.
Zo vindt men het volkomen legitiem dat frituuurvet duurder gaat worden omdat er meer vraag is naar bio-diesel (zo werkt nu eenmaal het marktmechanisme).
Of omdat er teveel verwijderingsbijdragen voor koelkasten en wasmachines zijn geïnd, vindt men dat die dan maar in zijn geheel kan worden afgeschaft.
Ander berucht voorbeeld zijn natuurlijk de emissie-rechten: de overheid geeft je flink wat verguningen om CO2 uit te stoten, het lukt je om minder uitstoot te realiseren en de overblijvende rechten verkoop je met dikke winst.
En als overheid ga je helemaal niet investeren in milieu-verbeterende innovaties. Niet teveel reclame daarvoor want dan blijft er aan het eind van de rit geld over dat naar de staatskas terug kan, waardoor er geen mooie dingen gerealiseerd kunnen worden dankzij de aardgasbaten.
Gelukkig wordt er af en toe een organisatie betrapt op dubbelzinnig milieu-beleid. ABN Amro kreeg de "milieu-hypocrisie"-prijs.
Allemaal keurige, hardwerkende mensen? Het zal wel, maar wat mij betreft kan de hele bende voorgoed tot het criminele milieu worden gerekend.

Dag 127 Informatie.

Vandaag weer een artikel in de serie over codes. De mens is informatie (genetische code) en er is veel informatie over de mens die met behulp van codes wordt opgeslagen en bijgehouden. Maar er is ook een code waarmee informatie over jou en mij wordt verzameld. Lees hieronder verder.
Ik hoop dat ik hiermee uw rustdag niet verstoor.

Wij zijn postcodes \|/

Iedereen weet inmiddels ook wel dat je voor veel instanties niet meer dan een code bent. Van sofi-nummer tot het wachtwoord bij je on-line-bankier, van klantnummer bij je energiebedrijf tot aansluitnummer bij je internetprovider.
Dat lijkt allemaal handig en dus logisch dat men zo te werk gaat. Jij ligt er niet wakker van, toch? Maar heb je er wel eens bij stil gestaan hoe dicht men je kan naderen met alleen je postcode?
We vinden het ondertussen heel normaal dat je met behulp van een postcode allerlei informatie kunt opzoeken. Adressen, telefoonnummers, waar vind je de dichtsbijzijnde warme bakker, enzovoorts. Er handige code dus. Maar er wordt nog handiger gebruik gemaakt van de postcode. Lees (klik) hier maar eens:
Bijzondere informatie over de postcode. In dit artikel stelt de schrijfster dat het niet toevallig is dat iemand die op een flatje drie-hoog woont nooit reclame over grasmaaiers in de bus krijgt. Met andere woorden: de postcode is ook een erg handige marketing-tool. En omdat allerlei informatie tegenwoordig ook snel aan elkaar kan worden gekoppeld, is het dus ook niet zo verwonderlijk dat je tijdens de warme maaltijd gebeld wordt door het zoveelste bedrijf dat graag wat meer van je wil weten omdat ze iets vreselijks leuks voor je in de aanbieding hebben.
Tik de postcode van het lieflijke plaatsje Ferwerderadiel in en je krijgt de CBS-gegevens over de samenstelling van de bevolking aldaar. (Op deze CBS-site klik je op het 2e icoontje links; in het scherm dat dan verschijnt klik je op het tabblad postcodes per 1 januari en klik dan op de gemeente waar je de gegevens van wilt zien; klik tenslotte op de knop "gegevens tonen").
Op een andere site vind je de telefoonnumers die bij die postcode horen en je kan aan de slag met je belcampagne.
Er zijn bedrijven die voor flink geld (natuurlijk) allerlei informatie verzamelen en die op postode beschikbaar maken. Omdat je al jaren je postcode hebt moeten invullen bij verschillende gelegenheden kun je er dus zeker van zijn dat je op die manier meer bekend hebt gemaakt over jezelf dan je misschien lief is.
Gelukkig zijn er ook leukere mogelijkheden. Klik deze mogelijkheden maar aan en doe je er voordeel mee.
Nederlandse gewoonte: je wilt je kop niet te ver boven je het maaiveld uitsteken? Zoek dan uit hoe hoog je eigenlijk woont.
Je wilt weten welke internet-provider het snelst kan leveren op jouw adres? Je vind hem met Speed.
Waar vind je webloggers bij jou in de straat? Zoek op loggers per postcode.
En door al dat gegoogle en het lezen van weblogs kom je de deur niet meer uit en wil je toch weten wat er in de buurt leeft? Klik hier op buurtonline.

Of je wilt er wel eens even helemaal uit. Zoek dan de natuurgebieden bij jou in de omgeving.

Codes. Ik schreef het hier eerder al: ze hebben hun voordelen maar waakzaamheid blijft geboden.

Labels:

Dag 125 Van de redactie

Vandaag wijs ik de lezers er nog eens op dat er veel boeiende zaken in de rechterkolom staan dus scroll ook eens het hele rijtje langs dat in de rechterkolom staat.
En vandaag: u weet natuurlijk allang wat u gaat kiezen. De rest van Nederland ook (zie hieronder) en dat ziet er niet best uit.

Onverwachte keuzes <>

"Na regen komt zonneschijn."
Gelukkig zijn er ook nog hele waarheden. Al is het dagenlang een natte boel, de zon komt heus weer wel. Spreuken van deze aard zijn kenmerkend voor de nederlandse mentaliteit. We zoeken zekerheden, het moet niet te gek worden, doe maar gewoon.
Dus net als je denkt dat dit kabinet flink afgestraft zal worden om alle leugens, blunders en graai- en snaaimaatregelen, net als je denkt dat de kiezer dus het roer eens stevig zal omgooien, krijg je dit.
Balkendende wint aan populariteit (Volkskrant).
Nee, dit is niet het land van de onverwachte keuzes. Dat kan ook niet want de meerderheid laat hun keuze toch beïnvloeden door allerlei enquetes (klik hier).

Labels:

Dag 125 Nepexperts

Het is een volkswijsheid dat veel hele waarheden halve leugens zijn. Maar waarom stapelen de bewijzen daarvoor zich de laatste weken zich in rap tempo op?
Ik ben geen expert op dat gebied, ik ben helemaal geen expert, zelfs geen nepexpert. Ik kijk wel uit want dat kan vervelende gevolgen hebben. (klik op nepexpert).
Echte experts leggen soms verbanden bloot waar een gewoon mens niet op zou komen. Zo blijkt roken gezond voor de staatskas; en nou maar hopen dat de experts in het kabinet niet op het idee komen dat er meer mogelijkheden zijn om de levensduur te verkorten en zo de kas te spekken.
De vindingrijkheid van het kabinet laat trouwens opnieuw te wensen over. Lees hieronder meer.

De winkel van sinkel. /*\

Het is bijna zover: de santekraam van de overheid is bijna uitverkocht. Nu is het OV-bedrijf Connexxion aan de beurt. De vakbond is ineens erg boos, hoewel men al lang wist dat het een keer stond te gebeuren. Lekker op tijd!
Wat eigenlijk veel bedenkelijker is, is de koers die de de regering vaart met betrekking tot de privatisering van overheidsdiensten. Die is nog steeds "volle-kracht-vooruit", terwijl er ondertussen genoeg bekend is om even voor anker te gaan en wat bedenktijd in te lassen.
De spoorwegen en de energiebedrijven zijn daar voorbeelden van.
Dat privatisering de consument voordeel zal brengen is tot op heden niet waar gemaakt. Het is er alleen maar duurder op geworden terwijl de service er op achteruitgaat. (Treinkaartje duurder, minder treinen en meer uitval; energienota duurder, slechte klantenservice en meer stroomstoringen).

Dit soort resultaten houdt de diskussie over privatisering alleen maar levendig. De beoogde effecten op werkgelegenheid, milieu en consumentenbelangen lijken helemaal niet zo zeker haalbaar als wordt beweerd. Ook negatieve bijverschijnselen krijgen nauwelijks aandacht. Bovendien zij er twijfels over het nut voor de overheid. En waarom wel lokale overheden opgeroepen rustig aan te doen (Brinkhorst april 2006) terwijl de centrale overheid rustig blijven uitverkopen?
In het specifieke geval van Connexxion komt bovendien helemaal ongelegen. Hun inter-liners zijn toch een prima alternatief voor vlotte lange afstandsverbindingen, busvervoer is toch een prima middel bij de filebestrijding? (Vorig jaar was een proef met gratis busvervoer tussen Leiden en Den Haag nog een groot succes).
Hoe creatief kan je zijn als je alleen maar op de centen let. Minister Zalm lukt dat in ieder geval niet.

Labels:

Dag 124 De vaart zit er goed in.

Met grote snelheid ontwikkelt zich bij de VVD een schouwspel waarvan menigeen denkt dat het de minimalisering van dit liberale bolwerk zal betekenen. Maar ondertussen... (lees hieronder verder).
Ik wens u een prettige vrije dag verder, ikzelf moet werken.

Kamp-exercities

(klik op Trouw voor het hele artikel)
De redactie heeft de hand kunnen leggen op uitgelekte notities die van een telefoon-tap zijn gemaakt.
Zalm: "Ja, met Gerrit hier, zeg... wat maak je me nou kerel!"
Kamp: "Huh? Wat? Hoe bedoel je?"
Zalm: "Kom op zeg! Je hebt je mond weer eens voorbij gepraat; wat een oudewijvenklets trouwens; geen regie in de partij. Heb je ze nog wel op een rij?"
Kamp: "Oh, dat... Mwah, is uit zijn verband gerukt. Maar goed, enige kern van waarheid zit er wel in, vind je niet?"
Zalm: "Maar amice! Wat zeg je nou? Ik dacht dat ik de toko aardig onder controle had hoor."
Kamp: "Noem jij dat controle? Rita roept maar wat, Mark moppert een eind weg en dan mag je nog van geluk spreken dat Wiegel aardig rustig blijft."
Zalm: "Luister Hendrik, dat staat allemaal in het scenario dat we hebben bedacht."
Kamp: "Scenario? Daar weet ik niks van?!"
Zalm: "Dat bedoel ik nou, jij weet van niks en dat schrijf je dan in je weblog. Geeft niet hoor, dat is gebruikelijk bij webloggers, maar het geeft wel een geheel vertekend beeld van de werkelijkheid."
Kamp: "Oh ja? En wat is dan wel de werkelijkheid volgens gekke Gerritje?"
Zalm: "Nou niet persoonlijk worden. Herinner jij nog hoe destijds de LPF ineens zo groot werd?"
Kamp: "Eh... kgloof het wel."
Zalm: "Kijk, daar hebben wij ons lesje uit getrokken. Dus Rita doet alsof ze ferme uitspraken poneert, binnen de partij doen we alsof we het hartsikke met elkander oneens zijn. Precies zoals dat toen met de LPF ook ging. Jongen, wij worden straks de grootste!"
Kamp: "Weet je dat wel heel zeker?"
Zalm: "Let maar eens op. Heb vertrouwen, Hendrik. Ik heb de touwtjes nog steeds stevig in handen. Dus dat over die regie is klinklare nonsens. Het resultaat is dat het volluk smult van al die ophef. En als datzelfde volluk straks aan de stemknoppen staat herinneren ze zich alleen nog hoe "open en eerlijk en recht-door-zee en oncalvinistisch" de VVD was. Dat wordt toch al gauw een winst van zo'n dikke 40 tot 60 percent."
Kamp: "Als jij het zegt, Gerrit, als jij het zegt......"

Labels:

Dag 123 Geografische kennis.

Kijk eens hier, als je geografische kennis beperkt is, dan zul je ook nooit de weg weten. Sterker nog: je raakt de weg steeds meer kwijt. Minister Peijs lijkt daar geen last van te hebben. Zij weet de weg wel en gaat die aanleggen tussen Amsterdam en Almere (lees hieronder).
In de rubriek "Andere weblogs" heeft de redactie de link naar Piet Reckman helaas afgesloten. Zijn weblog lijkt stil te liggen. De redactie zal het nader onderzoeken en komt er op terug als er meer bekend is.

Lijntjes maken /*\

Minister Peijs: "Wat zegt u? Is er nog meer na Almere?"
Tja, dat is het bedroevende resultaat van jarenlang ondermaats onderwijs. Wie kan nog het bekende rijtje plaatsen in de provincie Groningen opnoemen dat je vroeger bij aardrijkskunde uit je hoofd moest leren? De minister lijkt dat rijtje niet te kennen. En nu wil ze geld dat bestemd was voor een hoge snelheidstrein naar het noorden gebruiken om het fileprobleem tussen Amsterdam en Almere op te lossen. Hoe groot kan je een land maken?
Er blijken echter hier en daar nog wat fanatieke veenkolonisten te wonen in het achterland van Almere en die zijn vreselijk boos.
Minister Peijs wil niet meer aan een snelle lijn naar het noorden omdat het veel te duur gaat uitpakken. De 2e kamer wil echter opnieuw onderzoek naar de mogelijkheden, ook al gaat dat wat kosten (Dijksma: "Het is de minst dure oplossing.")
Wat nu te doen? Eerdere maatregelen om het onherbergzame, kale noorden enig leven in te blazen zijn een stille dood gestorven: de daarheen verplaatste asielziekerscentra zijn zo goed als leeg, vergrijsde junks erheen sturen stuit op verzet van de lokale bevolking. Dat je treinen ook in kan zetten voor andere zaken dan gedwongen deportaties komt niet bij de regering op (!).
Terug naar de essentie: mag Peijs het geld anders besteden?
De redactie hier meent van wel. Maar niet zoals de minister het zelf had gedacht.
Een snellere verbinding naar de veenkoloniën hoeft niet. Een grotere frequentie van intercity's en herstel van opgeheven lokale lijnen lijken mij genoeg. Dat kost wat en dat mag ook als je wonen en werken op een voor het milieu verantwoorde wijze serieus neemt.
De randstedelijke fileproblemen worden aangepakt met een volledig gratis openbaar vervoer, dat wordt verrijkt met meer schoonrijdende bussen. Kost ook wat en dat mag ook als je....etcetera. (Zie ook in rechterkolom onder Krenten uit de pap bij Blije Vlaming)
Wie gaat deze motie indienen en gaat daarmee over tot de orde van de dag?

Labels:

Dag 122 Kromme redeneringen

In een enkele reactie wordt de redactie verweten er wel heel kromme redeneringen op na te houden. Toegegeven: dat klopt! En wel hierom: de redactie is recht-door-zee denken meer dan zat. Dus zoeken we andere wegen. En die zoek ik hier, in dit land, op dit weblog.
Over mensen die andere plekken verkiezen gaat de bijdrage van vandaag (hieronder).
In het verlengde daarvan is er een nieuwe link in de rubriek Andere weblogs. Klik daar maar eens op Wij blijven hier.

Anywhere I lay my head, I call my home <>

Wat beweegt een mens om alles wat hem/haar zo vertrouwd is te verlaten en in den vreemde te gaan wonen? Het is zo'n keuze waar veel over te zeggen valt en weinig over te weten.
Welk motief ook ten grondslag ligt aan die keuze, statistieken en cijfers geven mijns inziens daar toch onvoldoende duidelijkheid over.
Als je je leven niet zeker bent lijkt het een logische keuze je heil ergens anders te zoeken. Vluchtelingenkampen zijn daar de schrijnende voorbeelden van. Hier is geen sprake van een eigen keuze, maar van dwingende omstandigheden.
Op alle andere motieven valt wat af te dingen, voor zover het de cijfertjes betreft.
Leegloop van onze noordelijke en oostelijke provincies? Er blijven vooralsnog meer mensen wonen dan er weggaan.
Immigratie uit armere landen? Het aantal mensen dat hun economisch heil elders zoekt is nog steeds vele malen lager dan die van de achterblijvers.
Weggaan uit gebieden waar de natuur soms vreselijk tekeer gaat? Slechts enkelen verhuizen definitief. De meesten wijken tijdelijk voor het natuurgweld en keren weer terug naar de plek des onheils.
Goedkopere woningen in België en Duitsland? De meeste Nederlanders blijven zitten waar ze zitten.
Is het dan alleen een handjevol avonturiers die op pad gaan? Waar overigens een groeiend aantal op hun schreden terugkeert? Dat emigranten vroeger of later weer immigranten worden is overigens geen bewijs voor de stelling dat emigreren een verkeerde keuze zou zijn.
Eén ding lijkt mij zeker: het is in de meeste gevallen geen romantisch verlangen om ergens op een ideaal, paradijselijk plekje te gaan wonen. Het dichtst bij dat idee komen mischien de pensionado's die in Zuid-Spanje gaan wonen.
Misschien valt de enige echte reden wel terug te voeren op een oerdrift die we ons al lang niet meer zo bewust zijn maar wel kan meespelen bij dit soort keuzes. Want wat dreef de Batavieren destijds om een kijkje om de hoek bij Lobith te nemen en zich in het toenmalige moeras te vestigen dat later Nederland zou zijn? En wat hadden de Vikingen hier te zoeken?
Volksverhuizingen, massaal of individueel, zijn sinds mensenheugenis, aan de orde van de dag. In bijna alle gevallen liggen er heel praktische redenen ten grondslag aan de keuze om te verkassen. Slechts een minimaal aantal mensen kiest voor een vals-romantisch, hippie-achtig zwerversbestaan. Het is dus niet anders en welke regeltjes de diverse overheden ook bedenken om die verhuizingen te reguleren, tegenhouden kan men het niet. Het zou daarom beter zijn regeltjes te maken die de verplaatsingsdrift makkelijker maakt.
Nog even over de remigranten: waarom eigenlijk terug gekomen op de eerder gemaakte keuze? Tom Waits zingt in één van zijn liedjes: Anywhere I lay my head, I call my home. Het zou mooi zijn als iedereen zich overal thuis voelt. Voor alle emigranten is dat kennelijk het probleem niet. Men wil dat wel, anders verhuis je toch niet?

De berichten die aanleiding gaven tot deze bijdrage zijn te vinden op:
- Trouw: immigratie neemt toe door terugkerende nederlanders;
- NRC: Nederlander koploper emigratie;
- Volkskrant: immigratieregels soepeler.

Labels:

Dag 121 Water naar de zee.

Afgelopen donderdag startte de Week van de zee met het thema Op Reis. Dat kwam mooi uit want één van onze bekende ingezetenen pakte haar koffers toen ze inzag dat haar inzet water naar de zee dragen was.
Ons landje is daar wereldberoemd om. In de bijdrage van vandaag (hieronder) wordt dat nog eens geïllustreerd. Er zijn veel goede ideeën, er zijn initiatieven die zoden aan de dijk zetten. Daar kunnen we de verantwoordelijke uitvoerders en hun boekhouders op wijzen, maar het is water naar de zee dragen.

Aardgas baat niet....

Een schoner milieu kost geld. Andere energiebronnen.... dat kost ook wat. En om er nou een beetje vaart in te zetten reageerde de redactie een tijdje terug op hetkanWel (lees aldaar ook de reacties).
Maar nu begrijpt de redactie er helemaal niets meer van. Het blijkt dat we al lang onze particuliere donaties maandelijks storten via onze energienota. En daar gebeurt helemaal niets mee!!! (op een enkel aardappeltje na).
Niet alleen het kabinet houdt geld over, ook zijn er dus potjes die overlopen. Een deel van de aardgasopbrengsten kan worden besteed aan nieuwe ideeën. Maar de meeste ingeleverde plannen voldoen niet aan de kwaliteitseisen en dreigt geld voor mooie plannen retour te gaan naar de staatskas. Ik denk dan: gooit het roer maar om. Geen bruikbare ideeën? Er liggen er nog genoeg die een leuke financiële impuls kunnen gebruiken, zodat een aantal goede ontwikkelingen versneld ingevoerd kunnen worden. Mij lijkt het logisch: aardgas is energie, dus de aardgasbaten gaan naar mooiere, schonere en zuiniger energietoepassingen.
Het zal wel weer aan de regeltjes liggen die niet veranderd kunnen worden. Waarom nou toch?

Dag 120 Spreekwoordelijke waarheden.

"Wat je zegt, ben je zelf" is een gezegde die we toepassen als we een lelijke omschrijving van onszelf toegeworpen krijgen en willen daarmee onze eigen identiteit verdedigen. Tja, die identiteit. Kwestie van de appel en de boom? Lees de bijdrage van vandaag hieronder.
Tip voor de digibeten: de onderstreepte woorden kun je aanklikken; het zijn links naar artikelen die met het onderwerp te maken hebben.
Tip voor alle lezers hier: de rechterkolom bevat veel interessante zaken. Loop die rubrieken ook eens door. De eerste rubriek is "Meer op het web"en de laatste is nieuw: "Opmerkelijke gesprekken".

Historische identiteitscrisis.

Hoe ver kan een appel van de boom vallen? Volgens het spreekwoord niet zo heel ver. Niet dat ik er nu peren bij wil halen maar mensen zijn net appels. Zodra ze gevallen zijn kijken ze om zich heen en vragen zich af van welk boompje ze ook al weer vandaan kwamen.
Iedereen stelt zich wel eens vragen over zijn/haar identiteit (en... zucht, nog één keer dan: dat beperkt zich niet tot de naamgeving alleen). Vooral in tijden van crises wil die vraag zich opdringen. Behalve dertigers met een dipje en mid-life-depressievelingen stellen ook filosofen en stamgasten aan de borreltafel regelmatig de existentiële vraag. En zo als dat wel vaker gaat: je stelt een vraag en de verwarring wordt alleen maar groter.
Wetenschappers zoeken al jaren naar de echte eerste mens. En wat blijkt? Er is meer verwarring over onze oer-identiteit. De theorie dat we nauw verwant zijn aan apen is algemeen bekend en lijkt nu ook meer dan ooit bewezen te zijn. De oorzaak ligt in één van de meest gangbare processen in de evolutie: kruisbestuiving (in de volksmond beter bekend als seks). Werp daar uw licht maar een over.
In de ban van allerlei literatuur die feiten en fictie bij elkaar lijken te brengen, menen anderen weer we ooit een soort hobbit waren. Wat weer heel iets anders is dan de constatering dat wij allen zakpijpen zijn.
En zo blaast de wetenschap de identiteitscrisis al eeuwenlang telkens nieuwe leven in.
Hebben wij daar wat aan? De hier eerder genoemde volksmond weet daar het antwoord wel op: "Ach, we zijn allemaal maar mensen..."
Juist, we zijn maarmensen; wat we denken te zijn blijkt vaak gebaseerd op een "mare" te zijn; wat we willen zijn is aan veel "maars" onderhevig. In de grote zee van mensen hopen we een identiteit te hebben die ons duidelijk van anderen onderscheidt. Maar..... laten we in dat alles vooral bescheiden zijn.

Dag 119 Tentoonstellingen.

Dankzij de prachtige tentoonstelling die we deze week hebben mogen aanschouwen, meent Balkenende dat ons internationale aanzien flink hersteld dient te worden. Ik zou zeggen: sterkte, JP!
Zijn collega's hebben die boodschap goed opgepakt, zoals uit onderstaand artikel blijkt.

De toestand in de polder (4)

(klik op Trouw voor het hele artikel)
Brinkhorst: "Het loont allezins de moeite om te laten zien waar een klein landje groot in is. We gaan onze sterke kanten tentoonstellen; de afgelopen week hebben we wel laten zien hoe onderscheidend we wel kunnen zijn. Collega Verdonk heeft zich nu al bereid verklaart het boegbeeld van de expostitie te willen zijn. Hopelijk verwerven we zo weer een toppositie in de staalsector."
Bot: "Het zal een execellente gelegenheid zijn om de wereld te laten zien dat wij koploper zijn op het gebied van internationale samenwerking. Met een sterk aansprekend uibestedingsbeleid zullen we dat demonstreren. Nederlandse bouwbedrijven krijgen de kans om met hun Poolse bouwvakkers het paviljoen te bouwen. De catering zal in handen komen van toko's, shoarmatenten, pizzabakkers, roti-keukens en tapas-bars. Het wordt alleen nog zwaar onderhandelen over de afhaalchinees, want die hebben ze in Sjanghai zelf meer dan genoeg."
van Gennip: "Dankzij de AIVD krijgen we inzage in alle nederlandse weblogs. Het schijnt dat daar de creativiteit welig tiert. We hopen met die informatie een paar unieke en en opvallende ideeën te kunnen presenteren."
(De vorige toestanden: polder 1, toestanden 2 en drie)

Labels:

Dag 118 Talking Heads

Allemaal hoofden die praten: Verdonk, de kamerleden, Balkenende, Zalm. De pers die kwekkende koppen publiceert. En wat dacht je van al die webloggers! En weten we dan wat er werkelijk in die hoofden speelt?
Vandaag een beschouwing over de keuze van Verdonk.
Tevens een nieuwe link onder "Meer op het web". Boeiende site van de webfilosoof Heraclitus VII.

Road to nowhere <>

Al die heisa de laatste dagen, leidt dat nog ergens toe? Weer dreunt er een liedje in mijn hoofd en weer weet ik niet waarom dat liedje. De tekst van de Talking Heads-song heeft namelijk niets te maken met de ophef van deze week. Vermoedelijk maakt mijn brein een bizarre associatie: keuzes maken - tweesprong - kruispunt - welke weg kun je kiezen - wat zijn de consequenties - we weten het niet - road to nowhere.
Keuzes dus. Kiezen om iemand de pas af te snijden of kiezen om een andere weg in te slaan. Wat nu heeft Rita Verdonk bewogen om een te kiezen voor een "stalen identiteit" en als gevolg daarvan te kiezen voor het ontnemen van de identiteit van een ander? Waarom geen andere weg gekozen?
De kwestie van identiteit en naamgeving is namelijk al zo oud als de weg naar Athene. Volgens een weblog-filosoof was Socrates niemand anders dan Plato himself. Sindsdien zijn er wel meer denkers en schrijvers geweest die zich een andere identiteit aanmaten. En mocht afkomst belangrijk zijn: in menig familiestamboom kun je zien dat de huidige achternamen lang geleden heel anders waren. Je moet er de stamboom van ons koningshuis maar eens op nakijken. Van oorsprong ook buitenlanders, die toch ook niet op grond van naamsverandering alsnog ons land worden uitgekegeld?
Dus wat leidde wel tot de keuze van Verdonk?
We moeten daarvoor misschien terug naar Plato (met dank aan de webfilosoof Heraclitus VII). Plato levert onder andere het verhaal over Socrates die zich, soms letterlijk, soms figuurlijk, op een tweesprong bevindt. En bijvoorbeeld de keuze moet maken of hij zijn oude gedragslijn zal blijven volgen of juist niet. Socrates kwam daar uit door te luisteren of een "goddelijke stem" hem afhield van de door hem ingeslagen weg. Hoorde hij niets, dan ging hij gewoon door. Hoorde hij wel die stem, dan zag hij af van zijn oorspronkelijke plan.
Verdonk is misleid door een innerlijke stem die zegt dat je op een eenmaal gemaakte keuze niet mag terugkomen. De valkuil van het kiezen.
En zo komen we hier opnieuw tot de vraag: volg je bij het maken van keuzes "de stem van je hart" (wat dat ook zijn mag) of volg je louter rationele overwegingen? Het enige wat hierbij een beetje kan helpen is open te staan voor de wetenschap dat beide wegen hun valkuilen hebben. Betrek dat in je keuzes.
Tot slot geef ik je hier nog een voorbeeld die niet heeft geleid tot het uitzetten van enkele individuen maar tot het verdwijnen van een hele gemeenschap. Klik maar eens op de foto.

Labels: ,

Dag 117 Wakker worden.

Alleen kunnen we niet alles in de gaten houden maar als we allemaal waakzaam zijn dan komt het wel goed. Je leest gewoon de bijdragen van wakkere speurneuzen en je weet weer waar je op moet letten (zie: mp nee onder Krenten uit de pap, onderaan in rechterkolom).
En hoe wordt je goed wakker? Lees hieronder verder.

Wordt een ander mens. /*\

Er is nog hoop! Het is nog niet te laat!
Je moet de kranten spellen om tussen alle heisa en ellende die we de laatste dagen weer voor de kiezen kregen, nog goed nieuws te ontdekken. Maar het is er wel. Niet alleen voor Rita Verdonk maar voor alle humeurige types.
Ondanks een met moeite uitgeperst glimlachje kan Verdonk toch niet verbergen dat ze iemand is die de godganse dag last heeft van een ochtendhumeur. Dat leidt tot de nodige chagrijnige maatregelen, die weer korzelige reacties oproept, waar ze weer kriegelig op reageert en dan het hele getergde land over haar heen krijgt.
Als ik Kay van de Linde was (hetgeen gelukkig echt niet zo is!) zou ik haar wijzen op de tips voor ochtendhumeuristen. Die tips maken een heel ander mens van je.
Fraai voorbeeld van maakbaarheid trouwens: voor elk probleem een oplossing. En die kunnen niet maf genoeg zijn. Zo is er een puzzel-wekker. Als die afgaat ben je helemaal bij de les. Bij het afgaan springen er puzzelstukjes door de kamer en pas als alles weer op zijn plaats zit gaat het alarm uit. Deze oplossing raad ik niemand aan.
Ben jij ook de donderwolk bij de heldere hemel van een nieuwe ochtend? Klik dan hier "Wordt het zonnetje in huis" en wordt een ander mens.

Labels:

Dag 116. Historisch perspectief.

Het huidige kabinet en haar individuele leden wordt nogal eens verweten al te star te zijn. Maar is het misschien iemand opgevallen dat ze ondertussen wel blijk geven van historische kennis. En dat men daaruit een leuk lesje heeft geleerd? En dat men dus helemaal niet zo star is?
Lees hieronder verder....

...en gaat over tot de orde van de dag.

Kijk, van de geschiedenis kun je leren. Het hoeft niet maar het kan wel. Eén ding heeft dit kabinet van de geschiedenis geleerd: je kan fouten maken, je kan een onwelgevallig beleid voeren, het onderling oneens zijn en zelfs je eigen achterban tegen je krijgen maar je stapt niet op! Dat is al te vaak gebeurd en zo komt er natuurlijk niets terecht van alle plannetjes. Nee, wat doet dit kabinet? Men hoort de ene kritsiche na de ander afkeurende motie aan en....... gaat over tot de orde van de dag.
Dat was vroeger wel anders:
2002: Philomena Bijlhout (LPF - staatsecretaris emancipatiezaken) treedt af omdat bekend werd dat ze deel uit maakte van de Surinaamse milities ten tijde van de decembermoorden.
2000: Marjet van Zuijlen (2e kamerlid PvdA) stapt op na kritiek uit eigen fractie op de publicaties van haar dagboek als kamerlid (bloggende politici: opgepast!).
2000: Bram Peper (PvdA - minister Binnelandse Zaken) gaat weg omdat hij gesjoemeld had met declaratiebonnertjes in de tijd dat hij burgemeester van Rotterdam was.
1994: Hirsch Balling (CDA - minister van Justitie) en Ed van Thijn (PvdA - minister Binnenlandse Zaken) treden af na de IRT-affaire waarbij onder andere blijkt dat ze het Openbaar Ministerie niet onder controle hebben.
1993: Roel in 't Veld (PvdA - staatsecretaris Onderwijs) kon vertrekken toen bekend werd dat hij een nevenfunctie als hoogleraar er op na hield.
1983: Staatssecretaris voor Economische Zaken Evenhuis (VVD) blijkt steun verleend te hebben aan een bedrijf van een familielid en hij mocht dus ook zijn koffertje pakken.
1982: Niet het eerste en ook niet het laatste voorbeeld van leugens over iemands persoonlijke achtergrond: Charles Schwietert (VVD en staatssecretaris voor Defensie) beweert doctorandus te zijn en ooit luitenant geweest te zijn. Het was niet waar en daar vloog-ie er dus uit.
1978: Herinnert u zich deze nog? Willem Aantjes (fractievoorzitter CDA) had zijn lidmaatschap aan de germaanse ss verzwegen. Niet zijn reputatie in 1978 telde zwaar maar het verzwijgen van dat verleden; hij is opgestapt.
1975: Staatssecretaris voor Justitie Glastra van Loon (D66) uit in een interview kritiek op de ambtelijke leiding van het ministerie en krijgt het daardoor zo aan de stok met Dries van Agt dat hij eruit gebonlourd wordt (staat dit lot nu minister Zalm ook te wachten?)
1951: minister van Buitenlandse Zaken Stikker (VVD) legt zijn ambt neer na kritiek van zijn eigen partij op zijn Nieuw-Guinea beleid.

Na dit laatste voorbeeld je zou zeggen: Verdonk, goed voorbeeld doet goed volgen.
Maar je ziet het: de tradities brokkelen in snel tempo af in dit land. Balkenende heeft gelijk: er zijn tegenwoordig heel andere waarden en normen.
En zo zal na de afgelopen roerige dagen het kabinet doorgaan met het standvastige beleid dat ze, ook na menig crisisje, voert. Daarmee de slotregel van bijna elke motie tot wapenleus verheven: ... en gaat over tot de orde van de dag.

Dag 115 Bodemonderzoek.

Veel, heel veel berichtgeving rond Hirsi-Ali. En dat is maar goed ook; het gaat wel om wezenlijke zaken als de waarheid en hoe mensen daar mee om gaan. Maar waar is het bodemonderzoek die tot op de grond toe uitzoekt hoe dit nu allemaal weer tot stand is gekomen? Een aantal vragen blijft namelijk onbeantwoord (zie bijdrage hieronder). En ik neem aan dat dit hele ranzige gedoe nu toch wel het definitieve einde van de VVD zal betekenen.
Verder vandaag een nieuwe rubriek onderaan in de rechterkolom. Wie meer andere weblogs wil lezen kan ze vinden via de zoekpagina's die vermeld staan onder "Weblogportals".

Women are the niggers of the world.

Ik kan er maar niet achter komen waarom, maar dit liedje speelt de laatste dagen telkens door mijn hoofd als ik weer iets lees over de kwestie Hirsi-Ali.
Met een aantal opvattingen van haar ben ik het roerend eens (bijvoorbeeld de besnijdenis van meisjes), andere opvattingen deel ik absoluut niet (wie sluit zich nu op in een denktank die we liever kwijt dan rijk zijn?).
Toch dringt dat deuntje zich weer op en ik weet werkelijk niet waarom.

En da's niet de enige vraag waar ik mee blijf zitten. Waar ik erg nieuwsgierig naar ben is wie de Zembla-redactie op het idee bracht het Ayaan-verhaal nieuw leven in te blazen.
Waren dat konkelende VVD-ers die hiermee hun lijsttrekkersgedoe wilden aanscherpen?
Of heeft Bin Laden een infiltrant bij Zembla die het nu dus is gelukt een anti-islamiet uit te schakelen?
Of is hier sprake van een renaissance van de inquisitie, die elke afvallige van wat voor geloof dan ook, met listige middelen weet aan te pakken?
Of is dit gewoon weer het zoveelste voorbeeld het circus-in-de-polder:
"We hebben een relletje! We hebben een relletje!"
"Waar gaat het over dan?"
"Weet ik veel maar we hebben wel een lekker relletje!"

Labels:

Dag 114 Persona non grata

Als je eerlijk bent en zegt hoe hard je wenst te regeren krijg je een hoop mensen tegen je.
Als je altijd al de waarheid hebt verteld over je leugens kan je wel inpakken.
Eerlijkheid duurt het langst maar voor de waarheid zijn we toch het bangst. Kennelijk hoor je al gauw tot de "persona non grata" als je helemaal je zelf bent, met alles d'r op en d'r an, de leuke en niet zo leuke dingetjes van je persoonlijkheid.
In de dagelijkse omgang met elkaar zijn de leugentjes-om-bestwil een volstrekt geaccepteerd verschijnsel. Toch hebben we het daar moeilijk mee, althans: de ouderen onder ons. De jongeren hebben daar zo hun eigen oplossing voor (zie hieronder).

Identiteit-codes \|/

Omdat het gevaar altijd en overal op de loer ligt "persona non grata" te worden als je niet aan de verwachtingen van anderen voldoet, is het niet meer dan logisch dat jongeren hun toevlucht nemen tot internet en dan wel onder een andere identiteit dan hun werkelijke identiteit. De kids sluiten zich in hun kamertje op en trekken zich terug in de virtuele wereld op zoek naar wat er nog meer is dan de dagelijkse realiteit. Of dit te vergelijken valt met de gang die menigeen vroeger naar het klooster maakte, valt nog te bezien.
Maar goed, internet is kennelijk wel een bindmiddel voor jongeren. Het gezin is dat niet; ook binnen het gezin heersen vaak verwachtingen waar je niet aan wilt of kunt voldoen. Van je leraren hoef je ook niets te verwachten want die lopen hopeloos achter. Op internet kan je wel gelijkgestemde geesten vinden. Je afkomst is er niet belangrijk, net zo min als je uiterlijk of je karakter. Je meet je gewoon een zelf gewenste identiteit aan en je bent meer de persoon die je echt zou willen zijn.
In de werkelijkheid van alle dag wordt niet anders van je verwacht. Als je op je werk veel kritiek levert wordt je al gauw als azijnpisser bestempeld; als je op school elke gesprek van een humoristische kwinkslag voorziet ben je iemand die niets serieus neemt en als je in je relatie niet eens een bloemetje meeneemt wordt getwijfeld aan je liefde. Dus wat doe je dan? Je past je aan en meet je een rol aan die het best past bij de verwachtingen van anderen. (Sommigen zijn daar erg goed in - met dank aan Sargasso).

Een gedragscode dus, die al zo oud is als de weg naar Rome. Wel lastig om elke keer opnieuw in te moeten schatten welk gedrag gewenst is. Zoveel gedragscodes lijdt tot het mahsro-effect. De oplossing is dan het internet op, waar je controle kunt hebben over je eigen identiteit.
Krijgen we daarmee een nieuwe generatie internet-kloosterlingen? Teruggetrokken zielen die niet meer weten wat samenleven is? Vooralsnog denk ik dat dàt wel mee zal vallen als ik bij mooi weer zo eens de volgepakte terrasjes bekijk.

Labels: ,

Dag 113 Doorverwijzingen.

Sommige webloggers klagen dat andere webloggers teveel gebruik maken van doorverwijs-links. De klacht is dan dat de doorverwijzer te weinig orgineel of creatief is om zelf iets interessants te schrijven. Volkomen misplaatste klacht! Om te beginnen ben ik blij dat er van die doorverwijzingen zijn. Dat scheelt mij een hoop tijd en met regelmaat kom ik op die manier toch boeiende dingen tegen.
Ten tweede hebben de doorverwijzingen alles te maken met wat de weblogger wel te zeggen heeft.
Ten derde: telkens het wiel zelf uit willen vinden is energieverspilling; hoewel er nog genoeg aan deze wereld valt toe te voegen, zijn er al veel vermeldenswaardige zaken gezegd en geschreven.
En tot slot: veel weblogs waar alleen teksten van de blogger zelf opstaan zijn helemaal niet zo interessant.
Dus heeft u nog doorverwijs-links voor mij? Bijvoorbeeld bij Het kruispunt-principe? Ikzelf link ook lekker door: in de rubriek Andere weblogs de "Ouwe herder" toegevoegd. Ook bij Krenten uit de pap weer een leuke link. En jawel, ook het artikeltje van vandaag (zie hieronder) bevat een link.

Keuzestoornissen <>

"Maybe it is all ment to try us out." Is dat het motto van het leven en worden we daarom telkens weer voor keuzes gesteld?

Mensen die weinig te kiezen hebben, hebben het een stuk makkelijker. Waar of niet waar?
Wij leven in ieder geval in een landje met overweldigend veel keuzes. En, zoals we al eerder schreven, daar hebben we het dan ook nog eens moeilijk mee. Zodra we het ergens moeilijk mee hebben grijpen we naar hulpmiddelen. En jawel, ook daarvan is een gigantisch aanbod waar je uit kan kiezen: adviesburo's, traingingburo's, zelfhulpprogramma's en voor diegenen die het helemaal zelf uit willen zoeken: testjes, testjes en nog eens testjes die je op het internet kan vinden (zie ook 123test in rechterkolom onder Meer op het web).
Zijn wij nu helemaal gek geworden? Neuhhh, gek is een groot woord, er is eigenlijk sprake van een stoornis. Tja, dat kan gebeuren als er veel keuzes zijn en je weet niet wat je moet kiezen.
Natuurlijk zijn we wel een beetje nieuwsgierig of er niet ergens een klein steekje aan ons los is. Het antwoord op die vraag kan het alibi zijn voor gedrag waar we minder tevreden mee zijn.
Ook nieuwsgierig? Doe dan de zelftest van PsyQ (Parnassia - Den Haag). Voor de chronische twijfelaars minder geschikt, want ook in deze test moet je uit rijtjes antwoorden kiezen.
Ikzelf wens u liever een prettig gestoorde zondag.

Labels:

Dag zoveel. Alarm.

Op de honderd-en-twaalfde dag van dit weblog durf ik het echte getal niet in de titel te verwerken. Bijgeloof. Er is tenslotte zoveel alarmerends aan de hand in dit landje dat je het noodlot niet moet tarten. Maar we kunnen gerust zijn; wij hoeven de overheid niet te waarschuwen, men waarschuwt ons wel (klik op Volkskrant).
Over bijgeloof gesproken: iedereen gelooft er wel wat bij, toch? En wat je daar dan weer van moet geloven: we weten het niet. Klik eens op de link van De Leugenaar (onder Andere weblogs - rechterkolom) en klik daar door naar Laura en Julia.
In de bijdrage van vandaag (zie hieronder) vragen we ons hoe vol we wel niet zijn van de waarheid. Of je wil alleen een leuke dag? Ga dan naar de Krenten in de pap (rechterkolom - onderaan).

Van je volderolderiere, van je volderolderare...

Nederland is vol. Echt waar, ongelogen!
Daarom kunnen er minder asielzoekers worden toegelaten.
Daarom worden er meer asielzoekers weggestuurd (ook als ze niet liegen).
We zitten zo overvol, heus waar, da's echt geen leugen.
Daarom kunnen snelwegen tot 10 rijstroken worden uitgebreid.
Daarom kan Schiphol nog best wat groter.
Daarom kunnen er meer vinex-locaties gebouwd worden.
Daarom is er genoeg ruimte voor nieuwe leegstaande kantoor- en industrieterreinen.
Je gelooft het zelf niet maar wie dat niet ziet is een leugenaar, het is zelfs zo vol dat:
tijdelijke bebouwing op stranden meer ruimte krijgt;
het aantal zendmasten flink wordt uitgebreid;
asielzoekerscentra worden gesloten en nieuwe gevangenissen en opvoedkampen worden geopend.
De leugen regeert en schijnt heiliger te zijn dan het geluk van een aantal waarachtige hulpelozen.

Dag 111 Ongelogen!

Echt waar! Je wil niet weten hoeveel er gelogen wordt. Neem nou een willekeurige minister die op een willekeurig moment besluit lijsttrekker te willen worden en willekeurig wat roept om aan te tonen dat het afgelopen moet zijn met willekeurigheid. Die kan dat nu bewijzen door alle leugenaars het land uit te schoppen: Taida, Hirschi-Ali, enzovoort en de beoogde lijsttrekker zelf sluit dan natuurlijk de rij.
En dat wat de leugens betreft. Je wil ook niet weten hoeveel angst er is. Echt waar! Ongelogen! (Lees de bijdrage van vandaag).
Tot slot wijs ik nogmaals op de nieuwe rubriek "Krenten in de pap" die je onderaan in de rechterkolom kunt vinden.

Oh oor, o wederhoor!

Neem me deze woordspeling naar een gedicht van Lucebert niet kwalijk, maar in vervolg op het artikeltje van gisteren (Het kruispunt-principe) zocht ik internet af naar voorbeelden waarbij het loslaten van regeltjes goed zou werken. En dan is het schrikken! Maar goed, om de berichtgeving de schijn van objectiviteit te geven (volgens de regel: hoor en wederhoor) kan ik je verzekeren dat er ontelbaar meer voorbeelden te vinden zijn die sterk vòòr regelgeving zijn dan andersom.
Als je de zoekterm "zonder regels" of "zonder regeltjes" of "zonder wetten" intikt (al dan niet vooraf gegaan door welk onderwerp dan ook) blijkt dat velen er van overtuigd zijn dat we zonder regels in een barbaarse anarchie zouden leven.
Had ik de mijzelf opgelegde regel van hoor en wederhoor maar niet toegepast. Want het is bedroevend te zien hoe bang men is als we het zonder regeltjes moeten stellen. Had Robert Long toch gelijk: "Het is allemaal angst...."
Wie kan me van de schrik bevrijden en tips geven bij het artikeltje van gisteren? Help!!

Dag 110 Principes loslaten.

Vandaag het principe maar los gelaten dat hier elke dag iets van eigen hand zou moeten staan. In de bijdrage van vandaag doe ik een beroep op de lezer (zie hieronder).
Er is een nieuwe link geplaatst in de rubriek Andere Weblogs. Een aardige log van één van onze reageerders: strips als commentaar op het nieuws. Een andere link is voorlopig verwijderd omdat die geen nieuws meer biedt (Sociaal en lezen).
En gloednieuw: helemaal onderaan in de rechterkolom vind u de rubriek "Krenten uit de pap" met daarin links naar bijzondere artikeltjes uit andere weblogs, het nieuws of "somewhere-from-the-internet". Alle tips zijn welkom.

Het kruispunt-principe.

Het schijnt zo te zijn dat als je op een ingewikkeld kruispunt de verkeerslichten uitzet, het verkeer soms beter verloopt dan met werkende verkeerslichten. De veiligheid wordt groter en de doorstroom verloopt soepeler. Of met andere woorden: laat regeltjes en regulering vallen en je zult zien dat alles beter verloopt.
Vraag van vandaag: is dit principe ook toepasbaar op andere knelpunten? Kent u daar voorbeelden van?
Graag uw antwoord hierop. De redactie hoopt uit de door u ingezonden bijdragen een lijst te kunnen samenstellen van mooie voorbeelden dat het echt wel anders kan.

Dag 109 Ronkende retoriek.

Hoe serieus nemen we "sterke" stellingnames? Tot aan de volgende verkiezingen zullen we er nog aardig wat voor de kiezen krijgen. Als je al te argeloos bent kun je er nog aardig mee in problemen komen zoals uit de ingezonden brief hieronder blijkt.
Misschien moet er ondertussen wel wat tegenwicht gegeven worden (of liever: tegengeluid). De kans is namelijk groot dat bij de ferme uitspraken van Verdonk, teveel mensen denken: het klinkt wat hard maar er zit wat in.
Dus terugroepen dan maar? Onder het motto: de roden roepen. Of zijn we bang dan versleten te worden voor dappere dodo's: uitgestorven soort maar op een cartooneske manier wel grappig in het poppentheater van de nederlandse democratie?

Sterk staaltje.

"Lieve Lita,
ik schrijf je als moeder van drie prachtige kinderen. Sinds enige dagen leef ik in echter in grote angst hierom in aanraking met justitie te komen. Ik las dat mevrouw Verdonk wil dat ouders van kinderen waar wat mee is, hard wil aanpakken. Nu ben ik bang dat ik daar ook bij hoor.
Mijn kids zijn heerlijke kinderen, echt waar. Ze doen het geweldig. Mijn oudste zoon woont nog steeds bij ons, zoveel houdt hij van zijn ouders. Het is een keihard werkende jongen van 40 jaar en draagt keurig een del van zijn geld af voor het huishouden. Laatst had hij geen geld omdat, zoals hij zei: "aan de kook was". Ach jongen, we zijn allemaal wel eens van de kook, zo verbeterden we zijn uitspraak. Die taalachterstand had hij al van jongs af aan, maar we begrepen elkaar altijd goed. En omndat we onze kinderen altijd met goede raad (gratis, jawel) hebben bijgestaan, hebben we hem aangeraden naar "Kook niet, ga naar moeders" te gaan, een leuk clubje in ons dorp, voor kinderen die denken problemen te hebben.
Ons tweede kind, een prachtmeid van 18, was in de puberteit wel wat lastig soms. Af en toe gaat ze wat te ver en dan aarzelen we niet duidelijk op te treden. Sinds we haar de laatste keer voor straf hebben opgehangen aan de vlaggemast in ons volkstuintje aan de rand van het dorp hebben we geen last meer van haar. Nu blijkt ze echter onder 2 doelgroepen te vallen die men hard wil aanpakken.
Lieve Lita, wat moet ik doen? Wij doen toch onze best als strenge maar rechtvaardige en liefhebbende ouders? Komen we nu ondanks dat in de gevarenzone als we de uitspraken van mevrouw Verdonk goed begrijpen?"

Beste mevr. B. te V.
dank u voor uw openhartige brief. En ik kan u meteen zeggen: maakt u zich niet ongerust. In dit land is het een goede gewoonte geworden allerlei zaken wel bespreekbaar te maken, maar er niet echt iets aan te doen. Met name als het gaat om zogenaamde verworvenheden die de pijlers van onze samenleving zouden zijn. Eén daarvan is het ouderschap: Het gezin is en blijft de hoeksteen van die samenleving. En ook al hebben ouders geen enkel benul van opvoeding, kinderen krijgen is hier altijd onder alle omstandigheden toegestaan. Mevrouw Verdonk weet dat heus wel, ze dankt daar haar recht van bestaan aan. Ook haar ouders hebben hun best gedaan, net als u, en zie wat er ondanks dat van haar geworden is. De uitspraken van mevrouw Verdonk zijn gewoon een sterk staaltje Kaymannentaal.
Ik begrijp uit uw brief dat u ontzettend uw best doet. Ik zou zeggen: ga zo door en wees niet bang. Het komt allemaal wel goed.
Luister niet naar de laster van Rechtse Rita, maar naar de raad van Lieve Lita.

Dag 108 Dolle dinsdag?

Elke dag wat nieuws? Op internet is dat niet altijd waar. Er zijn veel sites die nieuws verstrekken en men probeert zo actueel mogelijk te zijn. Hoe snel internet ook is: dat lukt niet altijd. Alleen al omdat door die snelheid een nieuwtje ook weer gauw oud is. In onderstaand artikeltje een verwijzing naar nieuws dat al veel eerder is gepubliceerd maar vandaag te vinden is op Planet. De wereld draait door en Planet dus ook.

De planeet draait door.








Eerst was het: wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. Maar ja, de jongeren hangen tegenwoordig op straat, hebben ADHD, taalachterstand of kunnen niet rekenen.
Dus namen de dertigers het over. Ook nog wel jong en natuurlijk dynamisch en vreselijk zelfbewust. Je zag ze in allerlei prima banen of ze waren trends aan het "setten" of maakten van internet "booming bussines".
Dat is dus voorbij. Ze zitten in een vreselijke dip.
Als je de berichtgeving op deze planeet mag geloven is het nu de beurt aan de ouderen, zo getergd door de uitspraken van Wouter Bos dat ze terugslaan.

Dag 107 Grote mensen

Wanneer kun je iemand "groot" noemen? Vandaag een bijdrage met een persoonlijke noot over een klein mannetje, die zich klein presenteerde voor vaak een klein publiek. Maar groot was hij ook: door het vele, verschillende werk dat hij heeft gedaan, door zijn immense vakkennis en door het feit dat hij velen heeft laten kennismaken met mooie en bijzondere muziek. En ook altijd heeft laten horen wat voor eigenaardige klanken er op de wereld te vinden waren.

Reiziger in muziek.

Han Reiziger is dood. Het is doodnormaal dat er aan ieders leven een einde zit. Ik ga er op dit weblog dan ook geen gewoonte maken om bij ieder sterfgeval stil te staan. Bij Han Reiziger wel. Hij was één van die zeldzame mensen die veelzijdig was als vakman en als individu. En veel plezier had in zijn werk en anderen veel pelzier bezorgde met zijn werk. Zijn soort eigenzinnigheid werd door velen als charmant ervaren, Dat vind ik eigenlijk een belediging. Die eigenzinnigheid maakte hem de gedreven en uiterst bekwame vakman die hij was.
Hij kwam als presentator nogal onbeholpen over. Dat was hij dus niet. Ik heb dat persoonlijk mogen ervaren in de tijd dat hij een live radioprogramma had over hedendaagse muziek. Eén van die programma's werd uitgezonden vanuit de concertzaal van het conservatorium waar ik studeerde. In dat programma werden (live dus) ook werken gespeeld van conservatoriumstudenten. Voor mij zou het mijn radio-premiere worden van een stuk dat ik voor saxofoonkwartet had geschreven. Het was so-wie-so mijn premiere als jonge componist.
Uiteraard wilde Han Reiziger ook met de jonge componisten praten. Maar er waren meer items. Hij begon zijn programma, we zaten bij hem an tafel en ik zag en hoorde het ene item na het andere voorbij komen. Dat alles op zijn typische eigen zogenaamd onbeholpen manier. En ik zag de tijd voortglijden en ik was zenuwachtig en met een blik op de klok dacht ik: dat haalt-ie nooit, mijn stuk komt dus niet aan de beurt.
Toen het bijna zo ver was begon hij (nog steeds live) een babbeltje met mij over het nieuwe werk. Han Reiziger leek ondertussen doodkalm de tijd vergeten.
U begrijpt het al: daar was geen sprake van; het stuk ging in zijn geheel de ether in. Reziger had alles onder controle. Hij verstond zijn vak.

Dag 106 Verstrekkende gevolgen.

Eindelijk weer een rustdag. Even nergens aan denken. Mocht u onze thema-week over (her)denken nog eens in alle rust tot u nemen ga dan naar de bijdragen die hier gepubliceerd zijn op 1 t/m 6 mei.
Vandaag een p.s. als afsluitertje van deze week: hebben mythen en sprookjes ons denken beïnvloed?
Hieronder een voorbeeld dat verstrekkende gevolgen heeft.

Ezeltje strek je. /*\

Behalve herdenken viel er de afgelopen week ook het nodige te vieren. Gisteren was er in de Efteling een feestje rond Ezeltje-strek-je. Sprookjes spreken vaak tot onze verbeelding en de moraal die menig sprookje bevat heeft meer invloed op onze cultuur dan we denken. Ga maar na:

Wouter Bos tegen de ouderen: Ezeltje strek je!

Investeerders over ziekenhuizen: Ezels zijn lastig. Wij houden het op de melkkoe.

Zalm over de belastingbetaler: Ezels? Neuh, wij wassen dat spaarvarkentje wel.

Minister Bot over Kazachstan: Ezeltje strek je? Tuurlijk, de rek is er nog lang niet uit.

U ziet: als je maar hard genoeg denkt dat je in een sprookje leeft, wordt het vanzelf werkelijkheid.
Daar weet u natuurlijk ook genoeg voorbeelden van, toch?

Labels:

Dag 105. Dat had je gedacht!

En toen was het afgelopen met herdenkingen? Dat had je gedacht! Zelfs vandaag valt er wat te herdenken. Maar omdat het om een "welvaartsverschijnsel" gaat, wordt er niet zoveel aandacht aan besteed. Lees het artikel hieronder, waarmee we ook deze thema-week op dit weblog gaan afsluiten.
Eén opmerking daar nog over: deze week heeft de redactie één van de weblog-wetten met handen en voeten getreden. Die wet zegt dat een weblog de bijdragen kort moet houden om de aandacht van de lezer vast te houden. Daar doen wij dus niet aan! We ( u en ik) zappen al genoeg. Vind u onthaasten belangrijk? Voeg de daad bij het woord en neem de tijd; ga op je gemak zitten, lekker bakkie erbij en lees.

De geest moet waaien.

Zijn we, na gisteren, nu zo'n beetje door alle herdenkingen en memorabele dagen heen? Dat had je gedacht! Vandaag is het de Internationale Anti-Dieet Dag. In 1992 voor het eerst gehouden om aandacht te vestigen op de slachtoffers van de slank-cultuur. Welvaart is een oorlog die op meerdere fronten slachtoffers kost (vult u zelf maar in.....).
De oplossing is: nooit meer op dieet! Sta eens stil bij de vraag waar je zelfbeeld vandaan komt als je denkt dat je om esthetische redenen op dieet moet. Om wiens esthetiek gaat het dan?
We herdenken en denken: laat anderen niet voor jou denken.
Daarbij zal het overigens nog lastig genoeg zijn om ons denken niet te laten beïnvloeden door politici, reclamemakers en godsdienstfanatici. Wil je weten hoe je anderen kunt beïnvloeden? Kijk maar eens op de site van Zo werkt het.

Deze week heb ik een poging gedaan duidelijk te maken dat herdenken letterlijk genomen zou moeten worden. Herdenken is stilstaan bij hoe we denken, hoe ons denken in elkaar steekt. Op zoek naar de "denkfoutjes" en andere manieren van denken. Dat idee is niet nieuw. De vredesbeweging bijvoorbeeld, besefte ook dat het denken onder de loep moet worden genomen (zie: 6 denkmethoden).
Weet jij eigenlijk wel welke denkwijzen je er op na houdt?

Ja maar, zult u zeggen, we prakkizeren ons al suf en toch wordt het er in de wereld niet veel beter op.
Om te beginnen is dat maar ten dele waar. Op hetkanWel kun je genoeg voorbeelden van het tegenovergestelde vinden.
En ten tweede hebben ik hier deze week "tips" gegeven hoe we dat "prakkizeren" anders kunnen doen. Daar ligt de uitweg volgens mij.
Zelf heb ik twee favoriete manieren van denken:
Brainstormen: hierbij mag je alles denken wat je wilt en het is nog gezellig ook want je doet het niet alleen.
Lateraal denken: dit bent u op dit weblog al vaker tegengekomen. Je stelt je absurde, onmogelijke dingen voor. Hierover nadenken kan dan weer reslutaten geven waar je met traditioneel denken nooit op zou komen.

We herdenken en denken: "De geest moet waaien". (Johnny van Doorn)

Dag 104 Vrijheid is een woord .....

..... en meer zal het misschien niet worden ook. Misschien komen we een stuk verder als we dat accepteren?
Het is vandaag ook de Internationale Dag van de Vroedvrouw. U weet wel: verloskundigen die het nieuwe kind bevrijden uit de baarmoeder, waarna het kind zal ontdekken wat vrijheid is (......). Hier hoor je over die dag niet veel (W.O. II blijft belangrijker dan geboorte?), in België besteden ze er meer aandacht aan.

Afijn, we herdenken nog wat verder......

Droste blikje denken.

Eindelijk bevrijd! Van wie, van wat zijn we eigenlijk bevrijd?
Leven we in volledige vrijheid?
De gedachten zijn vrij. Is dat wel zo?

Herdenken is anders denken, maar kan dat eigenlijk wel? De mens denkt over zijn eigen denken en kan dus onmogelijk loskomen van bestaande denkpatronen? Wat nieuwe patronen lijken, zijn in wezen kleine associatieve stapjes. We houden ons voor dat ons denken zo verder evolueert en ons denken groter zal worden.
Is dat misschien de denkfout die we maken? Groter willen denken terwijl dat eigenlijk niet mogelijk is? Het Droste-effect: we kijken naar ons zelf en zien alleen onszelf en nog eens en nog eens. Dus denkpatronen herhalen zich.
Op het Droste-blikje wordt de afbeelding steeds kleiner. Kunnen we dat effect niet eens op ons denken toepassen? Niet groter willen zijn (want dat kunnen we per definitie niet) maar kleiner denken.

De 5e mei is ook de geboorte dag van de filosoof Kierkegaard wiens opvattingen vandaag nog enige invloed op ons denken hebben. Hoewel ons huidige denken terug te voeren valt op Aristoteles. Niks nieuws dus onder het mooie zonnetje van vandaag. Natuurlijk: grote denkers als Hegel en Kant hebben er de nodige nuances in aangebracht, maar het heeft er voornamelijk toe geleid dat mensen zich in denk-scholen en richtingen hebben georganiseerd. Zelfs de vrije gedachte is een instituutje. Welk soort denken we ook toepassen, we zitten gevangen in een blikje. Wellicht is associatief denken een uitweg? (Voorbeeld: blikje - blik - blik verruimen - ruim denken - denk buiten je eigen ruimte).

We herdenken en denken: hoe kan het toch anders?
We herdenken en denken: laat de gedachten vrij hun gang gaan. Associëren maar!

Dag 103 Geluid uit.

De 4e mei zou de apotheose van dit weblog kunnen zijn. De herdenking van wat codes, keuzes en maakbaarheid al niet tot gevolg kunnen hebben. En daar wordt je dan alleen maar stil van.
Twee minuten stilte is natuurlijk een compromis. Je hebt mensenlevens nodig om alle oorlogslachtoffers te gedenken. Een dag stil zijn zou al beter zijn, maar ja... we willen de economie niet ontwrichten. Toch?
Ik zit zo eens stilletjes te denken: moeten we niet 1 x per jaar eens een heel uur stilte inlassen? Naar voorbeeld van een actie waarmee men de International Firefighters' Day wil houden. Misschien doet dat onze hersenmassa wel goed.

Stildenken.

Twee minuten stilte. Dat is feitelijk veel te weinig. Het is gevoelsmatig voor menigeen erg veel.
Zouden we dan niet stil moeten zijn? Moeten we vooral roepen hoeveel landen er nu nog in oorlog zijn? Is het niet beter veel te vertellen over oorlog? Over hoe we ons best doen met de één na de andere vredesmissie?
Want na 1945 zijn we nu toch 23 oorlogen en zo'n 13 genocides verder. Hoeveel oorlogen zijn er op dit moment eigenlijk gaande?

Of moeten we wel stil zijn. Stil zijn om ons denken goed te kunnen horen. Stil zijn om denken zo goed mogelijk te doen.
We herdenken en denken: goh, opa, wat was jouw rol in de oorlog?
We herdenken en denken: en wat is mijn rol in de oorlog van nu?
We herdenken en denken: wie zwijgt stemt toe.
We herdenken en denken: hoe zou ik me voelen als ik mijn broer of zus, mijn vader of moeder, mijn vriend of vriendin, mijn kinderen verlies aan een oorlog?
We herdenken en denken: meer met ons inlevingsvermogen doen.


We herdenken en denken: meer tijd voor stilte maken.

Dag 102 Weblogvrijheid.

Het lijkt hier wel een thema-week te worden! Een hele week herdenken? Krijgt u daar geen hoofdpijn van, wordt me inmiddels gevraagd. Welnee, da's het leuke van de vrijheid die een weblogger heeft.
En dat herdenken, hoe moet dat dan volgen u?
Welnu, lieve lezers, ik ben geen groot denker, geen genie. Degenen die wel zulke capaciteiten hebben mogen de gedachtengangen hier aanvullen. Maar tips heb ik wel:
Herdenken = het denken overnieuw doen (zie maandag 1 mei);
Herdenken = niet of - of, maar en -en denken (zie dinsdag 2 mei);
Herdenken = zie hetvolgende artikeltje.

Dag van de persvrijheid

Persvrijheid lijkt een erg groot goed te zijn. Ik zeg "lijkt" want het is verbazingwekkend hoe weinig aandacht de Dag van de Persvrijheid krijgt. Zou dat misschien komen omdat het organiserende instituut (Worldpress Freedom Day) een door de Unesco gesteund initiatief is en we niet zo veel vertrouwen hebben in VN-clubjes? Of heeft iedereen een kritisch pamflet gelezen van een die-hard anti-imperialistich platform, dat drie jaar geleden uithaalde naar Reporters zonder Grenzen?
Op deze dag wordt stil gestaan bij de vele journalisten die omgekomen zijn bij de uitoefening van hun vak of gevangen zijn gezet omdat hun berichtgeving menig staatshoofd mateloos irriteerde. Dat kan dus niet.
Het bergip persvrijheid wordt nog al eens verdedigd met het bekende voorbeeld van de Vietnam-oorlog of de val van Nixon (Watergate). De VS zou zich uiteindelijk uit Vietnam hebben teruggetrokken omdat de publieke opinie de gruwelijke beelden in kranten en tv-journaals zat was. En Nixon is gevallen dankzij diepgravend speurwerk van twee journalisten.
De gevolgen hiervan voor de persvrijheid?
Na Vietnam hebben de VS zich in nog wat oorlogen gestort waarbij de pers werd uitgenodigd de landing van mariniers bij te wonen (De Golfoorlog) of mee te rijden in de oprukkende militaire colonnes (Irak).
De pers schaart zich dus aan één zijde van de strijdende partijen met als gevolg dat we de aanvaller het voordeel van de twijfel gunnen en steeds meer geloven dat er aan islamieten een steekje los zit.
En waar is die diepgravende journalistiek van het vastbijtende soort gebleven? Journalisten beperken zich steeds meer tot het opschrijven van wat een minister of zijn/haar opponenten zeggen en laten de commentaren over aan cabaretiers en gastschrijvers die de columns mogen vullen. En als er al eentje is die wat verder zoekt (Michael Moore bijvoorbeeld) dan heeft de berichtgeving daarover meer het karakter van amusementsjournalistiek.
Lopen we daarom niet warm voor de Dag van de Persvrijheid?
We herdenken en denken: het is dieptreurig als mensen als gevolg van hun werk omkomen.
We herdenken en denken: geens censuur, ook geen zelfcensuur.
We herdenken en denken: meer zien, meer lezen, zowel het één als het ander.

Dag 101 Herdenkingen

Gisteren (de 1e mei) was dus de eerste dag van een week vol herdenkingen. Ik schreef dat herdenken niet louter herinneren moet zijn, maar het veranderen van ons denken.
We gaan hier in die lijn verder.

Dag van de vrijheid

We denken aan de EER. Veertien jaar geleden werd een overeenkomst ondertekend tussen de EU en de EVA betreffende het vrije verkeer van goederen, personen en kapitaal tussen de landen die bij beide instituten zijjn aan gesloten. De EVA heeft wat mooie doelstellingen, waaronder duurzame groei, volledige werkgelegenheid en rationeel gebruik van hulpbronnen.
Nu, veertien jaar later, moeten we constateren dat de afspraken op papier heel aardig zijn maar dat met name de EU niet de aangewezen club lijkt te zijn om zulke fraaie doelstellingen goed te realiseren.
We herdenken en denken: zo dus niet.
We denken aan Joseph McCarthy en J. Edgar Hoover die respectievelijk 49 en 34 jaar geleden overleden. Daarmee werd een soort denken (alles wat rood en zwart is deugt niet) begraven dat helaas nieuw leven is ingeblazen door Bush (alles wat islamitisch is deugt niet).
We herdenken en denken: hoe diep moet je iets begraven om er voorgoed vanaf te zijn?
We denken aan Leonardo da Vinci (487 jaar geleden overleden). We denken aan de homo universale.
We herdenken en denken: daar ligt misschien de oplossing.
Niet één ding willen weten; meer willen weten.
Niet op één ding focussen; meer willen zien.
Een mens is meer dan alleen maar wit of zwart, meer dan alleen wetenschap of kunst, meer dan alleen denken of voelen.
De dag van de vrijheid leert ons dat we niet moeten denken in termen van of- of. We moeten denken in en - en.