Draadje los? Verbinding maken! /*\

(g.l.t.: 3 min.; links: 8 min.)
Zit er bij u ook wel eens een draadje los? Het schijnt bij steeds meer mensen voor te komen. Bij mij zit er regelmatig een draadje los. Mijn omgeving heeft daar meer last van dan ikzelf, maar tot nu toe heeft het er nog niet toe geleid dat ik op een of andere wachtlijst voor een geestelijke gezondheidszorg-club terecht ben gekomen. De toenemende hulpvraag in de GGZ en die wachtlijsten zijn een probleem. Maar maakt u zich geen zorgen. Reken maar dat 'de politiek' volgens de beste maakbaarheidsprincipes dit zal oplossen. Eén van die principes is: is er ergens een grote toestroom dan gaan we bouwen! Files? Meer en bredere wegen. Groeiend aantal inwoners? Meer vinexlocaties. Stijgende waterstanden? Meer waterbekkens. Dus wat is de meest voor de hand liggende oplossing als er steeds mee mensen het spoor bijster zijn? De aanleg van de Zuiderzeelijn!
Tot nu toe waren er tal van argumenten om die snelle verbinding met de noordelijke provincies tegen te houden. Het comité 'Hier trekken we de lijn' hoopt dat een nieuw kabinet wel de connectie zal maken. Nou, de kans wordt nu wel groter want in de noordelijke provincies zijn de voorzieningen voor geestelijke gezondheidszorg zo goed dat er in toenemende mate gebruik van wordt gemaakt. Bij langduriger zorg blijkt Drenthe goed te scoren omdat daar een ruim aanbod van zorginstellingen is.
Dat zal de planners van een maakbare samenleving op een idee brengen. Vier vliegen in één klap. De wachtlijsten in de randstedelijke GGZ kunnen worden weggewerkt, de toenemende overlast van 'gestoorde' mensen in de grote steden wordt verminderd, de werkgelegenheid in de noordelijke provincies krijgt een impuls en het gezeur over de Zuiderzeelijn kan van de agenda.
U zult nu wel denken: er zit echt een draadje los bij de redaktie hier, want de verbinding die tussen het ene en het andere onderwerp wordt gemaakt is te gek voor woorden. U heeft gelijk. Maar dit volkomen fictieve scenario past wel bij het gangbare maakbaarheidsdenken. Pas als er sprake is van 'last', wordt er naar oplossingen gezocht. En die moeten er dan snel komen. Kennelijk zijn we, met al onze maakbare vaardigheden, niet in staat bepaalde problemen voor te zijn. Waarom hebben meer mensen last van losse draadjes? Hoe is dat te voorkomen? En hoe zorg je ervoor dat mensen bij wie eenmaal een draadje los zit, de verbinding met zichzelf en de samenleving weer wordt hersteld?
Ik zou het niet weten. In mijn werk (opvang dak-en thuislozen) is er al jaren sprake van een toename van mensen met psychiatrische verschijnselen. Naar de oorzaken wordt flink gegist. En de discussie over de oplossingen slingert heen en weer tussen maatschappelijk geïntegreerde aanpak en grotere vrijheid voor gedwongen opnames. Misschien is het 'dorpsgek-model' een aardige oplossing. In elke plaats was wel iemand die zo'n rol vervulde. Maar het was een geaccepteerd verschijnsel en men zorgde zelf voor hun 'lokale gek'. De ene buurman hield een oogje in het zeil, een andere buur deed eens een boodschapje en de plaatselijke kruidenier gaf de persoon in kwestie een bakkie koffie als hij/zij voor de etalage stond te turen.
Het wordt wel de hoogste tijd om er over na te denken want over een paar jaar zijn we wat ouder en hoogstwaarschijnlijk zelf rijp om in aanmerking te komen voor een ritje met de Zuiderzeelijn. Nogmaals: zelf weet ik de oplossingen (nog) niet. U wel?