Tijdmachine /*\

De tijd naar onze hand zetten is misschien wel het hoogst genoteerde op onze lijst van maakbare wensen.
De weemoedigen willen wel eens terug in de tijd.
De nieuwsgierigen willen een blik in de toekomst werpen.
De hyperactieven willen meer tijd.
In verschillende vormen en met verschillende doelen zijn tijdmachines al eeuwenlang ondwerp van fantasieën. Herbert George Wells schreef de roman The Time Machine (1896) en in Suske & Wiske komt de tijdmachine van professor Barabas al vanaf 1975 voor. Sjors & Sjimmie gingen hun in 1960 voor en de film Back to the future (van Robert Zemeckie) had voldoende belangstelling om er maar liefst drie vervolgfilms op te maken.
D66 deed in 2002 een poging tijd beschikbaar te maken. Mensen moesten meer tijd hebben om keuzes te maken op gebied van arbeid en zorg.
En wat wetenschappers al niet over tijd hebben geschreven (denk aan Einstein).
"De wereld gaat aan vlijt tenonder" (1954) van Max Dendermonde is eigenlijk een ode aan de luiheid en een klacht tegen de oprukkende technologie.
Daarin wordt beschreven hoe wetenschappers mens of materie met een machine in een ogenblik wilden transporteren van de ene plek naar de andere. Het lukt wel een mens weg te transporteren, maar deze bereikt het gewenste doel niet en blijft hangen in de ether. Dagen na het experiment hoort men bijvoorbeeld op de radio de stem van de man, die roept: "Haal mij terug, haal mij hier weg."

Weten we eigenlijk wel dat we al lang tijdmachines hebben? En dan bedoel ik niet de wekker die aankondigt dat je op moet staan voor een nieuwe dag.
Eeuwen gelden kostte een reis van hier naar Spanje maanden lopen.
Het schip maakte de reisduur al korter, evenals later de trein en de auto.
Nu kun je van hier naar zuid-Spanje in twee-en-een-half-uur op je bestemming zijn.
De auto, het vliegtuig: allemaal tijdmachines.