Je houdt het niet voor mogelijk.

(g.l.t. 2 min.; links: 5 min.)

Zondagochtend. Het ontbijt kan in alle rust worden genuttigd en er is tijd om het nieuws van de afgelopen dagen nog eens wat uitgebreider door te nemen. En dan kan het gebeuren dat je ineens berichten ziet, die eerder, in alle drukte, aan de aandacht waren ontsnapt. Berichten waarbij je denkt: hoe is dat nou toch mogelijk.

Het eerste berichtje had zo in de rubriek Codes kunnen vallen. De autofabrikant Nissan heeft een aantal auto's op de markt gebracht, waarvan de autosleutels niet helemaal goed zijn. De code van de sleutel kan gewist worden als je dit wonder van technisch vernuft te dicht bij je mobiele telefoon houdt. De sleutel-code schijnt allergisch te zijn voor in- en uitgaande gesprekken. Hoe kan dat? Misschien is Nissan wel het enige bedrijf waar de alle werknemers keurig hun mobieltje uit doen voor ze de werkvloer opgaan. Want hoe valt het anders te verklaren dat dit mankement aan de aandacht van de kwaliteitscontrole is ontsnapt?

Het tweede bericht is te treurig voor woorden. In Brussel is een moeder haar kind vergeten. De vijf maanden oude baby is achtergelaten in de auto en werd aan het eind van een drukke werkdag levenloos aangetroffen door de moeder. 's Morgens had ze haar twee oudere kinderen bij school afgezet en reed daarna richting de oppas waar haar zoontje zou worden ondergebracht. In plaats daarvan reed ze door naar haar werk. Zeven uur later rijdt ze alsnog naar de oppas, doet de deur van de auto open en ontdekte haar fatale vergissing. Het kind was door de hitte en uitdroging overleden.

Dan denk je even: hoe kan iemand die in alle drukte een kind verwerkt, met een overvolle agenda het kind ook nog weet te baren en in de hektiek van het dagelijks leven vijf maanden lang het kind verzorgt, vertroetelt en de fles geeft dan ineens het kind helemaal vergeten?

Maar dit zijn geen grappen. Het zijn de krankjorume gevolgen van een even dolgedraaide wereld, waar in arme landen duizenden kinderen door gebrek aan voedsel sterven en in rijke landen kinderen door gebrek aan aandacht het leven laten.

Ik ben ineens ontzettend blij met mijn ontbijt, mijn krantje en de rust waarin ik daarvan kan genieten. En verder wordt ik er ik heel stil van.......