Dag 221 Uiteindelijk komen de lucifers in handen van kinderen.

De bijdrage van vandaag is van frissewind (mede-redacteur van hetkanWel )

Tachtig procent van alle aanvalswapens ter wereld zijn kalashnikovs. In sommige, door burgeroorlog geteisterde staten kun je dit geweer, type AK-47 al kopen voor 15 dollar. Dankzij zijn lage prijs, betrouwbaarheid en eenvoudige onderhoud werd de kalashnikov het verzetswapen bij uitstek. Je ziet Kalashnikovs dan ook terug in de videoboodschappen van Bin Laden en in de vlag van Mozambique. Wereldwijd zijn er naar schatting 100 miljoen exemplaren verkocht. Nu begreep ik onlangs dat de ontwerper van het wapen, de generaal Kalashnikov, ervan gruwt dat zijn creatie zo populair is. Hij ontwierp het geweer ooit om de Duitsers uit Rusland te verjagen en nu moet hij tot zijn ontzetting constateren dat het wapen ook wordt gebruikt door 'bandieten en terroristen'. "Altijd als ik het wapen in handen van deze Bin Ladens zie, stel ik mezelf dezelfde vraag: hoe is het in hun handen gevallen?
Kalshnikov ontwierp zijn dodelijke succesnummer alleen voor de goede zaak: het verdedigen van zijn land. Maar kan dat? Kun je een wapen ontwikkelen dat niet vroeg of laat in handen valt van de vijand die je wilt bestrijden? Volgens mij is dat het toppunt van naïviteit. Voor mij staat Kalshnikov’s houding ten opzichte van wapenontwikkeling symbool voor de naïviteit die de gehele wapenindustrie en militaire politiek kenmerkt. Kalashnikovs? Wij wel, jullie niet. Kernwapens? Wij wel, jullie niet. Ondertussen groeit het wereldwijde wapenarsenaal recht evenredig met de moorddadigheid, want wapens worden steeds 'intelligenter'. Maar ondanks deze toenemende 'intelligentie', leiden wapens in de regel vooral tot een snelle escalatie van geweld bij confliften en zelden tot een duurzame vrede. Daarvoor is namelijk iets anders nodig: een diepe mentale verandering in de samenleving. Die hoeven we van Kalashnikov niet te verwachten, want zijn zoon werd ook wapenontwerper.

Wie wat mij betreft wel model kan staan voor een dergelijke mentale verandering, is Aqueela Sherill. Deze Amerikaan wist vrede te bewerkstelligen in zijn door bendes geteisterde wijk in Los Angeles. Geen geringe prestatie, want in de laatste twintig jaar zijn in Los Angeles tienduizend bende-gerelateerde moorden gepleegd. Dat is net zoveel als alle slachtoffers van het Noord-Ierse en Palestijnse conflict bij elkaar opgeteld. Zijn streven naar vrede leidde er toe dat zijn wijk, de Watts, helemaal opleefde. Niet alleen zorgde Aqueela voor een wapenstilstand, maar hij startte ook het Community Self-Determination Institute dat elke dag conflicten oplost. Daarnaast biedt hij trainingen aan in eigenwaarde en conflicthantering. De aanpak van Aqueela Sherill biedt volgens mij een veel adequater antwoord op conflicten dan de kalashnikov. Ik zou daarom willen voorstellen om zijn methode in de 21e eeuw tot een wereldwijd massa consumptie artikel te maken. Ik denk dan aan de 'Aqueela', een conflicthanteringsmethode die wordt gekocht door scholen, wijken en de meest uiteenlopende jongerenorganisaties.
Een van de succesfactoren van de kalashnikov was zijn lage prijs. Wil de Aqueela succesvol worden, dan is enige subsidie waarschijnlijk wel nodig. Maar dat lijkt me gerechtvaardigd, want zolang een kalashnikov goedkoper is dan een gemiddeld schoolboek, zal de wereldwijde verspreiding van vrede nog lang op zich laten wachten.
Overigens wijs ik jullie er tenslotte nog graag op dat je van de beste Kalashnikov heel dronken kunt worden.

Frissewind.

Labels:

Dag 220: Het land inrichten

Nederland is het toonbeeld van maakbaarheid in ruimtelijke ordening. Met uitzondering van de historische ligging en vorm van de oudere gemeenten en steden is bijna alles gepland en geregeld. Dit geeft ons de gelegenheid om het land op een zo prettig mogelijke manier in te richten zou je zeggen. Toch lijkt ‘de politiek’ ten prooi te zijn gevallen aan een passieve mentaliteit die de realiteit van vandaag de dag ontkent.

Deze realiteit bestaat uit een aantal feiten die meer dan genoeg aanknopingspunten bieden voor een ander beleid: Mensen willen niet op een kluitje wonen, maar in het groen en liefst in een huis en niet in een appartement. Steeds meer boeren stoppen met hun vak. De wegen kunnen het verkeer amper aan. De Randstad is bijna aan elkaar gegroeid, en Nederland als geheel is hard op weg om een grote stad te worden. Het groene Hart slibt langzaam dicht met bebouwing omdat gemeenten groeiruimte nodig hebben. Projectontwikkelaars bepalen in grote mate de manier waarop dit gebeurt. Projectontwikkelaars laten zich leiden door eigen winstbejag en niet door een grotere visie.

Afgelopen week was ik op Guernsey, waar in de locale kranten een pittige discussie woedde over de toekomst van het eiland, de inrichting en het aantal inwoners waarbij het nog prettig leven is. In Nederland speelt deze discussie eigenlijk amper. Goed, er is wel eens een documantaire bij de VPRO over ruimtelijke inrichting en van de diverse partijen als milieu organisaties of werkgevers mogen de standpunten zo onderhand gevoeglijk bekend worden geacht, maar een echte discussie over hoe het land er over 25 jaar bij moet liggen is er niet.

Misschien wordt het weer eens tijd voor een ouderwetse Brede Maatschappelijke Discussie, waarbinnen plaats is voor meerdere geluiden. Natuurlijk is de economie tegenwoordig belangrijker dan 25 jaar geleden, maar ook milieubescherming en woongenot zijn belangrijke zaken en binnen het huidige beleid is tijd noch ruimte om deze samen te brengen in een coherente visie. Het is nu te vaak het een of het ander, maar alleen een keuze voor het ontwikkelen van een alles omvattend beleid kan voorkomen dat ‘de markt’ het land inricht met uitsluitend vinexwijken en lelijke industriegebieden.

Het ontwikkelen van zo’n beleid zal stevige discussies en keuzes met zich meebrengen. Sommige gemeenten zullen niet verder kunnen groeien, anderen wel, sommige groengebieden zullen moeten worden opgeofferd en niet iedereen zal zijn zin kunnen krijgen waardoor er her en der wellicht een korenwolf verhuisd zal moeten worden of zullen vervoerders wat moeten omrijden, maar alles is beter dan het maar op z’n beloop te laten. Want niets doen is ook een keuze.

Labels:

Dag 219: lunchboot

Zondag met de schoonfamilie een lunchboottocht gemaakt in Alphen aan den Rijn. Het liedje “Talking Bear Mountain Picnic Massacre Blues” van Bob Dylan zat steeds in m’n hoofd.

"Bring the wife and kids
Bring the whole family.
Yippee!"

We reden als gekken om niet te laat te komen. De boot wachtte al en ik wist nog niet wat ons te wachten stond. Maar ik had nogal honger en het kon me op dat moment eigelijk ook niet zoveel schelen.
Toen m’n vriendin en ik over de loopplank liepen bleken er 6000 mensen binnen te zitten.
Iedereen had een kaartje voor de lunchboot.
Ik dacht nog van: ach het is een grote boot en hoe meer mensen hoe meer vreugd, maar eenmaal onderweg bleek de boot toch te vol te zitten.
De lunchboot begon langzaam te zinken en de mensen werden onrustig
Paniek ontstond alom. Mensen krioelden in het rond, en klampten zich aan elkaar vast. M’n vriendin was nergens te vinden.
Honden blaften, babies huilden, vrouwen krijsten en vuisten vlogen in het rond,
Ik werd tegen de grond gedrukt en heen en weer geduwd. Overal hoorde ik mensen schreeuwen.
Het enige wat ik me vanaf dan kan herinneren is dat ik wakker werd op de kade. Met een opengebarsten hoofd, versplinterde voeten, een opengescheurde maag, naakt, maar…levend.
Alsof ik opstond uit mijn graf stond ik op, at wat aangespoelde broodjes en vond m’n lieve vriendin terug. Samen strompelden we terug naar onze Peugeot 204.

Nu maakt het mij allemaal niets uit, als u een trip op een lunchboot wil maken dan is dat uw zaak. Maar laat mij erbuiten. Ik wil er namelijk nooit meer iets mee te maken hebben.
Ik heb al m’n lunchboot zin verloren, en liever lunch ik gewoon in mijn keuken. In de badkamer desnoods.
Lunchboten. De mensen die die onzin bedenken om er zelf beter van te worden, die geld uit onze zakken kloppen ten kostte van alles, laten we al die mensen naar Alphen aan den Rijn sturen en op een boot zetten. Op de lunchboot.
Thanks a lot Bob en Peter!

Melle de Boer

Labels:

Van de redactie

Beste lezers, we zitten nu midden in het "zomergasten"-project "Goden, geuzen en gaanbaarhein", dat 20 augustus van start ging.
Reeds negen gasten zijn op bezoek geweest en hebben zeer verschillende maar boeiende stukken achtergelaten. De k0mende week kunt u nog uitkijken naar zes andere gasten. De redactie zit zich ondertussen te vermaken op zijn vakantie-adres en heeft genoten van de bijdragen van zijn "zomergasten". De redactie is ook erg onder de indruk van het feit dat je kennelijk je huis kan open stellen, als je op vakantie gaat, en dat je gasten er dan zoiets mooois van maken.
De introductie van dit project kunt u lezen als u op het woordje "hier" klikt dat u helemaal boven op deze pagina in de titeltekst vindt.
En, beste lezers, vindt u het ook zo mooi of heeft u een andere reactie? Aarzel niet en gebruik de "Wat wil je zeggen?"-knop. Wel zo leuk voor mijn gasten.
Zo, en nou dit internetcafé weer uit en op naar mijn vakantiehuisje.

Labels:

Dag 218: Poliniet

Mijn mede-zomergast St. Maarten had het er enkele dagen terug al over, iets waar hij - blijkbaar - vast in gelooft: we hebben de politiek nodig om het beter te krijgen. Direct kwam er al als reactie de opmerking 'idealist' naar voren. Ja, meneer is zeker een idealist door te denken dat de politiek dé manier is om problemen op te lossen. Hoezo? zullen jullie je nu zeker afvragen. Als je alleen al kijkt naar het verleden zie je dat de politiek eigelijk weinig goed heeft gebracht. Dit alles heeft puur met keuzes te maken, immers; in een democratisch bestel kies je zelf je regering als volk. Of niet natuurlijk. Welnu, laten we eens een klein lijstje maken van wat de politiek ons de afgelopen milleniums heeft gebracht:

Oorlog
Ja, naast bepaalde religies heeft ook politiek voor héél véél oorlog gezorgd. Niet alleen politieke tegenstanders gingen met elkaar op de vuist en trokken daarmee hun bevolking mee de ellende in, ook andere mate van halsstarrigheid van de kant van de politici zorgden ervoor dat landen in oorlog gingen. Al waren dat maar 'koude' oorlogen.

Verkwisting
In oorlogen verkwist men veel, maar ook buiten oorlogstijd kan men veel verkwisten. Velen regeringen zijn reeds ten onder gegaan door haar gigantische bureaucratische systeem en nogsteeds is bureaucratie dé oorzaak dat veel mensen in problemen zitten. Dit is oorzaak 2 van het lijden van veel mensen.

Elitairisme
Hoewel we in Europa en de rest van het westen een betrekkelijk grote mate van vrijheid hebben, gaan velen elders in de wereld gebukt onder een regime dat enkel voor zichzélf zorgt en daarbij haar bevolking uitbuit. Te denken valt aan dwangarbeid op nationale schaal welke vaak zelfs gepaard gaan met werkkampen. Vaak realiseren we het niet, maar ook de dienstplicht die sommige westerse landen nog kennen is dwangarbeid.

Ziektes en epidemiën
Sommige regeringen doen er veel aan om de uitbraak van ziektes te voorkomen of anderzinds te genezen. Het is echter onmogelijk om alle ziektes te genezen, en hoe erg een regering zijn of haar best ook doet: het verleden - en het heden - hebben bewezen - bewijst - dat het aantal ziektes hand over hand toeneemt. Helaas zijn er ook veel regeringen en politici die niets geven om haar bevolking en het geldverspilling vinden voldoende geld uit te geven aan gezondheidszorg (zie elitairisme).

Verwoesting van het milieu
Alsof er nog niet genoeg menselijk lijden geschied door het wanbeleid van de mensen, moet ook steeds meer het milieu eronder lijden. De enige wereldmacht van dit moment - de Verenigde Staten van Amerika - ontkent op dit moment zelfs dat er een wereldwijd milieuprobleem is en dat de opwarming van de aarde in een zo ver stadium is dat het praktisch te laat is om er iets aan te doen. Hoewel in Europa nog bepaalde projecten bezig zijn om het milieu te sparen wordt ondertussen al het harde werk ongedaan gemaakt door andere personen die het niet nauw nemen met hun omgeving en roofbouw plegen op haar eigen aarbol.

De bijbel zegt in Prediker dat ’de ene mens heeft over de andere mens geheerst tot diens nadeel’, en dat is zeker een feit. Het is gewoonweg dwaas om op te zien naar de politiek als antwoord op al onze problemen. Hoewel regeringen goede bedoelingen kunnen hebben, ze zullen nooit ziekte of dood kunnen wegnemen. Tevens hebben we gezien dat veel van het goede werk ongedaan wordt gemaakt door andere personen en/of landen. Regeringen zijn nodig om leiding te verschaffen, maar wees wijs en relativeer alles. Maak de goede keuzes en laat anderen die keuzes niet voor je maken.

Ouwe
www.ouweherder.eu

Labels:

Dag 217: Maakbaarheid en de schepper

Wie heeft er wel eens een Jehova's getuige aan het lachen gekregen? Als echte 'hetkanweller' ben ik altijd op zoek naar dingen die onmogelijk lijken, maar toch kunnen. Gisteren diende zich de perfecte gelegenheid aan: er werd aangebeld en ik trok van drie hoog aan het touwtje. Ik dacht dat het een vriendin was die een kopje thee kwam drinken, maar het was nog iets veel mooiers: twee Jehova's getuigen, de een strak bestropdast en de ander in een kuise lange rok. Ja, ze wilden over God praten natuurlijk.

In mijn oudste kloffie vertelde ik ze dat mijn specialisatie toevallig religieuze antropologie is en dat ik vandaag niet werkte. Ze moesten erg lachen, en ik was van ze af. Ze gaven me nog een blaadje (Ontwaakt! Dat deed ik natuurlijk meteen). Het thema: 'Bestaat er een SCHEPPER'? Perfect voor peterspagina! dacht ik. Hij heeft het altijd maar over maakbaarheid enzo, maar het gaat eigenlijk maar erg weinig over de schepper terwijl dat toch een heel mooi idee is dat in elke discussie over maakbaarheid thuis hoort.
En het is Zondag, dus een stichtelijk stukje over de schepper is dan toch helemaal niet misplaatst.

Ik vind God namelijk een van de beste idee-en die de mensheid heeft voortgebracht.

De goede lezer ziet nu natuurlijk meteen dat ik de zaken omdraai, want is het niet zo dat algemeen wordt aangenomen (en bestreden) dat God de mensen heeft gemaakt? Dan zijn mensen dus een idee van God, en niet andersom (zie ook Gerrit Achterberg: de mens is voor een tijd een plaats van God). Wat mij betreft is het een kip-ei kwestie (waarbij de rol van de kip het best met die van God is te vergelijken, en die van het ei met de mens) en ik ben ook maar een mens dus ik zie niet hoe die opgelost kan worden. Ik verwacht van een kip ook niet dat zij het vraagstuk oplost, laat staan van een ei.

Hoe dan ook, ik vind God dus een prachtig idee. Vooral omdat ik hou van dingen die het leven simpeler maken, en in mijn ogen is geloof in God typisch een idee dat het leven een stuk simpeler maakt. Vooral wat betreft de kwestie maakbaarheid. Als je in God gelooft, is het heel simpel: je weet meteen dat de mens niet almachtig is, dat sommige dingen gewoon niet onder controle te krijgen zijn enzovoort. Zeker als je dagelijks bidt. Een zekere bescheidenheid hoort dus bij een geloof in God denk ik.

Een oprecht geloof in God zou dus een hoop onnuttige regelgeving kunnen voorkomen. En ik weet zeker dat het bijvoorbeeld ook burn-out en zelfdoding voorkomt. Stel je voor dat alles op jou neerkomt! Dat jij verantwoordelijk bent voor alles in je leven, alles wat niet goed gaat op de wereld, alles wat er gedaan moet worden maar niet lukt! Het idee alleen al is genoeg om je half dood te werken of je direct onder de trein te werpen.

Goed, dus God is een goed idee dat zeker gepaard moet worden aan de maakbaarheidsgedachte, om 'm uit te balanceren als het ware. Want de maakbaarheidsgedachte is op zich ook een erg mooi idee. Alleen pakt het altijd anders uit dan de makers bedoelden. Bijvoorbeeld: al honderd jaar wordt er in Nederland hard gewerkt aan sociale rechtvaardigheid en wat is het resultaat: een hoop gezeik. Het is niet goed of het deugt niet. En angst voor die buitenlanders die onze verworvenheden af komen pakken.

Ja, dat komt ervan als je het zelf goed voor elkaar hebt maar de rest van de wereld crepeert of staat in brand. Je moet kiezen tussen een slecht geweten of oogkleppen om het leed van anderen buiten te sluiten en aan henzelf te wijten. Vandaar ook dat de Nederlanders die kiezen voor het slechte geweten en niet voor de oogkleppen graag geven aan goede doelen en ontwikkelingssamenwerking. Die maakbaarheidsgedachte heeft hen immers zoveel moois opgeleverd, die moet geexporteerd worden zodat anderen er ook van kunnen profiteren.

De ene keer feministisch, de andere keer grassroots cooperatieven, dan weer via het stimuleren van klein ondernemerschap zodat de onzichtbare hand er iets moois van kan maken (niet die van God, die van de Markt of misschien is dat hetzelfde volgens de gelovigen). En nu hebben we dan ook nog globalicious en andere vormen van goede-doelen-dingen-doen waar je zelf lol in hebt. Vooral de laatste versie werkt erg goed om het geweten te sussen: niet langer die knagende twijfel als je moet kiezen tussen een nieuwe piercing of een donatie aan Novib. En toch geen oogkleppen, goed he? Ik denk dat het de goede kant opgaat met de maakbaarheidsgedachte: niet meer regeltjes, maar meer feestjes!

Nou is men er in het wereldje van de ontwikkelingssamenwerking al langere tijd van bewust dat de maakbaarheidsgedachte minder effectief is in andere landen. Men doet nog steeds onderzoek naar het waarom.

Maar ik dwaal af. Want het gaat hier over maakbaarheid en de schepper, en ik zit ineens bij ontwikkelingssamenwerking, ik weet ook niet hoe dat komt. Wat ik wilde zeggen: ik vind de schepper en maakbaarheid beide erg goede idee-en, maar ze zijn uit balans geraakt. God is op Zijn retour, Hij wordt steeds abstracter, verandert in een vrouw, en snelt steeds verder van ons vandaan om soms ineens weer binnen in ons Zelf op te duiken en ons almachtig te maken. Nee, dat schiet niet op. Ik snak naar, ik smeek om idee-en die het leven simpeler maken en de boel een beetje in balans brengen.

Gisteren heb ik op Hetkanwel al een berichtje geplaatst over John Francis, planetwalker. Ik heb ook groot respect voor maakbaarheid in het klein, zeker als het nog mooi is ook, bijboorbeeld de maaksels van kunstenaars.

Dingen waardoor je oog krijgt voor de menselijke maat, of juist de absurde, onbeheersbare complexiteit van de wereld, of misschien van de bedrieglijke simpelheid van het leven. Waarom maken mensen het leven eigenlijk ingewikkelder dan gewoon eten, slapen, drinken, spelen en voortplanten?

Door kleine en mooie maaksels en dingen die het leven versimpelen worden de grote plannen, beleidsplannen en projecten die horen bij de maakbaarheidsgedachte van het scherm van je bewustzijn geveegd. Da's precies de bedoeling van de zondag, nietwaar? Ik hoop dat de lezers van Peterspagina mij verder kunnen helpen met uitvindingen die het leven simpeler en mooier maken, zodat ik daar de komende zondagen aan kan besteden.

Ik dank peterspagina heel hartelijk voor deze uitnodiging, en tot ziens op www.hetkanwel.net


Kim

Labels:

Dag 216 Smaakverbeteraars

Ik ben zeer vereerd om als zomergast te mogen optreden op Peterspagina. Met veel genoegen volg ik de uitzendingen van Zomdergasten op zondagavond. De één vind ik als persoon sympathieker dan de ander met name de toon van hun betoog. Maar ieder van hen triggert mijn opvattingen over kunst of politiek. Tot op heden echter zijn er geen gasten aan tafel verschenen die iets te melden hebben over de maakbaarheid van gezondheid in onze samenleving. In de hoedanigheid van gezondheidsbevorderaar grijp ik nu mijn kans!

Oorlog in Irak, in Afghanistan en Israel. Maar er is ook een oorlog verklaard op het thuisfront! Volksvijand nummer één is overgewicht, een oorlog tegen de smaakvervlakking van onze jeugd.

Is het een kwestie van leven en dood?

"Nou ja, het ligt er aan hoe je het bekijkt. Een kwestie van levensverwachting en kwaliteit van leven... en gezonde tevreden burgers."

Wie is uw vijand?

"De verleiders op het station, de supermarkten, de televisiereclame en de werkende moeders en ook de vaders natuurlijk."

Vooral de moeders die achter het aanrecht vandaan zijn gekomen voor een betaalde baan in plaats van zich uit te sloven achter het fornuis?

"In de gezinnen komen de dagelijkse maaltijden op tafel."

Moeten zij weer terug? Als het meezit naar het kookeiland om zelf pannekoeken te bakken en groente te snijden? En waarom dan?

''Eigenlijk wel ja omdat het gezonder is voor onze kinderen."

Zelf pannekoeken bakken?

'"Ja het liefst met de kinderen er bij want dan leren ze wat er in gaat en weten ze wat ze eten, een vorm van bewustwording die leidt tot betere keuzes en een gezondere levensstijl. En het is nog leuk ook!"'

Hier bespeur ik voor het eerst enig enthousiasme maar onze moeders zijn toch geen vijanden maar slechts consumenten, slachtoffers...?

"Nou dat zie ik anders. Zij maken dagelijks een keuze uit de ruim zestig soorten toetjes die opgestapeld staan in bijvoorbeeld een C1000 winkel die valt in de B-categorie."

En door wie is dan wel de oorlog verklaard? Is er sprake van een vorm van terrorisme? Ik ben persoonlijk erg blij met de keuzemogelijkheid tussen een tiramisu en een vette boerenyoghurt. Mijn kinderen zijn dol op Danoontjes maar dat terzijde. We gaan door naar de volgende vraag.
Waar wordt de strijd gevoerd en met welke wapens?

'Het terrein van het volksfront bevindt zich zoals ik al eerder aangaf in de keuken thuis, in de supermarkt, op het station, waar we dagelijks in de hinderlagen van de verleiders worden gelokt, maar vooral ook in het schoollokaal."

Ja daar hebben we het al over gehad maar waarom in godsnaam in het schoollokaal?

"Gewoon door smaaklessen in het onderwijs."

Smaaklessen op school!! Is het niet te gek voor woorden? Je vindt iets lekker of niet?! Daar hoef je toch geen les in te krijgen? Smaken verschillen nou en? Dit is terug naar af. Het moet niet gekker worden!!
Wie levert de wapens in de strijd?

"Het nationale Voedingscentrum heeft een lespakket ontwikkeld en zet koks in. Pierre Wind onder andere, onze populaire televisiekok. Hij heeft zelf overgewicht en weet dus waarover hij spreekt. Een zogenaamde ervingsdeskundige spreekt de leerlingen altijd erg aan. Kinderen leren dat de mozaiekverviering van rood, geel en groen op een pizzabroodje afkomstig is van paprika's die tot de familie van de nachtschade behoren en een ruime hoeveelheid vitamine C bevatten en nog veel meer..., dat de melk niet uit de fabriek komt maar uit een koe en dat je die samen met meel en eieren tot een beslag kunt roeren waar je pannekoeken van bakt, een activiteit die tot geschiedenis geworden is omdat je pannekoeken ook in de supermarkt kunt kopen met z'n achten in cellofaan verpakt.

Die hitserig rond de kookpotten springende Piere Wind? Moet hij onze kinderen de goede smaak leren?

"De kinderen zijn dol op hem."

Vindt u hem de juiste figuur?

"
Eh, persoonlijk geef ik de voorkeur aan de Engelse belichaming van de goede smaak Jamie Oliver maar dat terzijde."

Hebben de ontbijlessen waar kinderen leren dat er in een bruine boterham meer bouwstoffen zitten dan in een candybar om hun hersentjes te laten draaien dan niets opgeleverd? En de kooklessen voor kinderen en hun ouders met lage SES dan?

"Op alle fronten moet de strijd gestreden worden."

Dat klinkt nogal heldhaftig. Waar leidt het toe?

"Dat heb ik u al gezegd : we moeten de strijd tegen het overgewicht winnen."

U bent zelf gezondheidsbevorderaar, één van de oorlogsverklaarders. Wat eet u zoal? Volkoren pannekoeken zeker?

"Ja u moet weten ik werk vijf dagen in de week, vaak 's avonds eenn afspraak en dan eet ik iets op het station bij Tiny Tokio een sushi of zo. Dat is gezond lijkt me. Wat zegt u, is dat ook fastfood?. Nou nee. Het is ook wel eens een diepvriespizza. Maar ik altijd van die groente-fruit vitamineshots in de koelkast voor wanneer ik mezelf echt voorbij loop. Verder ben ik dol op koken en ben ik lid van de slow-food beweging."

U leest Trouw. Iets voor de meetlat van de tien geboden?

"Ja, eert het gezonde voedsel en laat u niet verleiden tot de verzoeking van het fastfood."

Nog een laaste vraag. Wat is volgens u de ultieme oplossing? Smaakpolitie? Camera's in alle supermarkten om te registreren wat de burger in zijn karretje kiepert?

"Ja, u snapt het!"

Ik dank u voor dit interview.

Labels: ,

Dag 215 - Restoration Village is een leuk programma, maar eigenlijk ook pervers


Op de BBC2 kun je al een paar weken het programma ‘Restoration village’ bekijken. Het is een soort Idols voor monumentale, maar verwaarloosde, gebouwen. Er wordt in elke aflevering een viertal huizen, kerken, oude schoolgebouwen of leegstaande bedrijfspanden gepresenteerd, waarop de kijker vervolgens zijn stem mag uitbrengen. Het gebouw dat in de finale de meeste stemmen krijgt ontvangt een flinke som geld, dat ingezet moet worden om het weer in oude glorie te herstellen.

Leuk programma. Je ziet allerlei mooie plekjes in het toch al zo schilderachtige Verenigd Koninkrijk. Het ene oude boerderijtje is nog mooier dan het volgende licht ruïneuze kerkje. Het geheel wordt op flegmatieke manier aaneen gepraat door presentator Griff Rhys Jones, die een prettige nonchalante verteltrant heeft en een sympathiek flodderig voorkomen. Het zou me niet verbazen als hij van oorsprong een komiek is, net als een aantal andere bekende BBC-presentatoren. Bill Oddie, bijvoorbeeld, van de natuurfilms, Michael Palin, van de reisprogramma’s en Terry Jones met zijn geschiedkundige series.

Historische- en architectonisch verantwoorde uitleg wordt bij Restoration gegeven door een meneer en een mevrouw, die er duidelijk voor doorgeleerd hebben, maar desalniettemin niet al te vervelend zijn. En ze hebben duidelijk enthousiasme voor hun vak, dat is ook altijd een groot voordeel.

Allemaal heel geweldig. Maar toch heeft dit programma, waarvan eerdaags op de Nederlandse tv een kopie start, ook iets pervers. Want eigenlijk zijn die mooie gebouwen, dat prachtige tentoonstellingsgebouw van rond 1900, speciaal gebouwd voor het werk van de schilder George Frederic Watts, net zo goed als dat wegrottende kerkje, in dat kleine vissersplaatsje aan de zuidkust, allemaal de moeite van het restaureren waard.

Het is eigenlijk godgeklaagd dat er een soort populariteitsverkiezing voor nodig is om aandacht voor het wegterende erfgoed te vragen. En dat er dan uiteindelijk maar eentje gerestaureerd gaat worden ! Hoe moet je in vredesnaam een keuze maken ? Stemmen voor die 19e eeuwse dorpsschool betekent toch dat die prachtige vervallen vuurtoren geen geld ontvangt ? Je kunt er toch niet voor kiezen om één leuk gebouw op te knappen en twintig anderen in te laten storten ? Ze moeten allemaal gered worden !

Gelukkig valt het in de praktijk niet zo zwart/wit uit. Door de aandacht die voor de verwaarloosde monumentjes in het tv-programma gevraagd wordt, komen mensen en bedrijven in de buurt in actie en blijken er toch vaak fondsen beschikbaar voor de broodnodige herstelwerkzaamheden. Ook als de hoofdprijs niet binnen gehaald wordt. Dat blijkt uit de terugblik op vroegere series, die ook onderdeel van elke uitzending uitmaakt.

Toch is het triest dat er een tv-show voor nodig is om mensen tot het inzicht te brengen dat dingen van waarde behouden moeten blijven. Zijn we dan met z’n allen, als maatschappij, niet meer in staat om de waardevolle gebouwen van ons land in stand te houden ? Hebben we niet zoiets als monumentenzorg ?

Klaarblijkelijk schieten we ernstig tekort. Jammer. Maar wel kijken, want het is een leuk tv-programma, dat interessante inzichten geeft in de manier waarop mensen vroeger leefden.

Restoration Village bij de BBC2 is vanavond weer te zien om 22.00 uur. Bezoek ook de website ! Op Nederland 2 is vanaf 12 november de Nederlandse versie van het programma te volgen, gemaakt door de AVRO.

Met dank aan Peter voor de uitnodiging,

uw gastredacteur: de Stripman

Labels:

Dag 214 - You are your choices

Keuzes, keuzes, keuzes. Kies ik er voor om voor Peter een stukje te schrijven? Kies ik er voor om voor de zoveelste keer een bepaald thema te bespreken op een weblog? Kies ik er voor om een onpolulair standpunt in te nemen, wetende dat dit heel veel energie kost om te verdedigen? Kies ik er voor om bepaald werk te doen? Kies ik er voor om een publiek figuur te worden die aandringt op bewuste keuzes?

Ja, ik kies. En ik kies met volle overtuiging. Niet kiezen is laf, niet kiezen is de weg van de minste weerstand, niet kiezen is de wereld laten vormen door mensen die misschien de verkeerde keuzes maken.

Maar kan ik dan wel kiezen? Met al de beschikbare informatie heden ten dage, alle mogelijke oorzaak-gevolg combinaties en alle reeds bestaande meningen is het heel moeilijk te bepalen wat de juiste keuze is. Het kiezen wordt daarmee een moeizaam en tijdrovend proces. En er zijn altijd meer keuzes te maken dan dat er tijd is om over alle keuzes goed na te denken. Dus ik moet kiezen waarover ik keuzes zal maken. Daarbij hoop ik dat er anderen zijn die weloverwogen op andere punten hun licht laten schijnen en daar keuzes maken. Dan kies ik er dus voor om te vertrouwen op andermans keuzes. Maar ook dat blijft een bewuste keuze.

Kies ik wel echt? Er zijn voldoende psychologische experimenten aan te wijzen waarin aangetoond wordt dat het schijnbaar bewuste keuzeproces van een mens sterk beïnvloed wordt door de omgeving, andere mensen, voorgaande gebeurtenissen, machtsverhoudingen, opvoeding, het weer en de hoeveelheid suiker in het bloed. Twijfel komt over me. Hoe zeker kan ik stellen dat ik een oprechte, nuchtere, afgewogen keuze maak? Dat kan ik niet. Maar ik durf wel te stellen dat een keuze van mijn kant de beste benadering is van mijn positie in deze wereld. Als anderen die keuzes voor me maken, staat het in ieder geval verder van me af en is mijn invloed beperkt op de uiteindelijke uitkomst.

Dus ik blijf doorgaan met het maken van keuzes, het innemen van standpunten. Die keuzes bepalen mijn zijn net zo goed als mijn blauwe ogen, de manier waarop ik loop of wat ik eet. Die keuzes maken mij een uniek mens, niet een meeloper of een slap aftreksel van iemand ander zijn keuzes.

Ik ben mijn keuzes. En ge
lukkig heb ik de vrijheid om te kiezen. Een vrijheid die ik zal verdedigen door keuzes te maken, keer op keer.

Freedom is not merely the opportunity to do as one pleases; neither is it merely the opportunity to choose between set alternatives. Freedom is, first of all, the chance to formulate the available choices, to argue over them -- and then, the opportunity to choose. --- C. Wright Mills

Labels:

Dag 213 De keuze van Judas

Ik ben dit jaar vier keer naar Jesus Christ Superstar, de musical, geweest. Mijn eigen keuze. (Keuze is in dit blog het codewoord.) Waarom ga je vier keer naar eenzelfde musical? De muziek spreekt me aan en het verhaal ook. Ik luister de CD in de auto (dagelijks dus) en ik kreeg meer duidelijkheid, maar ook meer vragen.

Toen ik jonger was, ben ik opgegroeid met het idee (al dan niet ingegeven door mijn omgeving) dat Judas fout is. Erg fout. Hij heeft Jezus verraden en was altijd moeilijk aan het doen. Of anders gezegd: aan het discussieren met Jezus over het geloof. Dat discussieren had nogal een dramatische afloop: het kruisigen van Jezus.

Na het vele malen beluisteren van de CD en het zien van de musical begon ik meer en meer te twijfelen aan het echte "fout-zijn" van Judas. De Nederlandse hoofdrolspeler,
Martin van der Starre, zette Judas neer als een mens van vlees en bloed die ook voor keuzes in zijn leven stond. Ik kreeg medelijden met Judas: "Waarom heeft U mij gebruikt, als Uw speelbal.." Daarnaast zegt Jezus in het stuk: "Ga dan, ze staan al op je te wachten!" Hij stuurt als het ware Judas op weg. De verklaring van Judas, in de musical, is dat hij Jezus alleen weer met beide voeten op de grond wilde zetten. Niet dat hij dood zou gaan.

Vragen kreeg ik, over het kiezen van God voor Judas. En had God Judas erin 'geluisd'? En had Jezus het niet gezegd, zou Judas dan wel gegaan zijn? Werd hij nu niet (bewust of onbewust) gedwongen tot een keuze die hij drie, vier minuten later niet gemaakt zou hebben?
Het is een keuze geweest. Hij werd niet in boeien geslagen of gemarteld (voor zover wij weten) door de Hoge Priesters om te vertellen waar ze Jezus konden pakken, hij werd niet met harde hand gedwongen door Jezus om hem op de wang te kussen. Of nog meer in het extreme getrokken: God zelf kwam niet met zijn engelen naar beneden om Judas te 'helpen' met zijn keuze.

Judas koos zelf. Voor verraad, omdat hij niet anders kon, of omdat hij jaloers was. Wie weet wat hem bewogen heeft. En toch, zoals Judas overkomt in de Nederlandse versie van A.L. Webber's musical kom ik er niet onderuit: ik kan Judas niet verkeerd vinden. Of laat ik het anders stellen: niet zo zwart-wit verkeerd als ik dat had toen ik opgroeide.

Een cliche, maar o zo waar: de keuzes die je maakt bepalen wie je bent. En in het geval van Judas pakte het waarschijnlijk anders uit dan hij had bedoeld
.

Labels:

Dag 212 Een verbod op caravans en drugs

Net was het er, nu is het weg. Dat is een zin die voor mij past bij het goddelijke. Het kan een beeld zijn of juist de verbinding tussen ogenschijnlijk onverbonden gegevens of momenten. De compositie van een reeks van triviale feiten schept een korte blik op de schoonheid van het complexe verband waarin wij leven. Gewone woorden, beroemde merken, verheven familie's, vergeten automerken, vervallen gebouwen, etc. Het besef tijdelijk deel uit te maken van een dergelijk verband geeft me een zinvol gevoel, geeft me zin. Maar genoeg over mezelf.

Bij mij in de buurt is onlangs nog een verbod uitgebracht op het roken van softdrugs. Daar kan je als beschouwer van alles mee. Je kan er een mening over hebben, je kan hier diep over na willen denken, je kan je zorgen maken over je handel of je kan je verheugen over de reuring. Ik verbaasde me over het bord dat naar aanleiding van de wetgeving aan het straatbeeld werd toegevoegd. Een verkeersbord is toch duidelijk een code. Je fietst er voorbij en je denkt dat je het even niet goed hebt gezien. Een gebodsbord met een joint. Is een foto waard. Maar wat zou de reden zijn dat het prinsdom Monaco caravans op zijn wegen verbiedt? In het ministaatje heb ik me wel over meer zaken verbaasd. Het eenvoudige paleis van de Grimaldi's, de lange rijen Porsche's, Ferrari's, Lamborghini's, het wereldberoemde casino en de vele schilderijen en bustes van prinses Grace. Het was zeker de moeite waard om in het dichtsbevolkte land te wereld geweest te zijn. Mij werd verteld dat het simpele verbod voor veel Nederlanders een reden is om dit decadente paradijsje te mijden. Een land dat het verbiedt om een caravan mee te sleuren door de met luxewinkels omzoomde straten spreekt een aanzienlijk deel van onze bevolking waarschijnlijk niet aan. Dat was althans de wat sarcastische theorie van mijn Zwitserse vrouw. Voor mij blijft het een vraag. Zulke borden duiden echter wel op een idee van maakbaarheid.

Nu ik dit schrijf wil ik opeens weten of Monaco bezet is geweest in de Tweede Wereldoorlog. Dat doet er natuurlijk helemaal niet toe maar je kan altijd stuiten op een hartverscheurende of hilarische anecdote. Toen ik na mijn vakantie over Italië en de Tweede Wereldoorlog las stuitte ik op het verhaal van de joodse minnares van Benito Mussolini, op een moedwillig bombardement van de geallieerden op een eeuwenoud Benedictijner abdij in Monte Cassino, op de spectaculaire bevrijding van Mussolini door Otto Skorzeny en indirect op de omstreden film van Pasolini's: Salo of de 120 dagen van Sodom. Dit alles leek me veel te zwaar voor een blog over weetjes, trivia en belevenissen en ik heb dus een artikel geschreven over
Vermouth en Martini & Rossi. Weinig goddelijk maar een thema dat James Bond en de Openbaringen verbindt amuseert mij zeer en ik hoop dat dit ook voor de lezer geldt.

Groeten, uw gastschrijver, Rob Hoeijmakers
Kielzog: Weetjes, trivia, belevenissen.

Labels:

Dag 211 Bruto Nationaal Geluk

De verkiezingen komen eraan, dus we worden overspoeld met berekeningen: welk verkiezingsprogramma van welke partij levert de meeste economische groei? Deze berekeningen lijken belangrijk -- ze worden uitgebreid besproken in het journaal en in de kranten. De cijfers zeggen echter weinig over of we het écht beter krijgen.

Economen hebben de rare gewoonte om alleen de dingen die ze in geld kunnen uitdrukken, mee te nemen in hun berekeningen. Als een bedrijf veel vervuiling produceert, wordt dit in conventionele berekeningen van economische groei niet verrekend. Sterker nog: vervuiling is goed voor de groei! Het opruimen ervan levert werk & winst op voor andere bedrijven.

Een kind voelt aan dat dit een zotte manier van denken is. Gelukkig hebben verlichte economen een andere manier van rekenen bedacht, waarmee je de duurzame economische groei kunt berekenen. Ook kosten die niet zomaar in geld uit te drukken zijn, worden in deze wijze van berekenen meegenomen.

Gek genoeg vind je de berekening van duurzame economische groei nog weinig terug in kranten, journaals en verkiezingsprogramma's. En dat is raar. Want wie geeft er ook maar iets om of de economie met 2,23% groeit? Mensen willen weten of ze er beter op worden, en met "beter" bedoelen ze ook: gezonder, gelukkiger, (milieu-)vriendelijker; niet alleen maar rijker.

Ik stel dus voor dat politieke partijen in hun programma's ook hun bijdrage aan het Bruto Nationaal Geluk doorrekenen. Dat is wat de mensen willen weten. En daar heb je ook politiek voor: om te zorgen dat wij het écht beter krijgen.

Labels:

Dag 210 De Aftrap

Opa voelde zich twee weken terug bijzonder vereerd toen hij van Peter een mailtje mocht ontvangen met daarin de uitnodiging om als "Zomergast"op zijn blog te komen schrijven. Zomergasten kwam Opa niet helemaal onbekend over ( alhoewel de stekker er bij de uitzending met vriend L de Winter er weer snel uitging ) en het grote prakkizeren over wat te schrijven begon.

Schrijven hoe het vroeger allemaal beter was? Rustiger misschien, maar beter.....of toch maar eens kijken of er iets te doen zou zijn met de onderwerpen die hier meer aangesneden worden: code's of maakbaarheid.
Vooral dat laatste, dat maakbare, is een onderwerp dat Opa als socialist erg aanspreekt. Het is ook altijd een van de speerpunten van het socialisme geweest: het geloof in de maakbare maatschappij en er is wat poen tegenaan gegooid om destijds den arbeider te scholen en "cultureel te verheffen"
Dat de andere partijen ( jij houdt ze arm, wij houden ze dom) daar minder blij mee waren moge duidelijk zijn en sinds de jaren tachtig/negentig word je vanuit ( neo) liberale kring altijd een beetje bekeken als zijnde kinds als je zegt dat het streven naar zo'n maatschappij nog steeds actueel is.
Maar in feite is het vormen van onze maatschappij dagelijkse praktijk voor de huidige machthebbers: door controle op internet, post, bank en door het plaatsen van camera's in de openbare ruimten worden wij als volkje reeds gecontroleerd en geobserveerd en aan de hand van de diverse uitkomsten worden er steeds weer nieuwe wetjes gelanceerd om het volkje in toom te kunnen houden. Hoezo maakbaarheid?

En in het midden oosten is de grootste tegenstander van de "maakbare maatschappij" al drie jaar bezig om de samenleving aldaar om te vormen tot een "ware"democratie .....hoezo maakbaar?

Waarmee we rustig de conclusie kunnen trekken dat het eigenlijk allemaal een soort van "hete"lucht is; zoals het constante verlangen tot economische groei terwijl we weten dat de bevolking rasch aan het afnemen is; voor wie gaan we produceren? Voor de ganzen?
Of de kwaliteit van de zorg verhogen door banen te schrappen en minder geld beschikbaar te stellen?

Blijven over de code's in deez samenleving. Behoorlijk met elkaar omgaan bijvoorbeeld, of fatsoen.
Het fatsoen hebben om voor de zwakkeren te zorgen en de hongerigen te voeden......christelijke waarden zullen we maar zeggen ( volgens Opa staan ze trouwens net zo in de Koran).
Het feit dat je het niet over geitenneukers hebt als je over de achterbuurman praat, of dat je mensen met twee paspoorten wilt benadelen ten opzichte van anderen, tenminste als ze "niet westers"zijn, anders mag het wel.....
Of voor mensen in verpleegtehuizen hun eigen bijdrage te verhogen om de zorgkosten voor de gezonde werkende te beperken.

U ziet het, maakbaarheid en code's in overvloed; niets nieuws wat de klok slaat en gelukkig toch altijd weer mensen die zich, terecht of onterecht, genuanceerd of ongenuanceerd, daarover druk willen maken!

Opa heeft de aftrap gegeven en heeft zojuist kunnen lezen in welk illuster gezelschap hij aan het "publiceren"is; de eer is groot!

Blijft eigenlijk maar één wens over: kan het voetbal niet gewoon weer naar de NOS ?
Dat geouwehoer er omheen..........
Prettige zondag


Labels:

Goden, geuzen en gaakbaarhein.

Vanaf morgen tot en met 3 september wordt de reguliere programmering van dit weblog onderbroken, om plaats te maken voor de inbreng van een vijftiental prominente gasten. Een soort "zomergasten-programa". Voor deze gelegenheid krijgt dit weblog tijdelijk de titel "Goden, geuzen en gaakbaarhein".
Mijn "zomergasten", allemaal afkomstig van weblogs of websites die in mijn linklijst staan vermeld (zie rechterkolom), zijn de goden. Ze schrijven allemaal goddelijke stukjes op hun eigen websites. Althans, dat is mijn mening.
Mijn gasten zijn ook geuzen. Allen leveren op hun eigen sites informatie en artikelen die de bedoeling hebben het vrije denken, het anders denken en het kritisch denken te stimuleren. Dat is in een sterk commerciële en consumptieve wereld wel als geuzenwerk te zien.
Gaakbaarhein tenslotte is een woord dat ontstaat als je ijzingwekkend dogmatisch een spelregel toepast (weet u al welke, lezer?). De trouwe lezer weet inmiddels wel dat de redactie absoluut niet vies is van nieuwe en bizarre vondsten. Maar de vondsten die de wereld nodig heeft om er nog iets moois van te maken krijg je niet via de weg van dogmatisme. Gaakbaarhein moet u dus zien als een woord dat op creatieve en humoristische wijze het dogmatisme aan de kaak stelt. Mijn gasten hebben ook niets met dogmatisme en ook daarom zijn ze uitgenodigd.
Ik bedank met liefde mijn gasten voor het accepteren van mijn uitnodiging en hun bijdragen de komende tijd.
Wie zijn die gasten? Laat ik ze aan u voorstellen in de volgorde waarin u ze hier mag verwachten. Ter introductie van mijn gasten heb ik gebruik gemaakt van de teksten waarmee zij zichzelf beschrijven op hun eigen sites. Wilt u meer weten klik dan op hun link die u hier in de rechterkolom kunt vinden.
Zo 20 aug. Opa Buiswater. Opa is een strijdbare ouwe Amsterdammer. In een onnavolgbare schrijfstijl geeft hij altijd ongezouten zijn rood en rechtvaardige mening, Naar hij zelf zegt vooral over zaken waar hij "geen moer verstand van heeft". Opa heeft een groot gevoel voor rechtvaardigheid, is erg sociaal en gelooft nog in een maakbare samenleving. Zijn weblog bestaat vanaf maart 2004.
Ma 21 aug. St. Maarten (hetkanWel). St. Maarten is één van de redacteuren van hetkanWel. Een weblog dat wordt gevuld door een groep bloggers die signaleren hoe dingen wel degelijk anders kunnen op gebied van milieu, duurzaamheid en wat al niet meer. Hun weblog is een vrijplaats voor verandering. Zij zien de toekomst als een kans. St. Maarten schrijft daar over religie, maatschapij en andere rariteiten. Dat lijkt dan goed op zijn plaats alhier. hetkanWel is begonnen in februari 2005.
Di 22 aug. Kielzog. Rob Hoeijmakers is verantwoordelijk voor mooi geschreven stukken op Kielzog. Veel achtergrondinformatie over uiteenlopende zaken. Zoals hij zelf zegt over weetjes, trivia en belevenissen. dat levert dan wel regelmatig geschiedenis op die ik graag op de middelbare school had wilen hebben. Kielzog bestaat vanaf december 2005.

Wo 23 aug. Marlies (hetkanWel). Over hetkanWel zelf kunt u meer lezen bij St. Maarten (21 augustus). Eén van zijn collega's is Marlies, die op hetkanWel een soort 'women on the web" magazine verzorgt. Informatie over en voor vrouwen dus, maar zeer de moeite waard voor iedereen (mannen ook).
Do 24 aug. Steeph (Sargasso). Steeph is één van de redacteuren van Sargasso (weblog sinds 2001). Op Sargasso besteedt men aandacht aan nieuws dat door de traditionele media terzijde wordt geschoven. Men publiceert informatieve stukken over wetenschap, politiek en cultuur. Sargasso heeft de intentie daarmee een goede discussie op gang te brengen.
Vr 25 aug. De Stripman. De Stripman is één van de redacteuren van het Stripblog, dat te vinden is in de Volkskrantblogs. De Stripman schrijft columnachtige bespiegelingen over actualiteiten die worden voorzien van vaak prachtige en leuke strips. Dit weblog bestaat vanaf september 2005.
Za 26 aug. Elly (Gezondheid & Hypocrisie). Eén van de eerste reacties op dit weblog kwam van de zgn. "gezondheidsverbeteraarster". Dat leidde tot de link Gezondheid & Hypocrisie (zie rechterkolom) met de bedoeling de discussie hierover gaande te houden.
De gezondheidsverbeteraartser doet beroepsmatig aan gezondheidsvoorlichting en is daarnaast schrijfster.
Zo 27 aug. Kim (hetkanWel). Op hetkanWel is Kim misschien wel de grappigste redactuer. Soms op een manier waarin de redactie heir zich goed in herkent. Kim is antropologe en werkt zowel in Nederland als in de Filipijnen en kan zo vaak issues uit uit twee stanopunten bekijken.

Ma 28 aug. Ouwe herder. Dit "not that serious" weblog wordt verzorgd door Ouwe en Herder. Jonge webloggers die humor, actualiteit en onderzoek tot hun dagelijks leven hebben gemaakt. Op hun weblog proberen ze mensen aan te sporen ook op ondersoek uit te gaan. Vandaag is te gast Ouwe, die onlangs, tot verbazing van een ieder, een geschiedkundige serie startte over het communisme, met informatie die in de gewone geschiedenisboekjes niet is te vinden. Ouwe herder begon vanaf april 2006 begon te publiceren.
Di 29 aug. Melle (Smutfish). Zanger en tekstschrijver van de band Smutfish. Een muzikant die rondstruint in het mijnenveld van menselijke emoties, dito onvermogen en universele heldendromen die als kerstballen stuk kletteren op de stoeptegels van de realiteit (aldus Paul Waayers). Smutfish verzorgde o.a. optredens op het Crossing Border Festival en het Noorderslagfestival en heeft inmiddels drie cd's uitgebracht. Hun muziek wordt omschreven als "country-noir". Behalve zanger, gitarist en tekstschrijver van Smutfish (het visje dat zich losmaakt uit de veilige school soortgenoten) is Melle ook beeldend kunstenaar en onderhoudt hij een koelkasten-blog (www.snotvis.blogspot.com).
Wo 30 aug. Grobbo. (Sargasso). Grobbo is redacteur en medeoprichter van Sargasso (weblog sinds 2001). Op Sargasso besteedt men aandacht aan nieuws dat door de traditionele media terzijde wordt geschoven. Men publiceert informatieve stukken over wetenschap, politiek en cultuur. Sargasso heeft de intentie daarmee een goede discussie op gang te brengen.
Do 31 aug. Frisse Wind (hetkanWel). Op hetkanWel waait regelmatig een fris windje. Behalve een frisse kijk op tal van zeken die een echte hetkanWel-factor hebben, publiceert hij ook 1x per week de column: "en dit kon ook nog"", met zaken waarbij je wenkbrauwen toch wel vaak omhoog schieten.

Vr 1 sept. Maja Vervoort (Gissen en missen). Haar website Gissen en missen gaat over de valkuilen van de menselijke geest, ofwel de kunst van het zelfbedrog. Maja is psychologe en oud-redacteur van Psychologie Magazine. Op haar site schrijft ze over tal van illusies: van optische illusies tot zelfillusies.
Za 2 sept. Stroomopwaarts. "Wie met open ogen door het leven gaat heeft altijd iets te schrijven" is te lezen op dit weblog. Ik zou er aan toe willen voegen: "altijd iets moois te schijven". De stukjes op Stroomopwaarts gaan niet alleen over actuele zaken maar ook vaak over zeer herkenbare dingen waar de redacteur zijn bijzondere kijk op geeft. Jan de Vries, redacteur van dit weblog, is in het dagelijks leven journalist bij Omroep Brabant. Stroomopwaarts bestaat vanaf mei 2004.
Zo 3 sept. davidrietveld. De laatste gast, David, is gemeenteraadslid voor Groenlinks in Den Haag. Op zijn site vind je behalve de stand van zaken in het o zo politieke Den Haag ook veel links naar Haagse zaken. David is tevens oprichter van de actiegroep "Nederland tegen slecht weer" en streeft daarmee naar een tolerante en ontspannen samenleving.


Ik hoop, lezers, dat u gaat genieten van mijn goden, geuzen en hun gaakbaarhein. Reageert u gerust op hun bijdragen, al was het alleen maar om hen te bedanken voor de medewerking aan dit project.

Labels:

Dag 208 Gaanbaarhein?

Morgen zal er hier, ter introductie van het "zomergasten"-project een nieuw woord worden gelanceerd: gaanbaarhein. Het woord is ontstaan door een erg strikte toepassing van een zelf bedachte spelregel (lees daarover morgen dus meer). De redactie vind dat zoiets moet kunnen. Taal is levende materie en hoe we daar mee omgaan is aan onszelf, toch? De diskussie over de spelling van onze taal zou overigens over heel wat anders moeten gaan dan een "n" meer of minder (lees hieronder de bijdrage van vandaag).

Spelregels kiezen. <>

En weer laait de discussie op over de spelling der nederlandse taal. Omdat de taal zich snel ontwikkelt is het eigenlijk ondoenlijk de spelling aan te passen. Al die nieuwe woorden, al die veranderende regels, het is niet meer te onthouden. Waarom niet een basisafspraak gemaakt die zegt dat alles geschreven mag worden zoals het je uitkomt, zolang maar begrepen wordt wat er staat? Ruggegraat of ruggengraat? Met of zonder n achter de rug weten we toch allemaal waar we het over hebben? Dat soort flauwekul moet nou maar eens afgelopen zijn.
Ander voorbeeldje: Lang, lang gelden werkte uw redacteur in een restaurant waar de bestellingen nog handgeschreven aan de keuken werden doorgegeven. Een pas aangenomen jonge schoolverlaatster ga een bonnetje door waarop het woord "majoneese" stond geschreven. De chef liet me het zien en vroeg of ik wist wat daar stond. Ik hield me van de domme, waarop de chef zei dat ze natuurlijk mayonaise bedoelde. Het meisje haalde het eind van haar proeftijd niet wegens de verkeerde spelling van menig gerecht, terwijl ze verder toch hard, betrouwbaaar, klantvriendelijk en enthousiast werkte. Ik weet niet waar u aan denkt als u "majoneese" leest, maar in de context van zo'n restaurant wist iedereen wat het meisje bedoelde en er kwam dan ook geen vette jus retour uit de keuken. Verkeerde spelling leidde wel tot ontslag.
Dus willen de bedenkers van de spelregels eens heel goed nadenken wat hun taalpursime tot gevolgen kan hebben?
Wat mij betreft kunnen zo goed als alle spelregels weg. In veel gevallen begrijpen we heus wel wat er staat geschreven. Geen groene spelling, geen witte spelling maar een vrije spelling!

Labels:

Dag 207 Voorbereidingen.

De redactie is druk met tal van voorbereidingen. De vakantie komt eraan en het "zomergasten"-project gaat eerdaags van start. Dus het is hier een drukte van jewelste. Boeken en kleding moeten een plaatsje krijgen in de rugzak en de meeste gasten hebben inmiddels een plaatsje gekregen op één van de dagen dat ze hier te gast zijn. Het is erg leuk dat veel uitgenodigden straks hier hun licht over wat dan ook laten schijnen. Ik hoop vandaag de laatste reacties binnen te krijgen zodat ik definitief mijn vakantiebiezen kan pakken.
Van de (leuke) spanning voel ik me wat licht in het hoofd. Nee, ik ben niet onder invloed van een of ander drankje. De invloed van alcohol moet maar anders worden aangewend (lees daarover hieronder meer).

Rijden onder invloed.


Soms lees je iets waarvan je denkt: "Verrek, waarom kan het daar wel en hier niet?" Het NRC bericht dat in Brazilië op grote schaal alcohol wprdt getankt. Da's een stuk goedkoper dan benzine en is ook aardig wat schoner voor het milieu.
Maar als je dan wat verder leest rijzen er toch een paar vragen.
In Brazilië zien ze grote mogelijkheden in de exploitatie van ethanol, dat uit suikerriet wordt gewonnen. Volkomen begrijpelijk, want het is een kans om van de olie af te komen die de koers van de economie zo sterk bepaalt. Betekent dat daar nu hele bossen gaan kappen om suikerrietplantages aan te leggen? Dan lijkt mij het rendement voor het milieu niet zo best.
Het lijkt er sterk op dat ook in Brazilië financiële motieven meer de doorslag geven dat milieuvriendelijke redenen. Die zijn mooi meegenomen als verkooppraatje. Dat is in het geval van een relatief arm land als Brazilië wel begrijpelijk.
Er ligt hier wel een enorme kans om de olie te laten voor wat het is. Zeker als er internationaal wordt samengewerkt. Ook in Nederland kan er ethanol worden geproduceerd. Als nu kennis van zaken, verbetering van de technologie worden gedeeld en beide landen voordelige handelsovereenkomsten sluiten, kan het misschien nog iets worden. Ofwel: hoe een klein èn een groot land een alcoholgrootmachtje kunnen vormen. Misschien kunnen we dan auto blijven rijden zonder last te hebben van de invloed die de benzine-economie op ons leven heeft.
Nee, beste lezers, de redactie heeft nu niet een slok teveel op. Ik droom alcoholvrij. Maar een mooie gedachte is het wel of het ook mogelijk is kan ik, als leek, niet overzien.

Dag 206 De wereld is een woord.

Altijd gedacht dat onze wereld een planeet was? Dat kan morgen helemaal anders zijn (lees het artikeltje hieronder).
Ondertussen leven we op een planeet waar zoveel woorden ook zoveel werelden betekenen. Aarzel niet daar uw eigen universum aan toe te voegen.

Taal schept een universum /*\

In Praag komen wetenschappers bij elkaar die zich onder andere gaan buigen over de vraag of Pluto eigenlijk wel een planeet is. Kijk, zo hoort dat ook. Het heelal moet niet denken dat het zelf kan bepalen wat planeten zijn. Dat maken wij wel uit. En we zijn ook heel goed in staat een of andere bol tot planeet te bombarderen en als ons dat later niet zo goed uitkomt maken we er gewoon wat anders van. De dingen zijn niet wat ze zijn, ze zijn wat wij er van maken, dankzij dat prachtige medium "taal".
Dus nu gaan ze in Praag het heelal eventjes opnieuw inrichten. Ik ben benieuwd wat ze op Pluto daar van vinden. Mocht er wel leven op Pluto zijn en ze beschikken niet over een of andere taal, dan heeft men daar flink pech. Alleen met taal creëer je een compleet universum. De vraag is natuurlijk wel: wat doe je met die mogelijkheid?
Zo zou zomaar, op basis van nieuw verworven wetenschappelijke kennis, een stoel ineens geen stoel blijken te zijn, maar een draagvlak. Dat klopt wel want stoelen worden al sinds mensenheugenis ook voor andere zaken dan zitten gebruikt. Bij gebrek aan keukentrapje kun je de stoel gebruiken als opstapje om iets van een hoge kast te pakken. En er zijn mensen die een stoel als boekenkast of krantenbak gebruiken. Dat kan ook met een stevig bijzettafeltje, dus dat heet voortaan ook een draagvlak.
Met zulke herdefiniëringen zullen veel mensen het moeilijk hebben. Men heeft liever voor elk ding een eigen naam. Het maakt de taal wel ongelofelijk complex maar we begrijpen elkaar beter want niemand zal bij het woord stoel aan een bijzettafeltje zal denken, terwijl je met het woord draagvlak nog alle kanten op kan.
Er kleven wel wat nadelen aan. We moeten zoveel woorden onthouden dat er makkelijk poblemen kunnen ontstaan. Vandaar het verschijnsel dat iedereen wel onthoudt wat een naaldboom is, maar al wat meer moeite heeft te bepalen wat een den of een spar is. En als er mankementen in ons brein ontstaan kan je ineens je vrouw voor een hoed aanzien (Oliver Sachs).
Tweede nadeel is dat we door een complexe taal te creëren zo langzamerhand zijn gaan geloven dat de wereld om ons heen, ons leven, ook zo complex is. En met de komst van nieuwe woorden en definities lijkt dat alleen maar erger te worden. Om met Jules Deelder te spreken: "Het heelal: hoe verder men keek, hoe groter het leek".
Wat de wetenschappers in Praag gaan doen lijkt op het eerste gezicht muggenzifterij of kan worden aangezien voor de arrogantie met taal alles naar de hand te zetten. Het lijkt mij eerder een voorbeeld dat duidelijk maakt dat we een mooi communicatie-instrument hebben, maar dat we daar nog veel preciezer mee om kunnen gaan dan we nu doen. Hopelijk ( sorry voor het naïeve idealisme) dringt dan ooit bij sommige mensen door dat je vrede niet bereikt door oorlog te voeren. Dat zijn twee woorden die niets met elkaar te maken hebben.

Labels:

Dag 205 Grensoverschrijdend.

Al vaker is op dit weblog betoogd dat we grensoverschrijdend moeten denken. De redaktie is uiteraard geen voorstander van grensoverschrijdende acties, waarbij het ene land het andere binnenvalt. Wel bepleit ik het denken buiten vastgelegde kaders. Een grens is tenslotte niet meer dan een kunstmatige lijn die denken en beweging op de plaats gepind houdt. Daar moeten we vanaf.
Nederlanders staan ten onrechte bekend om hun honkvastheid. Er wordt meer over de grens gekeken dan aangenomen wordt (lees hieronder verder).
Het is u wellicht opgevallen dat er een nieuw item in de rechterkolom staat: Filmpje van de dag. Ook deze redactie heeft de charme van Youtube.com ontdekt en zal, ter vermaak, volstrekt willekeurige filmpjes plaatsen.

Gezondheid over de grens.

Het mag algemeen bekend worden geacht dat Nederlanders nogal wat zaakjes doen net over de grens. Benzine tanken, slof sigaretten kopen, naar de supermarkt en wonen. Nu is ook bekend gemaakt dat de gang naar het ziekenhuis steeds vaker tot over de grens gaat. Jahaaa, als het scheelt in de portomonnee is de Nederlander ineens erg avontuurlijk en grensoverschrijdend bezig. Dat moet ook weer niet te gek worden dus beperkt zich de reikwijdte hiervan tot België, Duitsland of Luxemburg.
Naar een Belgisch ziekenhuis gaan is natuurlijk ook veel leuker. Behalve het gebrek aan wachtlijsten en de goedkopere kosten, is het altijd gezellig bij onze zuiderburen. En men is altijd reuze vriendelijk. Dat alleen al, maakt dat je je stukken beter voelt bij een bezoekje aan een Belgisch ziekenhuis.
Arts: "Awel, meneer den Boer, de foto's zijn binnen. Wat wenst ge eerst te zien, de vakantiefotookes of die van onze röntgenafdeling?"
den Boer: "Nou, doet u die laatste maar."
Arts: "Zoals gij wenst meneer den Boer. laten we eens zien. Amaai! Ge hebt daar een lelijk gezwelleke, ziet u wel?"
den Boer: "Kan dat kwaad, dokter?"
Arts: "Hahahaha, gij nederlanders zijt altijd zo snel van den angstige hè?"
den Boer: "Ja, maar dokter, het is wel een gezwel toch?"
Arts: "Meneer en Boer, dat is medisch vakjargon dat wij voor elk bultje gebruiken."
den Boer: "Dus het kan geen kwaad?"
Arts: "Ah, zunne! Dat weten we nog niet, hè? Maar we zullen het goed maken met u. We snijden het gewoon weg. Dat kost hier toch niets."
den Boer: "Niets? Helemaal gratis? Nou, zet u dan het mes er maar in!"
Arts: "Awel, meneer den Boer, dat was bij wijze van spreken, hè. Maar het is wel de helft goekoper als bij u in Holland."
den Boer: "Ah, dat scheelt."
Arts: "Ge kunt ook overwegen een snijpakketje te nemen."
den Boer: "Een snijpakketje?"
Arts: "Jawel, we snijden uw gezwelleke weg en dan kunnen we ook wat attributen meenemen waar ge toch niets aan heeft. Da's extra maar ge krijgt wel een hogere korting. En een dooske belgische bonbons gratis."
den Boer: "Nou, doet u dat dan maar."
En zo ging meneer den Boer tevreden terug met een gezwel, een blinde darm, een verstandskies en vijf kilo vet minder. Maar wel met een doosje chocola en een lobotomie meer.

Labels:

Dag 204 Gasten die komen en gasten die gaan.

Zo langzamerhand komt het politieke leven weer op gang. Het lijkt door de berichtgeving wel of het kabinet uit elkaar valt nog voor het zijn 3e rit kan afmaken. De één na de ander kondigt zijn of haar vertrek aan (zie het artikeltje hieronder).
Ondertussen hebben 14 gasten de uitnodiging geaccepteerd voor het "zomergasten"-project hier, dat eind deze week van start zal gaan. Met vier genodigden is de redactie nog in onderhandeling. Maar hopen dat die besprekingen goed aflopen zodat u, beste lezer, een hele goede tijd hier krijgt als uw redacteur even bij gaat komen op zijn vakantieadresje.

De toestand in de polder (6)

Ross (CDA -volksgezondheid): "Ja, dat heeft u goed gelezen. Aan uw ogen mankeert tenminste niets. U zult dus niet zo gauw een beroep op de zorg doen. Want u moest eens weten hoeveel mensen er verpleegd en verzorgd moeten worden. En wat een zeurpieten! Iedereen wil meer, de verpleging voorop. Nou, ze bekijken hetmaar, ik ga lekker voor mezelf zorgen en de rest zal me een rotzorg wezen."
Schultz (VVD-Verkeer en waterstaat): "Ik las laatst in een of ander ambtelijk rapport hoe hoog het water hier binnenkort staat. Nou, ik wil ruimschoots voor die tijd weg zijn hier. Het was trouwens toch water naar de zee dragen. Je doet het nooit goed. En dat we een volk van dijken en dammenbouwers zijn, dat zal wel. Ik bouw liever nog wat kindertjes."
Hoogervorst (VVD-Volksgezondheid): "Ja, ik ga naar het bedrijfsleven, met de nadruk op leven want wat een allemachtig saaie boel is dat hier zeg. Ik heb nog wel geprobeerd wat beweging in die troep te krijgen door eens een gekke bek te trekken en een vingertje op te steken, maar denk je dat men dan eens flink tekeer tegen je gaat? Lapzwansen, dweilen, mietjes! He-le-maal niks doen ze. Dus ik hou het voor gezien. Bovendien heb ik me een beetje verrekend met de zorgkosten. Daarom ga ik nog gauw even een gouden handdrukje hier en een duur commissariaatje daar organiseren zodat ik genoeg achter de hand heb voor als het op mijn ouwe dag wat slechter met mijn gezondheid zou gaan."

Labels:

Dag 203 Op zoek naar de schat.

Graven naar de schat der kennis doe je in het verleden. In de toekomst kun je niet spitten. Of wel? (Lees de bijdrage van vandaag, hieronder).
Ondertussen graaft de redactie naar wel in de toekomst en heeft al een grote hoeveelheid schatten gevonden: de "zomergasten" die tussen 17 augustus en 3 september hier hun bijdragen zullen publiceren. Beste lezers, dat gaat een bijzondere tijd worden op dit weblog. Ik hou u op de hoogte.

Verborgen kennis. \|/

Waar bij de één spiritualiteit in de jeneverfles zit, zoekt een ander dat bij lang verdwenen culturen. De drinker probeert zijn hersens dermate te molesteren dat het niet meer mogelijk is vragen te stellen en antwoorden te vinden. De liefhebber van uitgestorven culturen vindt de antwoorden in het oprakelen van een ver verleden. Twee voorbeelden van hoe en mens omgaat met "grote" vragen als wie zijn we, waarom zijn we hier en waar gaat het allemaal naar toe. De antwoorden op die vragen zijn uiteenlopend en veelvoudig en roepen vaak weer nieuwe vragen op. Dat kan niet iedereen aan en het is dan ook begrijpelijk dat de één het gefrustreerd op een drinken zet en een ander zich terugtrekt in een indiaanse sauna om te mediteren tot hij een ons zweet. Toch zou je kunnen zeggen dat deze twee types (de drinker en de zweter) hun antwoord wel hebben gevonden en daar zo hun eigen ding mee doen.
Maar er zijn ook mensen die menen dat daarmee de ware kennis over het aardse bestaan nog niet is gevonden. Zij denken dat die kennis verborgen ligt in raadselachtige codes of te vinden zijn in oude geschriften en tekens. Dat is een stuk leuker. Wie herkent niet de aantrekkingskracht van verborgen geheimen?
Het merkwaardige aan dat alles is dat de zoektocht naar meer kennis vaak gepaard gaat met het vergeten van kennis over taal en tekens. Allerlei in tekens gecodeerde taal heeft alleen maar de bedoeling snel en duidelijk een bepaalde boodschap weer te geven. Denk maar aan verkeersborden. Als er op een kruising een bordje zou staan met de tekst: "Wij herinneren u er aan dat op dit punt alle verkeer dat van rechts komt (dat wil zeggen uit de straat die aan uw rechterhand te vinden is) voorrang heeft. Mocht u dus uit die straat een andere verkeersgebruiker waarnemen, dan dient u onmiddelijk halt te houden. Wij waarschuwen u ervoor dat als u zich niet aan deze regel houdt de gevolgen catastrofaal kunnen zijn en dat wilt u uw vrouw en kinderen niet aandoen, toch?" Zulke bordjes zouden het fileprobleem alleen maar vergroten en het aantal slachtoffers onder analfabeten zou drastich stijgen. Dus is hier een simpel teken voor bedacht. Als er over een jaar of duizend zo'n verkeersbordje opgegraven wordt en de toekomstige geschiedvorsers menen dat het rode randje voor de goddelijke boodschap staat en het witte vlak de onschuld van de immer op weg zijnde mens vertegenwoordigt, lachen we ons krom en draaien ons nog maar een een keertje om in ons graf. Wij wel, dood zijn we dan toch al. Maar je zult zien dat er door die vondst ook weer mensen zijn die een stapje verder gaan en denken dat de naar beneden wijzende punt van het verkeersbord, wijst op de plek waar de verborgen schat der kennis ligt en die graven zich een ongeluk.
Ik meen dat de kennis "verborgen" ligt in de toekomst. Daar lijken we niets mee te kunnen, want niemand kan zeggen hoe die er uit ziet. Ik bedoel er dit mee:
We zouden minder moeten vergeten en daarbij de dingen in hun juiste perspectief onthouden. Zo waren Inca's geen marsmannetjes maar poepende en piesende mensen. Dat die ook een magnifiek lijkende cultuur kunnen creëren is niets bijzonders, dat gebeurde over heel de wereld. In die zin is het eigenlijk vreemd dat niemand hier magische krachten toeschrijft aan Karel de Grote die toch ook een aardig imperium wist op te bouwen, waar ook heden ten dage weinig van over is.
We zouden ook moeten beseffen dat taal en tekens niet meer zijn dan gebrekkige instrumenten die we zelf ontwikkelen om communicatie wat vlotter te laten verlopen. Ook niet bang zijn om morgen een bepaald woord af te schaffen als we denken er een betere voor bedacht te hebben.
Als we zo te werk gaan ontdekken we vanzelf de kennis die in de toekomst verborgen ligt.

Labels:

Dag 202 Te gekke ideeën.

Met ideeën is het net zo als met bomen. Hoe meer er zijn, hoe minder je ze ziet (u weet wel: door de bomen het bos niet meer zien). Dus het is bijna ondoenlijk om op de hoogte te blijven van alle nieuwe plannetjes die gelanceerd worden. Nu is dat vandaag de dag ook niet meer nodig. Bedenk zelfs eens wat en gooit het op internet. Velen zijn u voor gegaan, maar dat moet geen beletsel zijn om zelf aan de slag te gaan. Tenslotte zijn moeten er ook iudeeën gegenereerd worden die wel effectieve oplossingen bieden voor tal van problemen. Dus doordenken maar. Natuurlijk levert dat ook bizarre ideeën op (zie bijvoorbeeld de bijdrage van vandaag hieronder). Dat is alleen maar leuk om te lezen en soms zit er ook iets in wat tot nader doordenken stemt. Kijk ook maar eens in de rubriek "Krenten in de pap" in de recherkolom.

Internetionale democratie <>

Jawel, het moest er van komen: de Internet Partij Nederland gaat er komen. De voormalige wethouder voor Leefbaar Hilversum, Arno Hayes, wil met deze partij aan de verkiezingen in november meedoen.
Prachtig verkiezingsprogramma heeft hij: helemaal niks op dit moment. De burgers mogen via internet zelf het programma invullen. En zo wil hij ook dat de lijsttrekker en partijleden gekozen worden. Suggesties over kandidaatlijsttrekkers heeft hij wel, waaronder Hirsi Ali en Henny Huisman. Ze weten zelf nog niet dat ze kandidaat zijn, maar als de internetgebruikers genoeg stemmen op de één of de ander uitbrengen vinden ze het zelf misschien wel leuk genoeg om er voor te gaan.
Leuk initiatief nu de pc zo'n 25 jaar bestaat. In de zuigelingenfase van de computer leefde het idee dat er met de pc een "anarchsitsiche virtuele wereld kon ontstaan met oneindig veel mogelijkheden." Dat blijkt reuze tegen te vallen (of mee te vallen..... ik weet niet vanuit welk perspectief u dit leest, dus vul zelf maar in).
Maar het idee om de pc nu aan te wenden voor een nieuwe impuls voor de democratie verdient alle lof. Natuurlijk zullen kritici beweren dat zoiets niet opschiet. Nu hebben de de verenigde kanariefokkers de kans een wetsvoorstel in te dienen om de vlaamse gaai af te schieten omdat die de kanarie-eitjes op peuzelen. Bovendien is de werkwijze van de partij erg log. Internetgebruikers mogen onderwerpen indienen, vervolgens mag men kiezen welke onderwerpen de 2e Kamer in moeten. Voordat je zoiets rond hebt ben je wel een poosje bezig en moet je natuurlijk geen last hebben van stilvallende providers en irritante hackers.
Het gevaar dat dubieuze groepen er gebruik van maken ziet Arno Hayes niet. Bij een miljoen bezoekers van de IPNL zullen die paar geluiden van idiote stemmers in het niet vallen. aldus Arno himself.
Arno heeft het er natuurlijk niet over dat de partij waar hij zelf lid van is (of was) het bestaansrecht vooral te danken heeft aan erg populistiche thema's, ontleend aan het onderbuik gevoel van menig burger. Dat stemde niet echt vrolijk. Moeten we dan ook het ergste vrezen van deze nieuwe partij? Ik ben bang van wel. Internet wordt door vooralsnog veel meer gebruikt voor oeverloze, inhoudloze chatsessies, weblogs met wissewasjes in de privésfeer en contactadvertenties voor relaties met een dubieus, kinky randje dan voor serieuze en maatschappelijk relevante onderwerpen. Er zijn aardig wat weblogs en sites die daar wel over gaan, maar op internet is dat (nog?) een minderheid.
Leuk bedacht Arno, maar aan de topics op je INPL-site te zien, krijg je mischien wel veel b ezoekers, maar die hebben wel een erg beperkte kijk op wat de samenleving nodig heeft. Jammer wel.

Labels:

Dag 201. Blij.

Af en toe wordt je van een krantenberichtje helemaal blij. Zo las ik een stukje over een man met 32 kinderen. Die arme man wordt geholpen. En met een maatregel die niet alleen die ene arme man helpt, maar alle arme mensen en alle rijke trouwens ook. Ik hoop dat u ook vrolijk wordt van de bijdrage van vandaag (lees hieronder verder).
Het "zomergasten"-project dat hier eind volgende week van start gaat maakt ook al zo blij. Er hebben zich nu al genoeg gasten aangemeld die er voor zullen zorgen dat het een boeiende tijd gaat worden. Een paar uitgenodigde gasten hebben nog niet definitief besloten of ze aan het project mee zullen doen. Ik hoop van wel, het kan er alleen maar mooier op worden. Ik wacht dus in spanning de laatste reacties af.

Naar de loodgieter voor een betere wereld. /*\

(klik op de headline voor het hele artikel)
Kijk, in Argentinië hebben ze het eindelijk begrepen. Laat de loodgieter gewoon hier en daar een leidinkje weghalen of een toevoertje afsluiten. Niet meer, maar minder. Dat maakt de wereld beter. Zolang de wereldbevolking blijft groeien is elke maatregel op het gebied van milieuverbetering, armoedebestrijding en hongerproblematiek slechts marginale resultaten halen. De grootste gebruiker van de wereld is de mens tenslotte zelf.
Nu zal niet iedereen van deze gratis aanbieding gebruik maken. Er zijn genoeg mensen die uit angst voor de pijn van zelfs een minimale chirirgische ingreep nooit naar de dokter of tandarts gaan. Laat staan dat je die zo gek krijgt dat er eens diep in hun vruchtbare buidel wordt getast.
Verder heb je natuurlijk de devote volgelingen der katholieke kerk, die braaf doen wat de bisschop hen voorschrijft. Die laten dus niet zomaar hun van de heer gegeven leidingwerk verbouwen.
Maar hopelijk zijn er genoeg die denken: Ach één of twee kinderen is wel genoeg, laat nu die loodgieter maar komen, het kost niks en we besparen een hoop.
Argentinië verdient de Nobelprijs voor de beste milieumaatregel van deze eeuw.

Labels:

Dag 200 Zoekt en gij zult vinden.

Vandaag een bijdrage over een onderzoek dat misschien wel verstrekkende gevolgen heeft voor onze identiteit (lees hieronder).
Nieuwsgierigheid is leuk, maar het moet niet te gek worden. Soms zijn er rond een bepaald thema evenveel verschillende uitkomsten als er onderzoeken zijn. Zijn wij, simpele denkers, daarmee geholpen?
Ondertussen zult u af en toe een wijziging zien van het profiel-gedeelte (rechts). Dit hoort bij de voorbereidingen van het "zomergasten"-project dat 18 augustus van start zal gaan. Trekt u zich er niets van aan, het ligt niet aan uw pc.

In de aap gelogeerd. <>

De aap is geen etablissement waar we onze vakantie doorbrengen. Nee, de aap is het dier waar we nauw verwant mee zijn en wiens lichaam we denken te verblijven als we weer eens beet genomen zijn. Soms nemen wijzelf anderen beet. We doen de aap dan op een broodje in de hoop dat er veel liefhebbers zijn die happig genoeg zijn om het voor de enige en ware lekkernij aan te zien.
Met die aap is meer mis. We dachten veel overeenkomsten met het beest te hebben, maar eerder kon de redactie hier al melden dat we meer verwant waren met zakpijpen. Een recent onderzoek van het Universitair Medisch Centrum in Groningen wijst uit dat we ook belangrijke zaken gemeenschappelijk hebben met het zebravisje.
Mooi is dat! Zit ik meteen in een existentiële crisis. De onderzoekers worden bedankt. Wordt ik geconfronteerd met alweer een keuze wie te zijn.
Jean-Paul Sartre wist ons te vertellen dat wie denkt, ook is. Dat was mooi gezegd. Ik denk elke dag, dus ik besta ook elke dag. Da's al heel wat. Maar op de vraag wie ik ben als ik besta had ik nog geen antwoord.
"Joh", zeggen bekenden om me heen, "doe niet zo moeilijk, je bent toch gewoon Peter?" Tja, dat hebben mijn ouders zo bedacht. Zegt zo'n naam dan klip en klaar wie je bent? Zou ik iemand anders geworden zijn als ze me Gerrit hadden genoemd?
De zoektocht naar mijn identiteit heb ik al weer een poosje gelaten voor wat het is. Sartre's redenering kan ik prima mee leven. De Groningse onderzoekers doen maar. Hoewel het wel fijn is dat je nu door al die onderzoeken meer keuzemogelijkheden hebt om te bepalen wie je bent: een chimpansee, een zakpijpje of een zebravisje. En wie denkt u dat u bent?

Labels:

Dag 199 Tijd van komen, tijd van gaan.

Er zij bij elke nieuwe verkiezingen tal van nieuwkomers. Nieuwe politieke partijtjes, die ook wel eens willen weten hoe comfortabel de stoellen in de 2e Kamer zijn. Maar ook binnen de gevestigde partijen vinden de nodige veranderingen plaats. Menig politicus neemt zelf de beslissing te komen of te gaan, nog voordat de kiezer hem of haar daartoe dwingt. Eén prominente politicus, die regelmatig figureerde op dit weblog, stapt ook op. Lees hieronder één van de vermoedelijk laatste gesprekken die de redactie met hem mocht hebben.

De grote zalmtrek.

Groot nieuws? In diverse kranten is te lezen dat staatssecretaris Schult (VVD) de politiek gaat verlaten. En passant wordt ook vermeld dat zij niet de enige is. Er vertrekken meer VVD'ers, waaronder ons aller Zalm. Dat willen we graag bevestigd zien, dus de telefoon maar weer eens gepakt.
Zalm: "Met Zalm hier, zegt u het maar."
pp: "Wij hebben vernomen dat u voornemens bent de politieke arena te verlaten."
Zalm: "Ja, zoiets heb ik ook gelezen."
pp: "Kunt u zeggen of het verhaal klopt?"
Zalm: "Tja, dat zou ik kunnen zeggen, maar het lijkt mij beter dat niet te doen."
pp: "En waarom dan niet?"
Zalm: "Ach, u weet ook wel dat ik veel gezegd hebt, dat ik later onder druk van suggestieve publikaties heb moeten corrigeren."
pp: "Maar als het gewoon waar is dan valt er toch niks te corrigeren?"
Zalm: "U bent werkelijk heel naïef. Zo zit het leven niet in mekaar."
pp: "Maar gaat u nu wel of gaat u nu niet?"
Zalm: "(grote zucht...) Laat ik het zo formuleren: Ik overweeg na jaren trouwe dienst eens wat anders te gaan doen."
pp: "Het is genoeg geweest?"
Zalm: "Het is nooit genoeg geweest!! Zolang de staatskas niet op een ruime winst staat, valt er nog heel wat werk te verrichten."
pp: "En dat werk wilt u aan anderen overlaten? Dat lijkt me niets voor u."
Zalm: "Ach, weet u, ik heb ervaren dat anderen het altijd beter denken te weten. U bent daar zelf een opvallend voorbeeld van. Welnu, misschien wordt het tijd dat u dan ook eens aan de slag gaat."
pp: "Neuh... dat lijkt me niet wijs, ik ben nog slechter in rekenen dan u."
Zalm: "Kijk eens aan! Terugkrabbelen hè? Als het er op aan komt kan het nederlandse volk dus niet op u rekenen!"
pp: "Meneer Zalm, ik gun het nederlandse volk rust! Vooral in de portomonnee. Uw vertrek draagt daar een goed centje aan bij en dat wil ik graag zo houden."
Zalm: "Aahh... rust.... welnu, dat heb ik eigenlijk ook wel verdiend."
pp: "Ja, ja, u heeft veel verdiend, dat is waar."
Zalm: "Goed dan, ik heb mijn besluit genomen. Ik stop ermee. Alleen al de zalige gedachte dat ik dan niet langer gestoord wordt door dit soort idiote telefoongesprekken.....!"
pp: "Heer Zalm, die zullen we missen, maar ik steun uw besluit van harte."
Zalm: "Oh? Werkelijk? Dat is dan voor het eerst, valt me reusachtig van u mee."
pp: "Prettige dag verder."

Labels:

Dag 198 Nog steeds getikt.

Naar mate technologiën zich verder (en sneller) ontwikkelen, verzucht menigeen dat de tijd steeds sneller gaat. Dat is de dingen door elkaar halen! De tijd gaat geen seconde sneller, we doen er alleen veel meer in.
Om niet helemaal krankjorum te worden blijven een aantal dingen gelukkig lang hetzelfde. Neem nou de ontwikkeling van typemachine, naar stencilapparaat tot weblog. Het lijkt allemaal anders geworden maar tikken moet je nog steeds. En je hebt ook nog steeds getikte mensen nodig die op die manier de wereld om hen heen willen bereiken. Lees hieronder verder en tik dan uw antwoord op de vraag in die aan het einde van het artikel wordt gesteld.

Van stencil tot blog. /*\


Over de maakbaarheid van informatieverspreiding.
Dat we een vandaag de dag een overkill aan informatie hebben, wordt vooral toegeschreven aan de komst van de televisie en de computer. Dat lijkt mij historisch gezien niet juist. Het moet worden toegeschreven aan de behoefte snel en goedkoop veel mensen te bereiken met wat voor boodschap dan ook. Die behoefte was er al lang voor de televisie op de markt kwam en er waren ook al veel eerder uitvindingen die in deze behoefte konden voorzien. De stencilmachine bijvoorbeeld. Thomas Alva Edison vroeg 130 jaar geleden patent aan op die uitvinding. Daar ging natuurlijk wel de de stempelkunst, de boekdrukkunst en het carbonpapier aan vooraf.
Het werd uiteindelijk een populair apparaat waar menig sportclub, winkeliersvereniging, school of actiegroep gebruik van maakte. Ook kunstenaars gingen met het stencil aan de slag. Goedkopere varianten van de stencilmachine waren de vloeistofduplicators. Geen inkt maar een vloeistof op alcoholbasis leverde blauw of rood gedrukte A4-tjes op. Ik herinner me nog de schoolkrant, die op die manier werd gemaakt. De redactie waar ik toen deel van uitmaakte kwam 1 x per maand zwaar beneveld door de alcoholdampen uit het redactielokaaltje na een middagje dupliceren.
De techniek van het stencillen werd een stuk beter dankzij de electronisch vervaardigde stencil. Je kon er ook aardige plaatjes of kopieën van foto's mee realiseren, waardoor de schoolkrant er ineens een stuk professioneler uitzag. Wel kwamen we, tot opluchtig der ouders, een stuk nuchterder thuis alleen leidden de inktvlekken op handen en kleding nog tot ergernis van vele moeders.
Dat is allemaal nostalgie geworden. Niks alcoholdampen, niks inktvlekken. Niet meer huis-aan-huis met het gestencilde pamflet. We hebben het weblog! De enige alcoholdamp komt nu van de fles jenever die menig weblogger naast zijn pc heeft staan, in de hoop voldoende inspiratie te krijgen voor alweer een stukje blog.
Ik denk dat er ondertussen veel meer weblogs zijn met een groter bereik dan een gestencilde boodschap ooit heeft kunnen halen. Het is ook individueler geworden. Geen schoolkrant- of actiegroepredacties meer, waar de één de stencil zat in te tikken, de ander aan het apparaat zwengelde en de rest van de groep zat te vouwen en te nieten.
Rest de vraag: is webloggen net zo leuk en gezellig als stencillen?
U mag het zeggen.

Labels: