Van stencil tot blog. /*\

Over de maakbaarheid van informatieverspreiding.
Dat we een vandaag de dag een overkill aan informatie hebben, wordt vooral toegeschreven aan de komst van de televisie en de computer. Dat lijkt mij historisch gezien niet juist. Het moet worden toegeschreven aan de behoefte snel en goedkoop veel mensen te bereiken met wat voor boodschap dan ook. Die behoefte was er al lang voor de televisie op de markt kwam en er waren ook al veel eerder uitvindingen die in deze behoefte konden voorzien. De stencilmachine bijvoorbeeld. Thomas Alva Edison vroeg 130 jaar geleden patent aan op die uitvinding. Daar ging natuurlijk wel de de stempelkunst, de boekdrukkunst en het carbonpapier aan vooraf.
Het werd uiteindelijk een populair apparaat waar menig sportclub, winkeliersvereniging, school of actiegroep gebruik van maakte. Ook kunstenaars gingen met het stencil aan de slag. Goedkopere varianten van de stencilmachine waren de vloeistofduplicators. Geen inkt maar een vloeistof op alcoholbasis leverde blauw of rood gedrukte A4-tjes op. Ik herinner me nog de schoolkrant, die op die manier werd gemaakt. De redactie waar ik toen deel van uitmaakte kwam 1 x per maand zwaar beneveld door de alcoholdampen uit het redactielokaaltje na een middagje dupliceren.
De techniek van het stencillen werd een stuk beter dankzij de electronisch vervaardigde stencil. Je kon er ook aardige plaatjes of kopieën van foto's mee realiseren, waardoor de schoolkrant er ineens een stuk professioneler uitzag. Wel kwamen we, tot opluchtig der ouders, een stuk nuchterder thuis alleen leidden de inktvlekken op handen en kleding nog tot ergernis van vele moeders.
Dat is allemaal nostalgie geworden. Niks alcoholdampen, niks inktvlekken. Niet meer huis-aan-huis met het gestencilde pamflet. We hebben het weblog! De enige alcoholdamp komt nu van de fles jenever die menig weblogger naast zijn pc heeft staan, in de hoop voldoende inspiratie te krijgen voor alweer een stukje blog.
Ik denk dat er ondertussen veel meer weblogs zijn met een groter bereik dan een gestencilde boodschap ooit heeft kunnen halen. Het is ook individueler geworden. Geen schoolkrant- of actiegroepredacties meer, waar de één de stencil zat in te tikken, de ander aan het apparaat zwengelde en de rest van de groep zat te vouwen en te nieten.
Rest de vraag: is webloggen net zo leuk en gezellig als stencillen?
U mag het zeggen.