Dertig jaar streepjescode \|/

(g.l.t. 2 min.; links: 30 min.)
Dertig jaar geleden werd in Nederland de streepjescode geïntroduceerd. Albert Heijn was de eerste en nu zit bijna overal een streepjescode op. De allereerste barcode werd in 1974 in Amerika op een pakje kauwgom geplakt. Dat was dan lang nadat in het verkeer een streepjescode op de weg werd geverfd: het zebrapad (1951 in Engeland). Bij zowel het zebrapad als de barcode was het de bedoeling dat bepaalde verkeersstromen soepeler zouden verlopen. Dat is aan de supermarktkassa wel gelukt. Ik denk dat niemand meer zonder de streepjescode zou willen leven. Klanten beginnen nu al ongeduldig te worden als een scanner de code niet goed leest en de kassière alsnog de juiste prijs moet opzoeken of handmatig moet invoeren.
De streepjescode bleek zo handig dat het tegenwoordig niet alleen in de winkel wordt gebruikt. Menig formulier is er van voorzien, in ziekenhuizen kunnen patiënten met een polsbandje met barcode worden uitgerust en men is zelfs al een poosje bezig te kijken of we niet de hele natuur van streepjescodes kunnen voorzien.
Hoewel de uitvinding één van die bijdragen is aan milieuvervuiling (de etiketten, de drukinkt en de scanners), de werkeloosheid (minder mensen kunnen meer werk aan) en verhaasting (het versnelt een aantal processen), wordt de barcode zo volstrekt normaal gevonden dat er ongetwijfeld een Partij voor de Barcode zal worden opgericht als we het ooit zouden willen afschaffen. Toch is er een kans dat er in de toekomst geen streepjes meer te zien zijn. En dat is dan niet omdat we best wel weer wat langzamer en schoner willen leven. Nee, de streepjescode kan worden verbeterd en worden vervangen door een chip. De RFID-chip (Radio Frequency Identification) kan worden gebruikt in alle gevallen waar de streepjescode ook voldeed, maar kan veel meer gegevens bevatten en op elkaar afstemmen. De chip kan zo klein als een zandkorrel zijn en niet alleen in producten worden ingebracht maar ook met een injectienaald in het menselijk lichaam worden ingebracht. Met dat laatste ligt de weg open naar afschaffing van het paspoort.
Los van de problemen die er op gebied van privacy ontstaan, is de RFID-chip wel een voorbeeld van verdergaande milieuvervuiling (productverpakkingen worden met chip en al weggegooid), groeiende werkeloosheid (robots en computers kunnen er mee werken) en verdergaande verhaasting (het kan allemaal nog sneller).
Slechts dertig jaar bestaat de barcode, maar al is het streepje nog zo snel, de chip die achterhaalt hem wel. En er lijkt geen weg terug meer te zijn. Dat willen we niet. Toch?