Dag van de persvrijheid

Persvrijheid lijkt een erg groot goed te zijn. Ik zeg "lijkt" want het is verbazingwekkend hoe weinig aandacht de Dag van de Persvrijheid krijgt. Zou dat misschien komen omdat het organiserende instituut (Worldpress Freedom Day) een door de Unesco gesteund initiatief is en we niet zo veel vertrouwen hebben in VN-clubjes? Of heeft iedereen een kritisch pamflet gelezen van een die-hard anti-imperialistich platform, dat drie jaar geleden uithaalde naar Reporters zonder Grenzen?
Op deze dag wordt stil gestaan bij de vele journalisten die omgekomen zijn bij de uitoefening van hun vak of gevangen zijn gezet omdat hun berichtgeving menig staatshoofd mateloos irriteerde. Dat kan dus niet.
Het bergip persvrijheid wordt nog al eens verdedigd met het bekende voorbeeld van de Vietnam-oorlog of de val van Nixon (Watergate). De VS zou zich uiteindelijk uit Vietnam hebben teruggetrokken omdat de publieke opinie de gruwelijke beelden in kranten en tv-journaals zat was. En Nixon is gevallen dankzij diepgravend speurwerk van twee journalisten.
De gevolgen hiervan voor de persvrijheid?
Na Vietnam hebben de VS zich in nog wat oorlogen gestort waarbij de pers werd uitgenodigd de landing van mariniers bij te wonen (De Golfoorlog) of mee te rijden in de oprukkende militaire colonnes (Irak).
De pers schaart zich dus aan één zijde van de strijdende partijen met als gevolg dat we de aanvaller het voordeel van de twijfel gunnen en steeds meer geloven dat er aan islamieten een steekje los zit.
En waar is die diepgravende journalistiek van het vastbijtende soort gebleven? Journalisten beperken zich steeds meer tot het opschrijven van wat een minister of zijn/haar opponenten zeggen en laten de commentaren over aan cabaretiers en gastschrijvers die de columns mogen vullen. En als er al eentje is die wat verder zoekt (Michael Moore bijvoorbeeld) dan heeft de berichtgeving daarover meer het karakter van amusementsjournalistiek.
Lopen we daarom niet warm voor de Dag van de Persvrijheid?
We herdenken en denken: het is dieptreurig als mensen als gevolg van hun werk omkomen.
We herdenken en denken: geens censuur, ook geen zelfcensuur.
We herdenken en denken: meer zien, meer lezen, zowel het één als het ander.