Reiziger in muziek.

Han Reiziger is dood. Het is doodnormaal dat er aan ieders leven een einde zit. Ik ga er op dit weblog dan ook geen gewoonte maken om bij ieder sterfgeval stil te staan. Bij Han Reiziger wel. Hij was één van die zeldzame mensen die veelzijdig was als vakman en als individu. En veel plezier had in zijn werk en anderen veel pelzier bezorgde met zijn werk. Zijn soort eigenzinnigheid werd door velen als charmant ervaren, Dat vind ik eigenlijk een belediging. Die eigenzinnigheid maakte hem de gedreven en uiterst bekwame vakman die hij was.
Hij kwam als presentator nogal onbeholpen over. Dat was hij dus niet. Ik heb dat persoonlijk mogen ervaren in de tijd dat hij een live radioprogramma had over hedendaagse muziek. Eén van die programma's werd uitgezonden vanuit de concertzaal van het conservatorium waar ik studeerde. In dat programma werden (live dus) ook werken gespeeld van conservatoriumstudenten. Voor mij zou het mijn radio-premiere worden van een stuk dat ik voor saxofoonkwartet had geschreven. Het was so-wie-so mijn premiere als jonge componist.
Uiteraard wilde Han Reiziger ook met de jonge componisten praten. Maar er waren meer items. Hij begon zijn programma, we zaten bij hem an tafel en ik zag en hoorde het ene item na het andere voorbij komen. Dat alles op zijn typische eigen zogenaamd onbeholpen manier. En ik zag de tijd voortglijden en ik was zenuwachtig en met een blik op de klok dacht ik: dat haalt-ie nooit, mijn stuk komt dus niet aan de beurt.
Toen het bijna zo ver was begon hij (nog steeds live) een babbeltje met mij over het nieuwe werk. Han Reiziger leek ondertussen doodkalm de tijd vergeten.
U begrijpt het al: daar was geen sprake van; het stuk ging in zijn geheel de ether in. Reziger had alles onder controle. Hij verstond zijn vak.