Van code tot mens. \|/

(g.l.t. 3 min.; links: 8 min.)
Welke code maakt ons tot mens?
Ho, wacht even, zult u denken. Wat is dit voor idiote vraagstelling? Zijn we al zo ver de weg kwijt dat codes bepalen wie een mens is?
De
belastingdienst meende daar duielijk over te moeten zijn. Wie zijn aangifte per internet wilde versturen kon elke Digid (Digitale Identiteitscode) gebruiken. Die van zichzelf, maar van een ander was ook goed.
Prachtig statement van de belastingdienst! De belastingplichtige is een mens en geen nummer. Nu wordt de dienst hierover stevig op de vingers getikt en moet beloven dat het in de toekomst zo niet meer kan. De mens toch een code?
Op een heel ander nivo woeden hier pittige diskussies over. Zodra er sprake is van een DNA-code is het menszijn een feit. Een vruchtbare samensemlting van een eicel en een zaadcel levert al een unieke DNA-code op. En het maakt voor sommigen niet uit of die samensmelting in een menselijk lichaam plaatsvindt of in een reageerbuisje. Die code bepaalt dat het hier om een mens gaat. Een gedachte die vooral wordt aangehangen door tegenstanders van het kunstmatig kweken van embryo's voor wetenschappelijke doeleinden.
Dagblad
Trouw laat voor- en tegenstanders aan het woord. Degenen die minder moeite hebben met de kweek van kunstmatige embryo's, menen dat er meer dan een code voor nodig is om mens te worden. Op zijn minst een echte baarmoeder en verder de sociale context van een gezin. Deze stelling zou je ook zo kunnen formuleren: er is pas sprake van een mens als die verwekt wordt door een echte man en een vrouw (en dus niet door een pipetje en een reageerbuis), voldragen wordt in een menselijke baarmoeder en in een menselijke omgeving wordt grootgebracht.
Dat laatste zet de deur open voor het idee dat je pas enige tijd na de geboorte een mens wordt. Ik denk niet dat die gedachte ooit terrein zal winnen.
De tegenstanders van het wetenschappelijk gebruik van kunstmatig gekweekte embryo's menen dat de DNA-code juist informatie bevat, waarmee duidelijk wordt of het om een mens gaat of niet. Onderzoeken die aantonen dat er nogal wat DNA-codes zijn die sterk op elkaar lijken en toch om verschillende levensvormen gaan, doen daar niet aan af.
Inmiddels zijn we er al aardig aan gewend dat we zonder codes niet als individu worden herkend. De pinautomaat weet pas dat u mevrouw zus-of-zo bent als de pincode wordt ingetikt. Met een sofi-nummer staat vast dat u meneer die-en-dat bent. Dat is nog enigzins te vergelijken met codes die aan de supermarktkassa een kropsla moeten onderscheiden van een pak melk.
Maar wanneer is nu duidelijk dat mevrouw zus-en zo en meneer die-en-dat een mens is? Hangt dat ook af van een code? Gaan we een toekomst tegemoet waarin iedereen een uitdraai van het DNA-profiel op zak moet hebben om aan het leven deel te mogen nemen?
Wat bent u, lieve lezer? Beschikt u over een code die u tot mens maakt?

Labels:

1 Reacties

06 april, 2007 04:59, Anonymous Anoniem schreef...

Na "Ik denk, dus ik besta" (Descartes) en "Ik wil, dus ik besta" (Schopenhauer) nu "Ik heb een code, dus ik besta"...

Alsof een bestaan als mens iets is om trots op te zijn.
En dat terwijl wij een foutje in de evolutie zijn, dat snel zal worden rechtgetrokken.

Door onszelf, dat wel natuurlijk. :-)

 

Een reactie posten

<< Home