Visch noch vleesch. <>

(g.l.t. 3 min.; links: 5 min.)

Nederland is het land van de compromissen. Beetje van dit, beetje van dat. Middle of the road. Visch noch vleesch.

Neem nou Elco Brinkman, ooit een prominent CDA-politicus die het flikte om oppositie te voeren tegen zijn eigen minister-president Ruud Lubbers, die hem vervolgens keihard liet vallen. Brinkman is nu voorzitter van de Nederlandse bouwwereld en heeft een fantastisch plan bedacht. Geïnspireerd door de geniale ideeën die op dit weblog worden gepubliceerd wil hij in Nederland 'leeg asfalt' zien. Niet wachten tot er schone auto's zijn en ondertussen lekker vervuild doorijden, nee, laat het asfalt maar leeg.

Bij nader inzien blijkt dan dat Brinkman zo ver niet wil gaan. Het is helemaa niet de bedoeling de wegen te ontruimen. Er moeten zelf wegen bij. Want reken maar dat het vervoer zal blijven toenemen. En wat bedenkt Brinkman dan wel? Nieuwe wegen aanleggen, maar er mag nog niemand op rijden. Leeg asfalt. Het compromis tussen de eisen van autorijdend Nederland, die meer wegen willen en de ambities van de regering om de CO2-uitstoot terug te dringen. Brinkman wil de wegen vast aanleggen en leeg laten tot er auto's zijn die aan de milieu-eisen voldoen. Dan mag het nieuwe asfalt beschikbaar worden gesteld aan het uitdijende wagenpark. De wegenbouwers hoeven dus niet werkloos af te wachten en de lucht blijft relatief schoon. Aldus Elco Brinkman, neerlands grootste visch-noch-vleeschmeester.

En reken maar dat-ie daar nog aardig wat steun voor zal krijgen. Want Nederlanders kiezen niet voor de uitersten, ze kiezen voor het midden. Dat lijky mooi, maar is niet altijd verstandig. Dat middle-of-the-road-gedrag zie je ook in winkels. Ziet de klant in de supermarkt een duur A-merk naast een goedkoop B-merk staan, dan kiest hij/zij het huismerk, dat er qua prijs net tussenin zit. De heer Rooderkerk, promovendus aan de Tilburgse universiteit, heeft dat onderzocht. Het gevaar van dat gedrag is dat een consument vaak met een duurder product naar huis gaat, dan nodig is. Winkels kennen dat visch-noch-vleesch-gedrag maar al te goed. Ze richten hun schappen daar zelf op in. Mooi staaltje daarvan trof Rooderkerk aan bij de Mediamarkt. 'Er lagen mp3-spelers van 128, 256 en 512 MB. De mp3-spelers met 256 MB kregen veel meer ruimte in het schap en de voorraad was veel groter. Je ziet het ook bij iPod. De variant met 4 GB is in vier kleuren te verkrijgen, terwijl de andere twee, met 2 en 8 GB, maar in één kleur worden geleverd.
‘Consumenten hebben meestal genoeg aan 2 GB, maar fabrikanten hebben er belang bij dat consumenten de grotere opslag kiezen. Ze kunnen een hogere prijs vragen, terwijl de productiekosten nauwelijks hoger zijn en de logistieke kosten gelijk blijven', aldus Rooderkerk in de Volkskrant.

Mensen die zichzelf zo belazeren, zullen het ideetje van Brinkman lang zo gek nog niet vinden. Het is ook precies de reden, waarom we met een 'van-alles-en-nog-wat'-kabinet zitten opgescheept dat is staat mag worden geacht Brinkman's idee nog uit te voeren ook. Zitten we straks dus opgescheept met wegen die overal naar toe leiden, behalve naar een schoner milieu.