Dag 219: lunchboot

Zondag met de schoonfamilie een lunchboottocht gemaakt in Alphen aan den Rijn. Het liedje “Talking Bear Mountain Picnic Massacre Blues” van Bob Dylan zat steeds in m’n hoofd.

"Bring the wife and kids
Bring the whole family.
Yippee!"

We reden als gekken om niet te laat te komen. De boot wachtte al en ik wist nog niet wat ons te wachten stond. Maar ik had nogal honger en het kon me op dat moment eigelijk ook niet zoveel schelen.
Toen m’n vriendin en ik over de loopplank liepen bleken er 6000 mensen binnen te zitten.
Iedereen had een kaartje voor de lunchboot.
Ik dacht nog van: ach het is een grote boot en hoe meer mensen hoe meer vreugd, maar eenmaal onderweg bleek de boot toch te vol te zitten.
De lunchboot begon langzaam te zinken en de mensen werden onrustig
Paniek ontstond alom. Mensen krioelden in het rond, en klampten zich aan elkaar vast. M’n vriendin was nergens te vinden.
Honden blaften, babies huilden, vrouwen krijsten en vuisten vlogen in het rond,
Ik werd tegen de grond gedrukt en heen en weer geduwd. Overal hoorde ik mensen schreeuwen.
Het enige wat ik me vanaf dan kan herinneren is dat ik wakker werd op de kade. Met een opengebarsten hoofd, versplinterde voeten, een opengescheurde maag, naakt, maar…levend.
Alsof ik opstond uit mijn graf stond ik op, at wat aangespoelde broodjes en vond m’n lieve vriendin terug. Samen strompelden we terug naar onze Peugeot 204.

Nu maakt het mij allemaal niets uit, als u een trip op een lunchboot wil maken dan is dat uw zaak. Maar laat mij erbuiten. Ik wil er namelijk nooit meer iets mee te maken hebben.
Ik heb al m’n lunchboot zin verloren, en liever lunch ik gewoon in mijn keuken. In de badkamer desnoods.
Lunchboten. De mensen die die onzin bedenken om er zelf beter van te worden, die geld uit onze zakken kloppen ten kostte van alles, laten we al die mensen naar Alphen aan den Rijn sturen en op een boot zetten. Op de lunchboot.
Thanks a lot Bob en Peter!

Melle de Boer