Vlees noch vrouw. /*\

(g.l.t. 2 min.; links: 8 min.)

Je moet zo verschrikkelijk oppassen met wat je zegt. En dat geldt ook voor wat je schrijft. De maakbaarheid van taal is mooi, maar met taal zorg je ook snel voor begripsverwarring. Vooral de brengers van het dagelijkse woord, journalisten, zouden beter moeten oppassen. Hen wordt wel eens verweten dat ze klakkeloos de tekst van persberichten overnemen. Maar iemand die een beetje knutselt aan zo'n tekst en met een meer eigen formulering wil komen, kan al gauw de lezer op onbedoelde gedachten brengen. Neem nou de berichten naar aanleiding van een onderzoek dat de stichting Wakker Dier heeft gedaan naar wat men de meest foute kerstgerechten vindt. Op de eerste plaats staat foie gras, ganzenlever, omdat men het niet zo'n prettig idee vindt dat die beesten het voer met geweld door de strot wordt gedouwd. Varkensvlees blieft men ook niet zo omdat biggetjes onverdoofd worden gecastreerd en blank kalfsvlees is fout omdat de dieren expres bloedarmoede moeten lijden om aan hun appetijlijke kleur te komen. Zo volgen er nog wat walgelijke voorbeelden. Ook al vinden veel mensen die dierenmishandelingen niet correct, toch weerhoudt ze dat er niet van 'fout vlees of vis' met de kerst te verorberen. En dan kun je ineens in de Volkskrant lezen dat '5 procent van de Nederlanders kiest voor een kerstmaaltijd zonder vlees, vooral vrouwen'.

Wat? Horen vrouwen ook in de categorie 'fout vlees'? Waar veel andere kranten hun informatieve artikel besluiten met '5 procent van de Nederlanders, vooral vrouwen, zegt te kiezen voor een diervriendelijk kerstmaaltijd zonder vlees', kiest de Volkskrant voor een wat andere formulering en wekt de suggestie dat er behalve dierenleed ook nog wat kannibalisme is in dit zo gemoedelijke landje.

Het is niet zo verwonderlijk dat juist in de Volkskrant met een enkele zinswending een geheel ander beeld van de samenleving wordt opgeroepen. Eén van hun vaste columnisten, mocht dit jaar de tekst voor het Groot Dictee der Nederlandse taal maken. Door die Bril bekeken, komen vrouwen er wel vaker erg stereotype van af. Wellicht wilde de redacteur van het Wakker Dier-artikeltje ervoor waarschuwen dat zulks ook een vorm van mishandeling is. Natuurlijk krijgen nog veel vrouwen teveel door hun strot geduwd en wijst menig reclame er vooral vrouwen op hoe hun huidskleur de gewenste teint kan krijgen. Maar waar haalt de redakteur het idee vandaan dat vrouwen hier en daar op het kerstmenu staan?