Eigen schuld, dikke bult.

In verschillende kranten valt vandaag te lezen dat de schuldhulpverlening voor veel mensen niet werkt. Er zijn veel mensen die met een schuldenlast blijven zitten.
Dat is niet zo vreemd. De groep mensen die continu in financiële problemen zitten, bestaat voor een deel uit mensen die om wat voor reden dan ook uiterst kwetsbaar zijn. Zelfs al wordt een deel van hun schuld kwijt gescholden, dan nog raken ze vaak opnieuw in de problemen.
Het zou wel veel helpen als de overheid, c.q. de samenleving die kwetsbaarheid serieus neemt. Behalve maatregelen die ik in het artikeltje van gisteren noemde, zou een strukturele hulpverlening op zijn plaats zijn. Erkennen dat deze groep chronisch "ziek" is moet het uitgangspunt zijn. Waar bij andere chronische ziekten meestal wel voorzieningen zijn om de mensen te helpen, ontbreekt die vooralsnog voor deze groep. Zo'n erkenning kost natuurlijk wel wat, maar in de huidige schuldhulpverlening wordt daar geen rekening mee gehouden.
Die erkenning zou namelijk ook inhouden dat toegegeven wordt dat er in de samenleving wat mis is, waar diezelfde samenleving, c.q. overheid verantwoordelijk voor is. Maar een "mea culpa" zit er voorlopig niet in. In de aanpak van schuldhulpverlening geldt nog steeds het motto: "eigen schuld, dikke bult".