Maakbaarheid (2) /*\

Het is volstrekt logisch dat wie met Lego is opgegroeid in maakbaarheid gelooft. Misschien is de maakbaarheidsgedachte wat sterker in Nederland dan in andere landen. Immers: je slaat aan het malen en je hebt een polder. Maar ook elders begint men er achter te komen wat maakbaarheid teweeg kan brengen. Je kapt een boom en je krijgt een woestijn; je gooit er een plens water over en je krijgt weer een bos.
Ook op het gebied van persoonlijkheid en gedrag lijkt alles maakbaar: therapietje hier, training daar en alles komt voor elkaar.
Ondanks onze scheppingsdrang en reconstructiezin vragen we ons toch nog regelmatig af waarom we dan niet in een mooie, vredige, perfecte wereld leven. Op zoek naar het antwoord slaat de maakbaarheid weer toe. De één maakt prachtige wetenschappelijke modellen en analyse, de ander maakt goddelijke theorieën en Indiaanse zweethutten.
Het is het alom geaccepteerde verschil tussen mens en dier: als er gerageerd moet worden op veranderingen in de omgeving gaan dieren gewoon naar een ander gebied of ze sterven uit; mensen vertikken dat, ze bedenken liever nieuwe uitvindingen en oplossingen.
Is ons geloof in maakbaarheid, naast hoop en angst, een natuurlijk onderdeel van ons overlevingsmechanisme?