Dag 212 Een verbod op caravans en drugs

Net was het er, nu is het weg. Dat is een zin die voor mij past bij het goddelijke. Het kan een beeld zijn of juist de verbinding tussen ogenschijnlijk onverbonden gegevens of momenten. De compositie van een reeks van triviale feiten schept een korte blik op de schoonheid van het complexe verband waarin wij leven. Gewone woorden, beroemde merken, verheven familie's, vergeten automerken, vervallen gebouwen, etc. Het besef tijdelijk deel uit te maken van een dergelijk verband geeft me een zinvol gevoel, geeft me zin. Maar genoeg over mezelf.

Bij mij in de buurt is onlangs nog een verbod uitgebracht op het roken van softdrugs. Daar kan je als beschouwer van alles mee. Je kan er een mening over hebben, je kan hier diep over na willen denken, je kan je zorgen maken over je handel of je kan je verheugen over de reuring. Ik verbaasde me over het bord dat naar aanleiding van de wetgeving aan het straatbeeld werd toegevoegd. Een verkeersbord is toch duidelijk een code. Je fietst er voorbij en je denkt dat je het even niet goed hebt gezien. Een gebodsbord met een joint. Is een foto waard. Maar wat zou de reden zijn dat het prinsdom Monaco caravans op zijn wegen verbiedt? In het ministaatje heb ik me wel over meer zaken verbaasd. Het eenvoudige paleis van de Grimaldi's, de lange rijen Porsche's, Ferrari's, Lamborghini's, het wereldberoemde casino en de vele schilderijen en bustes van prinses Grace. Het was zeker de moeite waard om in het dichtsbevolkte land te wereld geweest te zijn. Mij werd verteld dat het simpele verbod voor veel Nederlanders een reden is om dit decadente paradijsje te mijden. Een land dat het verbiedt om een caravan mee te sleuren door de met luxewinkels omzoomde straten spreekt een aanzienlijk deel van onze bevolking waarschijnlijk niet aan. Dat was althans de wat sarcastische theorie van mijn Zwitserse vrouw. Voor mij blijft het een vraag. Zulke borden duiden echter wel op een idee van maakbaarheid.

Nu ik dit schrijf wil ik opeens weten of Monaco bezet is geweest in de Tweede Wereldoorlog. Dat doet er natuurlijk helemaal niet toe maar je kan altijd stuiten op een hartverscheurende of hilarische anecdote. Toen ik na mijn vakantie over Italië en de Tweede Wereldoorlog las stuitte ik op het verhaal van de joodse minnares van Benito Mussolini, op een moedwillig bombardement van de geallieerden op een eeuwenoud Benedictijner abdij in Monte Cassino, op de spectaculaire bevrijding van Mussolini door Otto Skorzeny en indirect op de omstreden film van Pasolini's: Salo of de 120 dagen van Sodom. Dit alles leek me veel te zwaar voor een blog over weetjes, trivia en belevenissen en ik heb dus een artikel geschreven over Vermouth en Martini & Rossi. Weinig goddelijk maar een thema dat James Bond en de Openbaringen verbindt amuseert mij zeer en ik hoop dat dit ook voor de lezer geldt.

Groeten, uw gastschrijver, Rob Hoeijmakers
Kielzog: Weetjes, trivia, belevenissen.