Weblog en werkelijkheid.

(g.l.t. 3 min.; links: 40 min.)
Een weblog is een uitstekende manier om de werkelijkheid naar je hand te zetten en dat gebeurt hier dan ook regelmatig. Soms tot verwarring van de lezer die niet altijd in kan schatten wanneer het om feiten of fictie gaat. Toch is het af en toe verbazingwekkend hoe dicht die twee bij elkaar liggen. Neem nou de gesprekken met minister Zalm (zie ook in de rechterkolom in de rubriek Zalm aan de lijn). Volkomen fictief natuurlijk. Tot ik gisteren de Volkskrant opensloeg. In de telefoontjes met Zalm is een paar keer de door mij veronderstelde arrogantie van onze nationale boekhouder aan de orde gesteld, waarbij werd gesuggereerd dat hij meent eigenlijk de grote leider van dit land te zijn (zie o.a. De regisseur en het vervolg daarop en ook Verkeerd verbonden?).
In het interview in de Volkskrant vraagt de journalist aan Zalm: 'U bestuurde Nederland eigenlijk in uw eentje?'
En wat zegt Zalm? 'Ik heb wel eens het grapje gemaakt dat ik geen premier wilde worden omdat ik dan zoveel invloed zou verliezen.'
Tot zover weinig aan de hand. Je zou kunnen stellen dat de fictie van dit weblog overeenkomt met de werkelijkheid van Zalm's humor. Maar even eerder zegt Zalm in het interview: 'Ik heb meegemaakt dat er grote claimbrieven (van andere ministers. red.) lagen op het departement. Ik hoorde dat van mijn directeur-generaal en ik zei: Bel ze maar even op dat ik die brieven gelijk in de prullenbak flikker en dat ze ook niet bij mij langs hoeven te komen.'
En hier wordt de door mij beschreven fictieve arrogantie ineens de harde werkelijkheid van heer Zalm zelf. Ik begrijp nu wel waarom de heer Kamp het aandurft zich kandidaat te stellen voor het kamervoorzitterschap. Zalm gaat toch weg dus bij een leidende rol in de 2e Kamer zal hij niet meer geregisseerd worden door gekke Gerritje.

Ander voorbeeld: Amper heb ik de volkomen fictieve culinaire toekomst in verpleeg- en verzorgingstehuizen beschreven of de volgende dag lees ik dat minister Veerman toestemming geeft voor een opleiding voor Food Design & Innovation. De bedrading in mijn bovenkamer zal niet helemaal in orde zijn want bij zulke berichten gaan fictie en werkelijkheid helemaal flink door elkaar lopen. Ik zie al voor me hoe men in de tehuizen pannekoeken voorgeschoteld krijgt waarop spek, stroop, krenten en rozijnen op Kadinsky-achtige wijze zijn gegarneerd. Zulke innovaties hebben we echt nodig in een wereld waar de hongersnood nog steeds toeneemt.

Nog één voorbeeldje in het verlengde van eten: In plaats van fictie, kan je wel met feiten aankomen maar dat schijnt niet altijd te helpen. Zo zou informatieverstrekking over het verband tussen het product vlees en levende dieren mensen motiveren meer biologische produkten te kopen. Een onderzoek van Carolien Hoogland (VU Amsterdam) toont aan dat dit nog reuze tegenvalt. Voedt de consument met feiten en vooral diegenen die in feiten zijn geïnteresseerd zullen er wat mee doen. En dat is maar een beperkt deel van alle consumenten. Het leveren van feiten op de verpakking van vlees leidt niet tot grootschalig duurzaam consumeren.

Zolang feiten net zo weinig (of net zoveel) helpen als fictie zal dit weblog de werkelijkheid op de hier bekende wijze blijven benaderen. Mede ingegeven door de gedachte dat als feiten maar weinig helpen, creatieve fictie misschien meer bijdraagt aan nieuwe inzichten.
Tjonge, het lijkt wel een redaktiestatuut! Daar ga ik in alle zondagsrust nog eens even goed over nadenken.