Dag 429 De prijs van samenwerking.

Meestal zoeken mensen samenwerking om werk makkelijker en betaalbaarder te maken. Met minder energie, toch een hoog rendement.
Dat lijkt in beginsel heel mooi, maar er zijn minder fraaie voorbeelden. Eendracht maakt macht is een slogan die niet alleen door mensen in het linkse spectrum der samenleving wordt gebruikt. Ook het bedrijfsleven kan er wat van. Dat leidt dan soms tot toestanden waar de euro-commissaris Neelie Kroes zo'n hekel aan heeft dat ze keiharde maatregelen treft.
Lees meer hieronder over de vijfde genomineerde voor de Donkey Shocking Award.

Neelie Kroes maakt Europa goedkoper.

(g.l.t. 5 min.; links: 8 min.)

Zelfs de meest linkse anti-europa activist zou van de weeromstuit wel eens een rechtgeaarde liberale europeeaan kunnen worden dankzij Neelie Kroes. Deze euro-commisaris van liberale huize pakt kartelvorming meedogenloos hard aan. Nu is het de beurt aan fabrikanten van badkamerspulletjes. Fabrikanten van douchestangen en badkamerkranen hebben de handen ineen geslagen om de prijzen kunstmatig hoog te houden. Normaal gesproken gaan mensen samenwerken om produktiekosten laag te houden en goedkoop inkopen te kunnen doen. Denk aan collectieve verzekeringen, landbouw coöperaties en wooncommunes. Allemaal begint dat met de 'c' van communisme, een in vergetelheid geraakt ideaal dat tot doel had dat iedereen het een beetje goed zou krijgen. Maar doet men hetzelfde zonder tot een lagere prijs van een bepaald produkt te komen dan heet dat kartelvorming. Jawel, met de 'k' van kapitalisme. Nou staat Neelie Kroes toch niet bekend als een ultra-rode rakker. Maar het past wel in haar liberale traditie dat vrijheid gelijk staat aan keuzemogelijkheden. Ze ligt er vast niet wakker van dat de consument een aardig prijsje moet betalen voor bepaalde producten. Het is haar wel een doorn in het hoog dat kartels vaak een monopolie-positie verwerven, waardoor er weinig te kiezen valt bij wie je gaat shoppen. Kartels concurreren kleinere bedrijven kapot en uiteindelijk heeft de consument nog slechts één keuze bij de inrichting van de badkamer.

De Europese regelgeving stelt dat kartelvorming verboden is en straft overtreders met gigantische boetes. Allemaal het werk van Neelie Kroes. Wie in haar handen valt kan de rekening alvast opmaken. Eerder dit jaar had ze een paar fabrieken te grazen die aardig in de lift zaten en gooide ze de winstverwachtingen aan diggelen van glasfabrikanten. En denk niet dat het dan om kleine bedrijfjes gaat die van arremoe elkanders samenwerking zochten. Zelfs een gigant als Shell ontkwam niet aan de tentakels van euro-commisaris ten bleek dat die betrokken was bij prijsafspraken voor o.a. asfaltprodukten.

Dit jaar heeft Neelie de ambitie minstens tien kartels aan te pakken. Ze heeft nog zaakjes lopen tegen creditcard-maatschappijen, de electriciteitssector en zelfs Microsoft. Als die niet gauw hun monopolie-posities opgeven, krijgen ze te maken met Neelie Kroes en ze kunnen nu al uitrekenen wat ze dat gaat kosten. Shell moest 160 miljoen euro boete betalen en de liftfabrikanten mochten 992 miljoen euro in de kas van Neelie storten. En dat steekt ze niet in eigen zak. Nee, ze wil graag dat die inkomsten ten goede komen van de gemeenschap. Met al dat geld kan ze haar werk uitbreiden zonder dat het de europeanen meer aan lidmaatschapsgeld gaat kosten. Is dat mooi of niet? De consument is niet meer gebonden aan die peperdure software van Microsoft en een verenigd europa kost ons geen cent meer.

Denk nu niet, beste lezer, dat dit stukje uiteindelijk is bedoeld om Neelie alsnog onderuit te halen. Dat gaat niet gebeuren. Tenslotte heeft ze ook gezegd dat die hele dubbele paspoorten-kwestie een non-issue is, maakt ze zich hard het glazen plafond te doorbreken, waardoor er meer vrouwen in toppposities kunnen komen en viel ze haar ijzeren collega Verdonk af door de zijde van Ayaan Hirschi Ali te kiezen. Kortom, niets dan lof.

Wel denk ik dat Neelie met al haar goede bedoelingen de grijp-en graaicultuur niet ongedaan kan maken. De beboete bedrijven hoesten de mega-boetes op alsof ze een boertje laten. De winsten waren immers allang binnen. Bovendien valt te vrezen dat die boetes als onkosten worden opgevoerd, waardoor de consument alsnog tegen te hoge prijzen aanhikt. En als kartelvorming in Europa te lastig wordt, dan vindt het bedrijfsleven wel andere wegen om hun winsten veilig te stellen. Men wijkt uit naar niet-europese landen of is zelfs niet te beroerd omde europese gedachte onderuit te halen. Nu al klaagt het bedrijfsleven steen en been over de, in hun ogen, veel te ver gaande europese regelgeving. Kartelvorming kan Neelie dan nog wel aanpakken, maar als men eendrachtig gaat lobbyen zou ze zomaar haar baantje wel eens kwijt kunnen raken.

Gandhi zei al: 'De aarde biedt voldoende om ieders behoefte te bevredigen maar niet ieders hebzucht'. Die hebzucht wordt er, ondanks Neelie's voortvarende aanpak, niet minder om. Haar goede bedoelingen zijn duidelijk. Haar inzicht in de menselijke drijfveren schieten tekort om een definitief einde te maken aan kartelvorming. En daarmee kan de redaktie haar bij deze voordragen als de vijfde genomineerde voor de Donkey Shocking-award.

Dag 428 Meer is minder.

Meer leidt niet altijd tot beter. Soms leidt het zelfs tot minder. Zo ook met codes, regeltjes en wetten. Hoe meer er van zijn, hoe meer er over wordt geklaagd. Het leidt niet alleen tot meer papier, maar logischerwijs ook tot meer overtredingen. Dat kan de bedoeling niet zijn.
Hoe het dan anders zou kunnen? De redaktie heeft geen idee. Misschien dat u wat kunt helpen na het lezen van de bijdrage van vandaag.
Zie hieronder.

Codes boven codes.\|/

(g.l.t. 4 min.; links: geen)

Iedere nederlander wordt geacht de wet te kennen. Er verschijnen ook srteeds meer gedragscodes voor de openbare ruimte. Die moeten we ook kennen. En dan zijn er nog de talrijke codes die per beroepsgroep gelden. Omdat niemand alle regeltjes uit zijn hoofd kent, zijn er tal van inspecteurs die er op toezien of wij ons volgens al die codes gedragen. De politie doet dat op straat, inspectiediensten doen dat op uw werk.

Hoe komt het toch, dat in een land waar veelvuldig wordt geklaagd over de toenemende regelgeving, er eerder regeltjes bij komen dan er af gaan? Dubbeler kan het bijna niet. Ik denk dat niemand graag de verkeersregels ziet afgeschaft. Toch heeft ook bijna iedereen meerdere keren een verkeersregeltje aan zijn laars gelapt. En al zijn er ondertussen zoveel borden, dat we we niet van allemaal de betekenis kunnen onthouden, we zouden ze ook niet willen missen.

Hetzelfde lijkt op te gaan voor gedragsregels en beroepscodes. Er zijn er veel te veel, hoor je alom verzuchten. Tegelijkertijd vindt bijna iedereen het verstandig dat er brandmeldprocedures, veiligheidsvoorschriften, hygiënecodes en klantvriendelijkheidsprotocollen zijn. Ook met die regels wordt hier en daar de hand gelicht en bijna niemand kent ze allemaal uit zijn hoofd.

Kunnen we wel zonder? Toen ik op kursus moest om bijgeschoold te worden over de nieuwste klantvriendelijkheidsregels, werd ter introductie gezegd dat het allemaal niet zo moeilijk was als het leek. De kursusleider zei dat veel van de regels zo volstrekt logisch waren. Ga maar na, zo zei hij, hoe jij als klant behandeld wil worden. Nou, dat wist ik wel en vroeg me dus meteen af waarom ik vier dagen op de hei moest doorbrengen om iets te leren wat ik dus al lang wist.

Al tijdens de eerste rollenspelletjes bleek dat ik het wel wist, maar er niet naar handelde. Dat had ik natuurlijk ook wel kunnen weten, maar juist dat was ik kennelijk vergeten.

Vreemd. Eigenlijk zou je de meeste gedragscodes kunnen vervangen door die ene bijbelse regel: 'wat u niet wil dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet'. Iedereen heeft toch enig besef van goed en kwaad? Niemand wil zelf benadeeld worden dus zou het voldoende moeten zijn dat besef voor ogen te houden in de omgang met anderen. En zo weet elke verpleegkundige ook wel dat de handen flink gewassen moeten worden na het toiletbezoek. Anders zou diezelfde verpleegkundige wel uitkijken in zijn/haar eigen ziekenhuis opgenomen te worden als de blindedarm er uit moet. Elke bakker weet dat zijn werkruimte schoon moet zijn, anders zou hij/zij zijn eigen brood niet eens vreten. Elke automobilist die ook kinderen heeft, zou vanzelfsprekend de 30 km-zones moeten respecteren. Met één simpele regel ken je driekwart van het wetboek al uit je hoofd.

En toch werkt het niet zo. Houdt u zich altijd aan de regels van het spel? Past u de regels, die u van uw bakker eist, ook in uw eigen keuken toe? Houdt u zich aan alle verkeersregels waar u wel het nut van inziet?

Waarschijnlijker is dat u de regels per situatie anders hanteert. Als het stoplicht op rood staat, steekt u toch over als er helemaal geen ander verkeer te zien is. De hygiëne in uw keuken mag best zo smerig blijven, omdat er bij u thuis is nog nooit iemand in het ziekenhuis terecht is gekomen wegens voedselvergiftiging. U vindt de regels volkomen logisch, maar past ze geheel naar eigen goeddunken toe.

Ligt het dan niet voor de hand alle codes, regels en wetten tot een tiental geboden terug te brengen en de rest over te laten aan uw inzicht in verschillende situaties? Of bent u bang dat er dan een complete chaos zal ontstaan? In dat geval bent u misschien een voorstander van het idee om iedere burger periodiek een examentje te laten doen, waaruit moet blijken dat iedere burger de wet kent. Iedereen die slaagt krijgt een inburgeringscertificaat, iedereen die zakt moet terug naar school.

Mag ik uw menig hier eens over?

Dag 427 Nep-artikelen.

Dit artikel is natuurlijk niet echt. Het is een verzinsel van de redaktie. Het feit dat het hier staat, wil nog niet zeggen dat het enig waarheidsgehalte heeft. Zelfs als dit artikeltje een een pijp was, dan nog kon u hem niet echt opsteken.
Maakt het wat uit? Nee, ik schrijf dit, u leest het, en daarmee is het realiteit. Wat ik schrijf (en u nu dus leest) is absoluut niet orgineel. Het schrijven en lezen zijn ook geen nieuwe, orginele handelingen. Het maakt het allemaal niet minder echt.
Waarom wordt er dan toch nog zoveel ophef gemaakt over nep-artikelen? Lees meer in de bijdrage van vandaag, hieronder.

Realimitatisme.

(g.l.t. 2 min.; links: 15 min.)

Soms begrijp je niet waarom er vandaag de dag nog ethische bezwaren tegen het klonen zijn. Zo langzamerhand bestaan er geen orginele dingen meer. Alles is namaak. Alles is reproduktie. Dat geldt niet alleen voor tastbare gebruiksartikelen, het geldt ook voor processen en gedrag. Herhaling van de geschiedenis, kopieergedrag, imitatie, vormen de werkelijkheid van alle dag. Het vergaande klonen van de werkelijkheid is zo gewoongoed geworden, dat je je af kunt vragen waarom de overheid nog zoveel moeite doet nepartikelen aan de grens te onderscheppen. Diezelfde overheid besteedt immers ook belastinggeld aan het creëren van schijnwerklijkheden, door bijvoorbeeld een stadhuis te openen in Second Life, een internetkopie van de werkelijkheid. Om de virtuele opening de nodige media-aandacht te trekken, verzint men zelfs een 'relletje'. De ordeverstoring is niet meer dan een samenraapsel van kopietjes uit de werkelijkheid. Combineer een punker met een streaker, kopieer je vooroordelen en het relletje is een feit. Hoe orgineel!

De overheid ligt heus niet wakker van nepartikelen, omdat men zo gehecht is aan orginele werkelijkheid. De enige reden om de imitatie-spulletjes te weren, is dat ze een bedreiging vormen voor de veel te dure merkprodukten.

Maar wat is een merkprodukt nu helemaal? Mijn oom Jaap zaliger zette me ooit stevig met beide voeten op de aardse werkelijkheid, toen ik vol trots mijn eerste zelfgekochte horloge showde. 'Kijk, oom Jaap, een echte Rollex!' Oom Jaap keer er even naar en zei: 'Nou jongen, daar heb je een mooi klokkie'. De peperdure, echte Rollex gereduceerd tot wat het eigenlijk was: één van de vele uurwerkjes. Oom Jaap kon er niet bij, waarom die Rollex een tienvoud moest kosten van het horloge dat hij van zijn vader had overgenomen en na jaren trouwe dienst nog steeds tot op de seconde nauwkeurig de tijd aangaf.

Maar ja, oom Jaap was nog van een generatie die meende dat een schoen iets was om comfortabel op te lopen. Een schoen was zeker geen produkt om je mee te onderscheiden van anderen. En al helemaal niet bedoeld om er een wandelende reclame van te maken.

Schijn bedriegt. Dat weten we al sinds de oude Grieken. Plato had een prachtig verhaal, waarmee hij duidelijk maakte dat mensen meer belang hechtten aan de schaduwen op de muur, dan aan het orgineel, waar die schaduwen slechts een projectie van waren. Schijnwerkelijkheid. Een imitatie van de realiteit. Geef de schaduw een naam en het wordt werkelijkheid. Een horloge of een schoen is pas echt als er een merknaam op staat. Het orginele leven wordt steeds meer verruild voor een tweedehands aftreksel als Second Life. De zoektocht naar de enige, echte waarheid is hiermee definitief gestaakt. Wie nu nog tegen klonen is, is schijnheilig.

Dag 426 Cijfers en werkelijkheid.

Over 'meten is weten' is hier al vaker geschreven. Met name over het akltijd weer verbazingwekkende verschil tussen de uitkomsten van statistieken en de mate waarin mensen zich daarin herkennen. Daar wil nog wel eens een flinke kloof tussen liggen.
Zou dat verklaren waarom aardig wat mensen zich niets aan cijfertjes gelegen liggen en hun gedrag niet wensen bij te stellen? Een vraag die zich telkens opdringt in de diskussies die over de gevolgen van de klimaatveranderingen gaan. De cijfertjes zijn één ding. Wat u ervan merkt of er mee doet, is weer heel wat anders. Daarom is de redaktie een serie artikelen begonnen, waar natuurlijk alle ruimte is voor uw bijdragen.
Lees meer hieronder.

Stijgende temperaturen, dalende aankopen.

(g.l.t. 3 min.; links 15 min.)

In de serie 'Gevolgen klimaatverandering' probeert de redaktie opmerkelijke feitjes en trends te ontdekken die aantonen hoe de klimaatverandering nu en morgen in het dagelijks leven verandert.
Zo blijkt het zachte weer gevolgen te hebben voor de uitgaven van de consumenten. In de persberichten hierover valt zo op het eerste gezicht niets bijzonders te lezen. Het is geen opzienbarend nieuws dat het warmere klimaat tot minder gasverbruik heeft geleid. In de CBS-statistieken die het het consumentengedrag volgen, valt gas onder de categorie 'Overige goederen'. Het CBS meldt dat door het aangenamere weer de bestedingen in die categorie 8,1% lager was dan vorig jaar. Behalve gas, vallen ook boeken en cosmetica in deze categorie.
Dat er minder cosmetica gebruikt wordt lijkt ook logisch. Met meer zonnige dagen in de winter, is het niet langer nodig onze bleekgezichten op te poetsen met cosmetische artikelen, die onze teint de illusie van een gezond kleurtje moeten geven. Da's dus een mooi gevolg van de opwarming van het klimaat.
Maar dan die boeken. Je kunt je voorstellen dat toen de winter nog een echte winter was, mensen liever binnenshuis bleven en hun vertier zochten in een goed boek. Lekker knus bij de verwarming. hete chocola erbij, heerlijk!
Dat wordt dus allemaal minder. En denk niet minder lezen in de winter gecompenseerd wordt door zomer's onder de parasol even een literaire inhaalslag te plegen. Het leest gewoon niet lekker weg als je om de 10 minuten een verkoelende duik in het water neemt of elk kwartier de ijsblokjes moet aanvullen. Bovendien maken zweetdruppels en zonnebrandolie het boek onleesbaar.
De temperaturen worden heter en wij worden analfabeter? Of moeten we deze trend zien als één van de schaarse middelen die een individuele consument tot zijn/haar beschikking heeft om ook maar iets aan die klimaatverandering te doen. Die consument had eerder wel goed gelezen dat we zuiniger moeten zijn op onze bomen en ons water. Allebei onderdelen nodig zijn bij de productie van papier. De milieubewuste consument koopt dus een boekje minder?
Wie echter het CBS-bericht goed leest, komt erachter dat het consumentengedrag absoluut geen graadmeter is om de gevolgen van de klimaatverandering aan af te lezen. Minder gasverbruik, jazeker. Wellicht ook een boekje minder. Maar er is wel meer kleding en huishoudelijke apparatuur aangeschaft. Met name dat laatste kun je toch echt geen verantwoorde reactie op de stijgende temperaturen noemen.
(Eerdere bijdragen in over dit onderwerp: Heeft u ook al trends gespot? Meldt ze dan hier. Lees ook over de gevolgen voor eskimo's of welke storingen we mogen verwachten. Allemaal fijn stof om te lezen.)

Dag 425 Vragen, vragen, wachten, wachten...

Het kabinet heeft de ambitie Nederland op te stoten in de vaart der volkeren. Maar dat gaat me toch met een slakkegangetje! En wat doen onze volksvertegenwoordigers in de Kamer daaraan? Men sukkelt achter de regeringsbussen aan die nu het land rondtrekken. Dat wisten onze geachte afgevaardigden ook alleen maar omdat ze gelukkig wel af en toe een krantje lezen.
Maar de parlementaire democratie is zo snel, of geen-commentaar achterhaalt haar wel. Het weblog geencommentaar komt met een leuk hulpmiddeltje om vlot achter informatie te komen waar u via de normale kanalen veel te lang op moet wachten. Gebruik dus hun geencommentaar.nl/parlando als u de kamerstukken wil inzien. Deze link kunt u ook vinden in de rechterkolom, in de rubriek Politiek.
Lees hieronder verder over onze democratische snelweg.

Democratie in de wacht.

(g.l.t. 3 min; links: 10 min.)

Er is iets merkwaardigs aan de hand met de democratische gang van zaken in Nederland. Het kabinet wil veel en grote ambities waarmaken, maar stelt dat even uit tot men klaar is met de 100-dagen-gesprekken. De Tweede Kamer wil vol passie het volk vertegenwoordigen, maar voelt zich daarbij opgehouden door diezelfde gesprekken. Vandaag wil het parlement hier nadere informatie over van met de regering. Voorspelling: het zal het parlement vergaan zoals menig burger het ook vergaat. Je belt een informatienummer en je wordt eerst in de wacht gezet.

De werkdrift van kabinet en Tweede Kamer mag geprezen worden. De manier waarop te werk wordt gegaan, leidt echter tot opstoppingen in het democratische verkeer. Het lijkt er nu al aardig op dat het met de democratie net zo zal gaan. als met de ezel op de foto linksboven. Dankzij een kar, zwaarbeladen met regeringsambities en een vracht aan kamervragen, komt het arme dier geen stap verder.

Dat de regering te lui is om echt aan de slag te gaan is niet zo netjes. Ik heb u al eerder voorgerekend dat dit kabinet nog niet eens de helft van de geplande zittingstijd, echt aan het werk is. Van de 1456 dagen die er in vier jaar zijn, blijven er slechts 708 werkbare dagen over. De weekenden, de vakantie-recessen, prinsjes-en koninginnedagen èn de honderd-dagen-in-gesprek moet u er aftrekken. En elke dag dat de Kamer de regering naar de vergaderzaal roept gaat er natuurlijk ook van af. Dat hoort weliswaar bij het 'werk', maar het blijft dan bij praten en houdt de regering van concreet werk af.

Maar de Tweede Kamer gaat al niet veel voortvarender te werk dan de regering. Er worden wel erg veel vragen gesteld, maar de manier waarop dat gaat doet het ergste vrezen over de kwaliteit van de parlementaire controle. Veel vragen worden namelijk gesteld op basis van mediabronnen (met dank aan Sargasso - zie hier hoe kamerleden achter de media aanhollen). Met andere woorden: pas als een activiteit van de regering hot-news is, krabben de kamerleden zich eens op het hoofd en denken dat het nu misschien wel eens tijd wordt voor een vraagje.

Dat de Kamer vandaag opheldering wil over haar eigen rol tijdens die honderd dagen, is mosterd na de maaltijd. Het lijkt heel aardig hier op in te springen nu de kranten er veel aandacht aan besteden, maar het is veel te laat. Die honderd dagen waren al lang gepland. Meteen bij de start van het kabinet was al bekend dat deze gespreksronde er zou komen. En waar maakt het parlement zich zorgen over? Niet de late start van de gesprekken en de aantoonbare luiheid van het kabinet leiden tot kamervragen. Nee, het feit dat de Kamer eventjes moet wachten tot ze zichzelf kunnen profileren met fraaie stukjes oppositie, baart de parlememtariërs zorgen.

Het is niet verwonderlijk dat de Kamer de regering zal kapittelen op de slome gang van zaken. Men is zelf te beroerd om op onderzoek uit te gaan. Liever neemt men bij het ontbijt de kranten even door om te zien of het nieuws nog tot enige inspiratie leidt om een paar aardige vragen te bedenken. Waar hebben die parlementariërs eigenlijk al die fractiemedewerkers voor? De grootste partijen hebben zelfs dure, wetenschappelijke bureau's. Lezen die ook alleen maar de krant?

Hier vallen werkelijk geen goede bedoelingen meer te ontdekken. Anders zou het parlement nog voor onze Donkey Shocking-award in aanmerking kunnen komen. Impliciet steunt de Tweede Kamer hiermee de centrale boodschap van het kabinet: samen werken. Waarmee wordt bedoeld dat de burgers het zelf mogen opknappen. Want zoals Het Kabinet het al zei in een opmerkelijk gesprek: wij zijn de samenleving niet. De samenleving bent u zelf.

Zijn we misschien zo verwend door onze zogenaamde vrijheden en welvarende economie, dat we er niet meer wakker van liggen als de democratie in de wacht wordt gezet?

Dag 424 De paden op, de lanen in.

Terwijl de redaktie dacht dat de regering al volop en intensief in gesprek is met de samenleving, menen sommige kranten dat juist vandaag het grote werk is begonnen. Ja, zo zijn die honderd dagen zo voorbij!
Maar goed, niet gezeurd. De eerste resultaten druppelen binnen. Minister Vogelaar heeft er eens een nachtje over geslapen in de eerste de beste probleembuurt en dat heeft tot een lijst van 40 wanhopige wijken geleid.
Lees meer hieronder.

Lijst probleemwijken bekend.

(g.l.t. 3 min.; links: 10 min.)

Daar issie dan! De top-veertig probleem wijken aller tijden. U zult de kriteria misschien diskutabel vinden, maar de jury heeft beslist. Over de uitslag mag natuurlijk altijd gecorrespondeerd worden. We hebben immers nog wat dagen over van de 100 die ons door de regering ter beschikking werden gesteld. Die zullen we vooral gaan gebruiken om te praten over hoe we die wijken nu effectief kunnen aanpakken.

We hebben nu eens niet naar inkomen gekeken. Geld maakt niet gelukkig. Dus er kan niet objectief worden vastgesteld dat in wijken waar weinig wordt verdiend, ook de grootste problemen zouden zijn. Wel hebben we kunnen vaststellen dat er wijken zijn waar een relatief minimaal aantal inwoners het hoogste inkomen hebben en die bovendien regelmatig buitenproportionele bonussen ontvangen, ongeacht het feit of men de bedrijven waarvoor men werkt, heeft kunnen redden of niet.

Verder kwamen we nogal wat wijken tegen waar het aantal vierkante meters leefbare woongrond door relatief erg weinig mensen wordt benut. Bovendien wordt die grond een aanzienlijk deel van het jaar niet gebruikt omdat men op landgoederen in het buitenland verblijft. Dit verschijnsel drijft de kosten voor de veiligheid in die wijken onnodig hoog op, omdat de verlaten panden door particuliere beveiligers moet worden bewaakt.

Dat is dan nog los van de problemen die ontstaan als men kostbare grond onttrekt aan het algemeen belang door er dubbele zwembaden, golfterreinen en zelfs zandverstuivingen op aan te leggen. In één wijk kwamen we zelfs tegen dat alle drie die voorzieningen op één perceel voorkwamen.

Het aantal inwoners is niet alleen erg klein, het ontbreekt ook aan sociale en culturele diversiteit. Er blijkt hier al jaren sprake te zijn van ghetto-vorming met alle ongewenste effecten van dien.

Eén van de grootste problemen die dit soort wijken kenmerken is de onbenaderbaarheid en weigerachtigheid om te communiceren over herstrukturering, waardoor tal van problemen opgelost zouden kunnen worden. Het gebrek aan openheid leidt er toe dat we ons moeten baseren op gegevens uit 1993, maar de geconstateerde problemen zijn sinds die tijd alleen maar groter geworden.

Hoewel er zo'n honderd wijken zijn met soortgelijke problemen, hebben we uiteindelijk in 27 gemeenten veertig wijken aan getroffen waar de nood het hoogst is. We publiceren hier de top-tien uit de lijst van wijken met de meest kapitale problemen.

Aerdenhout: Hoplaan eo, Grenslaan eo. Borgerwer eo
Amersfoort: Staatsliedenbuurt
Bergen nh: Eeuwigelaan
Bilthoven: Bilthoven-Noord
Bosch en Duin: Duinweg eo
Breda: Ruitersbos
Drachten: De Drait
Eindhoven: De Karpen
Enschede: Stokhorst
Groningen: Villa Buurt

(klik hier voor de volledige lijst en vergelijkt u die eens met de lijst van minister Vogelaar).

De ons nog resterende dagen zijn we beschikbaar voor uw suggesties over de aanpak van deze probleemgebieden.

Dag 423 Pluim op je hoed.

Hoe klein Nederland ook is, groot zijn de aantallen prijzen waarmee ook de minste prestaties worden beloond. Van de lintjes die op prinsjesdag worden uitgereikt tot allerlei 'awards', op welk gebied dan ook. Je zou zeggen dat we dus complimenteus genoeg zijn voor elkaar. Dat is echter niet genoeg. Een prijsje is leuk maar het wordt pas wat als we weer echte helden hebben. Balkenende ziet graag weer een warm gevoel van nationale trots door onze adr'en vloeien. De vraag is wel of hij over voldoende informatie beschikt, bij de keuze van echte helden.
Lees meer hieronder.

Helden en ereburgers.

(g.l.t. 4 min.; links: 35 min.)

Het klokkenluiden is niet langer voorbehouden aan gewetensvolle werknemers. Zelfs de directrice van huize Nederland is aan het klokkenkuiden geslagen. Toen bekend werd dat Michiel de Ruyter een jaar lang als nationale held gepromoot gaat worden, trok Beatrix onmiddelijk aan de bel. Want wist u wel dat de vermeende zeeheld eigenlijk een gewiekste ondernemer was, die uitvoer voor elke goedbetalende opdrachtgever? Zo heeft hij slaven bevrijd, maar ook slaven vervoerd voor de West-Indische Compagnie. Hij was ook niet te beroerd om wat bij te klussen in dienst van particulieren die hier en daar hun eigen oorlogjes voerden (de zgn. kaapvaart). Hij was ook een succesvol walvisjager, hetgeen vooral te danken was aan het feit dat Greenpeace-aktivisten in zijn tijd als piraten werden gezien en De Ruyter met menig piraat korte metten maakte. Zijn geroemde strategisch talent was vooral ingegeven door voorzichtigheid. Hij liet zijn schepen niet zomaar aan gort schieten. Dat zou vernietiging van bedrijfskapitaal zijn. Dankzij zijn sublieme handelsgeest liet hij zijn kinderen uit drie huwelijken een goed belegd vermogen na.

Het is dus terecht dat Beatrix de klok luidt en ons waarschuwt voor de schaduwzijden van heldenverering. Nu moet ze nog vreselijk oppassen met haar rol als klokkenluider. Ze mag dan wel directrice van huize Nederland zijn, maar ze stel haar baantje in de waagschaal omdat de president van deze welvarende natie zo zijn eigen ideeën heeft over heldendom. Michiel de Ruyter opvoeren als boegbeeld van nationale trots past prima in zijn VOC-denkbeelden. Balkenende heeft dringend behoefte aan heldhaftige rolmodellen. Als geboren Zeeuw vindt hij De Ruyter natuurlijk een schoolvoorbeeld van gedurfd ondernemerschap, streng maar rechtvaardig denken en militaire genialiteit. Dan ga je de samenleving natuurlijk niet inlichten over mogelijke twijfelachtige zaken. Laat staan dat je daar een onderzoek naar laat doen.

Balkenende ziet wel weer wat in Europa. In dat kader is het misschien verstandiger het super-ereburgerschap van De Ruyter ongedaan te maken. Voor je het weet krijg je negatieve publiciteit als je hier een internationale conferentie wilt organiseren. In Duitsland hadden ze dat prima door en hebben het ereburgerschap van een andere historische figuur ongedaan gemaakt.

Natuurlijk mogen mensen beloond worden voor hun bijdragen aan de samenleving. Deze maand alleen al zijn we vier ereburgers rijker. De één wordt geroemd om zijn innoverende biertjes, een ander wordt bedankt voor jarenlange trouw aan de provincie. Je schopt het niet alleen tot ereburger als je ondernemer of politicus bent. Ook sporters en zingende amateurs horen tot de helden der samenleving. Zeg dus niet dat we slecht zorgen voor onze helden.

Maar kijk niet alleen naar die ene prestatie. Betrek ook de hele levenswandel en overige bijdragen aan de maatschappij erbij. Je mag in China nog zo'n geweldig ondernemer zijn, het ereburgerschap gaat aan je neus voorbij als je de landelijke één-kind-politiek doorkruist.

Het ereburgerschap als beleidsinstrument. Zo ziet Balkenende dat ook graag.

Dag 422 Welingelichte kringen.

In de serie 'Opmerkelijke gesprekken' vandaag een verslag van een onderonsje in het kader van de 110-dagen-dialoog, die de regering nu aan het voeren is.
Er druppelt van regeringszijde nog niet zo gek veel naar buiten over die gesprekken. Misschien heeft dat wat te maken met Balkenende's opvattingen over het verstrekken van inlichtingen aan de Tweede Kamer. Ik ben zeer benieuwd wie, na afloop van de honderd dagen, tot de welingelichte kringen gaat behoren.
Meer Opmerkelijke gesprekken vindt u in de terug in de rechterkolom (scroll wat naar beneden voor deze rubriek). Voor het gesprek van vandaag: lees hieronder verder.

Dialogen in de polder.

(g.l.t. 4 min.; geen links)

Het Kabinet: 'Goedemorgen, dames en heren, ik ben blij dat ik even tijd vrij heb kunnen maken om eens een hartig woordje met u te wisselen. Gaat u zitten, koffie? Thee?'
De Samenleving: 'Ook goedemorgen. Eh...., die koekjes, zijn die gratis?'
Het Kabinet: 'Natuurlijk, tast u toe. Dan kan ik u ondertussen uitleggen wat de bedoeling is.'
De Samenleving: 'Neemt u mij niet kwalijk dat ik u onderbreek, maar was het niet de opzet dat ik u ging vertellen wat de bedoeling is?'
Het Kabinet: 'Ah! Daar heeft u in zekere zin gelijk mee. Er zijn natuurlijk wel een paar spelregels.'
De Samenleving: 'Spelregels? Ik dacht dat dit een serieus gesprek zou worden en niet een of ander gezelschapsspelletje?'
Het Kabinet: 'Wat treffend dat u het zo benoemd! Ons motto "Samen leven" staat voor een hechter verband tussen de leden van dit gezelschap. Ik zou graag zien dat men in de beschermende sfeer van het gezin weer eens een gezellig spelletje met elkander doet.'

De Samenleving: 'Ah, zo! En al die mensen die geen gezin hebben? Die mogen zeker buiten spelen?'

Het Kabinet: 'Wel, er zijn talloze mogelijkheden om saamhorig te zijn. De sportverenigingen, de fitnessclubs, de .....'

De Samenleving: '...de happy hours!'

Het Kabinet: 'Nouwwwww, die dan weer niet. Kijk, ik gun iedereen natuurlijk een uurtje geluk. Maar het happy hour-gebeuren schiet ernstig zijn doel voorbij. Reeds nu kunt u radeloze ouders langs de kroegen zien zwerven op zoek naar hun kroost. Hebben ze die eenmaal gevonden dan zie je te vaak wat een problemen het geeft, hun laveloze, lallende en brallende kinderen mee huiswaarts te krijgen voor de avondmaaltijd.'

De Samenleving: 'En dat gaat u dus aanpakken?'

Het Kabinet: 'Jazeker! Er staat al een campagne op touw die de mensen er bewust van gaat maken dat het ook anders kan. Volgende week al komt er een cd uit waarop de minister van Jeugd samen met Ali B. een alleraardigste rapversie doet van 'Ach, kindjelief, toe drink niet meer.'

De Samenleving: 'En verder?'

Het Kabinet: 'Huh? Hoe bedoel u?'

De Samenleving: 'Nou, u ging het probleem toch aanpakken? Een liedje lijkt mij dan niet genoeg.'

Het Kabinet: 'Kijk, had u mij toch eerst de spelregels even moeten laten uitleggen. Het is mijn taak te signaleren, de lijnen uit te zetten en de kaders aan te geven. Vervolgens moet u het doen! Ik ben de samenleving niet. De samenleving, dat bent uzelf! Als ik maatregelen tref, dan wordt dat als overheidsbemoeienis gezien en ik dacht dat u daar de buik wel vol van had.'

De Samenleving: 'Aha! Dus de komende jaren gaat het zoals ik het wil?'

Het Kabinet: 'Dat hang er van af.'

De Samenleving: 'Pardon? Nog meer spelregels?'

Het Kabinet: 'Ja, nog een paar kleinigheden. Het moet altijd gaan om zaken die men samen kan doen, verder moet iedereen er baat bij hebben en, last but not least, het mag geen gevolgen hebben voor het positieve saldo van de staatskas.'

De Samenleving: 'Even een vraagje, wie bepaalt welke zaken er onder die kriteria vallen?'

Het Kabinet: 'Daarvoor zitten we nu gezellig bij elkaar! Dat bepalen we samen. Heeft u nog genoeg koekjes?'

De Samenleving: 'Ja, dank u. Aan de catering mankeert hier werkelijk niets. Aan die kriteria kennelijk wel, want dat gaat toch niet helemaal gesmeerd.'

Het Kabinet: 'Meent u dat echt? Heb ik iets gemist?'

De Samenleving: 'Nou, neem nu eens de vaststelling van het aantal probleemwijken. Nu al blijken bepaalde buurten daarbuiten te vallen, terwijl de bewoners zelf menen dat hun nood toch erg hoog is. Het lijstje probleemwijken lijkt alsmaar kleiner te worden.'

Het Kabinet: 'Oh, dat bedoelt u. Toen onze minister voor probleemwijken op pad ging om uit te zoeken waar er nou echt problemen waren trok ineens iedereen aan de bel. Van stadswijken tot dorpskernen, van winkeliersverenigingen tot verenigingen van huiseigenaren, van welzijnswerkers tot pastoors. Dat werkt zo niet. Als ik met iedereen in gesprek moet, die meent binnen een door mij aangegeven kader te vallen, dan heb ik aan die honderd dagen niet genoeg. U wilt toch ook niet dat we vier jaar lang alleen maar in gesprek zijn?'

De Samenleving: 'Nee, nee, zeker niet. Die honderd dagen kosten al dure minuten, waarin de meest voor de hand liggende zaken al aangepakt hadden kunnen worden. Ik zou heel graag zien dat u ook daadwerkelijk wat doet. Maar nu dreigen er toch wat mensen buiten de boot te vallen.'

Het Kabinet: 'Welneeeeeee. Kijkt u eens hier, ik ben kapitein op het schip van Staat. Mensen moeten dat niet verwarren met de stoomboot van Sinterklaas. Ik ga geen kadootjes weggeven. Ik ga die mensen belonen, die zelf en vooral samen, hun probleempjes gaan oplossen. Dat is geen kwestie van de hand ophouden en een beetje bij mij komen bedelen. Dat is samen hard aan het werk. Steekt men de handen daadwerkelijk uit de mouwen, dan ben ik best bereid een bijdrage te leveren uit het beperkte budget van de staatskas.'

De Samenleving: 'En wanneer wordt ik dan ingelicht over de stappen die u verder denkt te ondernemen?'

Het Kabinet: '(grote zucht) Laat ik het nog één keer duidelijk maken. Ik geef alleen maar politieke steun. U moet samen leven, u moet samen werken. U hoeft alleen maar ingelicht te worden over verzoeken, als ik van plan ben wel stappen te ondernemen. Anders heeft inlichten geen zin.'

De Samenleving: 'Dus?'

Het Kabinet: 'Dus dank ik u voor dit genoeglijke onderhoud. Ik moet helaas weer verder. Er wachten mij nog meer gesprekken. Neemt u nog wat koffie en vergeet u de koekjes niet.'

Dag 421 Sorry.....

.... maar vandaag even niet. Alle berichten ten spijt dat we het ergste wel gehad hebben met de griep, is de redaktie nu toch echt geveld. U kunt natuurlijk de berichten van de afgelopen week eens doornemen. Of scroll eens lekker door de rubrieken in de rechterkolom.

Ik kruip weer tussen de klamme lappen. Morgen hoop ik op beter nieuws.

Dag 420 Keuzes zijn dilemma's.

Kun je altijd de goede keuzes maken? Ondanks dat de griep nu ook de redaktie te pakken heeft, is dat toch een prangende vraag.
Bij een griepje wordt je geacht genoeg water te drinken. En juist op dit moment vraagt Willem-Alexander ons daar toch wat voorzichtiger mee te zijn.
En om al het gesnotter op te vangen wordt er hier aardig gebruik gemaakt van de keukenrol. Ook dat bevordert de mondiale waterbeheersing niet. Zo kun je dus. als grieppatiënt, voor vervelende dilemma's komen te staan Lees hieronder meer over water, papier en kijk of dat ook u voor lastige keuzes stelt.

Eén, twee, drie, vier, keuzes van papier.<>

(g.l.t. 4 min.; links: 15 min.)

Vandaag heeft ons nationale hoofd water opnieuw duidelijk gemaakt dat een jaarlijkse wake-up call dringend nodig is, om ons allen er aan te herinneren hoe kostbaar water is. Op de 15e Wereldwaterdag onderstreepte prins Willem-Alexander het belang van dit inmiddels tot instituut uitgegroeide evenement. Maar hij wees er ook fijntjes op dat 'instituten neigen naar institutionalisme, waarmee woorden belangrijker worden dan daden. Dat kunnen we niet laten gebeuren. Zeker niet nu het steeds twijfelachtiger wordt of de Millennium-doelstellingen van de VN op het gebied van water en sanitatie wel worden gehaald.'

Zou hij de conclusie dat er behoorlijk verschil is tussen papieren plannen en de werkelijkheid nou van een papiertje opgelezen hebben, of van een laptop? Dat maakt in dit verband nogal wat uit. Papier is één van de grootste waterverslinders en draagt ook bij tot aardig wat vervuiling. Het digitale tijdperk zou het papiergebruik behoorlijk kunnen terugdringen. Dat blijkt vies tegen te vallen. In 2002 werd bekend dat het het gebruik van de pc zelfs tot 40% meer papiergebruik leidde. Er worden massaal documenten en e-mailtjes geprint.

Recente berichten tonen aan dat veel mensen hardnekkig blijven geloven in de oneindige mogelijkheden van het geduldige papier. Wat dacht u van gratis postbezorging, dankzij reclame op enveloppen? Veel mensen vertrouwen het klepperen van hun brievenbus meer, dan hun e-mail programmaatje en geven dus de voorkeur aan concreet papieren post. De postbode zal op menig adres wel voor een ethisch dilemma komen te staan. Want als op de brievenbus de welbekende 'geen-reclame-sticker' is geplakt, moet-ie dan wel, of juist niet de met reclame bedrukte enveloppen er in kieperen?

Helemaal leuk is de vondst om te communiceren via wc-papier. Uit een proef bij het Erasmus Medisch Centrum blijkt dat als er op de wc-rol staat geschreven dat je na je boodschap de handen moet wassen, meer mensen die papieren boodschap serieus nemen.

Kortom, voorlopig gebruiken we papier nog voor tal van doeleinden en dat heeft nare consequenties voor het water. De papierindustrie is een grootgebruiker van water. Logisch dat die industrie zich wil vestigen in gebieden waar veel water beschikbaar is. Zoals in Zuid-Amerika, waar zich één derde van de zoetwaterreserves bevinden. In Urugay worden de komende jaren drie gigsantische papierfabrieken gebouwd. Eén zo'n fabriek gebruikt op 1 dag net zoveel water, als een naburige stad met 23.000 inwoners in 20 dagen gebruikt. Van die hoeveelheid water wordt ook nog eens zo'n 80% terug in de rivier geloosd. Het is dan inmiddels wel 20 graden warmer geworden en dat kan dan weer gevolgen hebben voor de visstand. Los nog even van de giftige stoffen die met dat water meekomen. De kwaliteit van het water gaat daar beslist geen schone toekomst tegemoet.

Eén van die fabrieken in Urugay gaat vooral wegwerpproducten als wc-papier, papieren zakdoekjes en keukenrollen produceren. Staat u wel eens stil bij de gevolgen van het watergebruik als u wat gemorst water opdept met een stukje absorberende keukenrol? Dat is dus dubbellaags ellende.

Voorlopig heeft Willem-Alexander dus nog genoeg mensen wakker te schudden en ze te wijzen op de keuzes die we niet alleen op papier moeten maken. Meer post per e-mail en minder via gratis post-enveloppen. Je neus weer ouderwets in een zakdoek snuiten in plaats van een papieren tissue. Niet alles lukraak uitprinten. En natuurlijk geen water verknoeien, dan heb je die keukenrol ook niet nodig.

Dag 419 Vindingrijkheid.

Creativiteit zit in onze genen. Het is niet meer dan logisch dat we in nmaakbaarheid geloven, nadat 'de mens' ontdekte hoe je vuur kon maken en jaren later het wiel uitvond. Daarna is er echter niet veel nieuws onder de zon verschenen. Bijna alles kun je afleiden van die twee vondsten. Vindingrijkheid heeft kennelijk ook zo zijn grenzen. Gelukkig is daar dan nog onze fantasie. Hoewel, daar moet je ook nog erg voorzichtig mee zijn.
Vandaag een voorbeeldje waar fantasie toe kan leiden. Lees meer hieronder.

Vlieg er eens uit. /*\

(g.l.t. 3 min.; links: 6 min.)

De maakbaarheid van de toekomst wordt vaak geïnspireerd door creaties van de grootste fantasten. Bij gebrek aan eigen fantasie leunen wetenschappers en uitvinders op volstrekt fictieve voorbeelden aangedragen door Jules Verne en Walt Disney. Zo wordt over niet al te lange tijd de vliegende auto realiteit.

U kent dat ding misschien nog wel van de tekenfilm De Jetsons. Iedereen had zij eigen vliegend schoteltje. Welnu, vliegende schotels zijn voorlopig alleeen nog voorbehouden aan vermeende marsmannetjes of ruziemakende echtparen. Vliegende auto's kennen we tot nu toe alleen van dronken automobilisten die een bocht in de weg verkeerd inschatten. Maar nu komt er een echte vliegende auto. Een kruising tussen een auto en een helikopter. De zogenaamde PAL-V: Personal Air and Land Vehicle.

De gedachte hierachter is mooi. Om te beginnen wordt het vliegen naar je werk gedemocratiseerd. Nu is het voorbehouden aan het wat kapitaalkrachtiger bedrijfsleven, die her en der in Nederland helikopterplatforms heeft aangelegd om zakenrelaties en eigen bobo's in te vliegen. Niet alleen zij kunnen voortaan de files ontwijken, straks heeft iedereen die mogelijkheid.

Verder kan het afgelopen zijn met de aanleg van nog meer wegen. Ook het onderhoud van het wegennet kan omlaag geschroefd worden. Is er ergens een stukje weg dat te beroerd is om over te rijden, of is er helemaal geen weg te bekennen, dan zet je het gewoon op een vliegen.

Jammer is wel dat de vliegende auto een helikoptertje is. De wentelwieken geven toch aardig wat meer lawaai-overlast dan de vliegende schotels van de Jetsons, die niet meer dan het gezoem van een magnetron produceren. Verder hoeft de vliegende auto geen belasting te zijn voor het milieu. Het ding kan op bio-brandstoffen rijden en de helikopterwieken worden niet aangedreven door een motor, maar door de lucht.

Maar wat gaat dit betekenen voor de ruimte boven onze hoofden? Nu is er nog voldoende zicht om met één blik naar boven het weer in te kunnen schatten. Kunnen we dat nog wel als straks hele zwermen auto's het zicht ontnemen? En dan de vogels. Nu transformeren trage duiven, na een verloren confrontatie met een auto, nog tot een platgewalst verenkleedje op het asfalt. Straks worden we wellicht opgeschrikt door een duif die naast ons, op het trottoir, uiteen spat, na een aanvraing met een vliegende auto.

Fantasie kan tot een mooie, maakbare toekomst leiden, maar goed nadenken over de gevolgen blijft onontbeerlijk.

Dag 418 Bloggers in glasbak.

Kent u het Atrium in Den Haag? Een archtektonische creatie waar het gemeentehuis is gevestigd. Dat gemeentehuis kent een openbare ontvangsthal die veel weg heeft van een reusachtige glasbak.
In die glasbak worden vanavond een paar prijsjes uitgereikt aan webloggers. De uitslag van de DutchBloggies-award wordt bekend gemaakt.
Tot nu toe bleef mijn kontakt met andere webloggers beperkt tot het virtuele: reacties op andere weblogs en af en toe wat mail-wisselingen. Vanavond is een mooie gelegenheid al die webloggers eens van dichtbij te bekijken. Ik ben benieuwd voor welke blogger het leven drastisch zal veranderen als die in de prijzen valt.
Veel belangrijker zijn natuurlijk de veranderingen in een mensenleven, als gevolg van de klimaatveranderingen. Daarover meer in de bijdrage van vandaag.. Zie hieronder.

Klimaat verandert leven van eskimo's.

(g.l.t. 3 min.; links: 20 min.)

De veranderingen van het klimaat hebben directe gevolgen voor het dagelijks leven. De grote vraag is hoe we ons zullen aanpassen aan de veranderende temperaturen. Hier wordt een nog warmere zomer voorspeld dan vorig jaar. Krijgen we dan ook hier eindelijk de siësta?

In dit land maakt menigeen zich ook al zorgen over de te verwachten stijging van de zeespiegel, als gevolg van de smeltende poolkappen. Maar staat u er wel eens bij stil wat dat betekent voor de mensen die daar al eeuwen wonen en wiens hele leven is aangepast aan extreem lage temperaturen en eindeloze ijsvlakten?

VPRO's Noorderlicht besteedt aandacht aan een aantal onderzoekers die bij verschillende eskimo-volken de gevolgen in kaart proberen te brengen. De wetenschappers verschillen onderling van mening over hoe de eskimo's zich zullen aanpassen. Maar nu al zijn de eerste verschijnselen merkbaar. Cultureel antroploge Cunera Buijs, op bezoek bij de Inuïts, constateerde dat het familieleven onder druk staat van de opwarming. Omdat het ijs te dun is geworden voor de zware sneeuwscooters ziet een dochter haar moeder nauwelijks meer. Alternatieve vervoersmogelijkheden zijn er amper. De Inuïts, die nog steeds voor het grootste deel van de jacht leven, zijn erg onzeker over hun toekomst. Hum bronnen van inkomsten verdwijnen als sneeuw voor de zon. Zeezoogdieren houden namelijk van losdrijvend pakijs, maar dat verdwijnt steeds meer en dus vertrekken de dieren ook. De Inuïts zullen hun economie moeten veranderen.

Een ander poolvolk, de Sami, waren gewend rond te trekken. Dit nomadische leventje is al niet meer mogelijk omdat toenemende regenval de grond spekglad maakt en het te gevaarlijk is nog langer rond te trekken. Ook zij zullen hun levensstijl ingrijpend moeten veranderen.

Spannende tijden dus, voor de poolbewoners. De vraag is of ze er zullen blijven wonen en hun dagelijks leventje aanpassen, of trekt men er weg? Gaan we het nog meemaken dat we over een paar jaar de asielszoekerscentra bevolkt zien worden door Eskimo's? Of gaan ze massaal over op het toerisme? Tenslotte is het niet ondenkbaar dat onze warmere zomers er toe zullen leiden dat we wat koelere vakantie-oorden zoeken. Daar kunnen de Eskimo's misschien wat mee.

(Eerdere artikeltjes hier over de gevolgen van de klimaatveranderingen zijn te vinden op 8 maart, 13 maart en 14 maart).

Dag 417 Maandag rustdag.

De verplichte zondagse rustdag zou afgeschaft moeten worden. Iedereen zou zijn rustdag op het voor haar/hem geschikte moment moeten kunnen nemen. Want het begrip 'zondag' staat al lang niet meer garant voor het fenomeen 'rustdag'.
Neem bijvoorbeeld gisteren. Eén of andere club had besloten op deze dag de nodige aktiviteiten te organiseren, om mensen er op te wijzen hoe grappig het wel niet is om een boek te lezen. Toevallig belandde uw redaktie miden in zo'n aktiviteit en ik heb intens genoten!
Lees meer hieronder.

Spoorslags lezen.

(g.l.t.. 6 min.; links: 3 min.)

Heeft u een aangename rustdag gehad gisteren? Hopelijk wel. De mijne is aardig in het honderd gelopen.

Reist u wel eens per trein? Dan weet u dat het door de week bijna niet meer te doen is. Vroeger kon je, op weg naar het werk, in de treincoupé nog wel eens de ochtendkrant openslaan, maar tegenwoordig zit je met je lunchtrommeltje op schoot, stevig ingeklemd tussen je medepassagiers. Als je al kunt zitten, want de treinen zijn zo overvol dat het me nog verbaast dat ze hier, naar Japans voorbeeld, geen treinduwers op de perrons hebben staan die de menigte de coupés in stouwt.

Maar de zondagen zijn een ware verademing. Menigmaal ga ik op weg naar een leuke plek, ergens in Nederland, om een mooie wandeling te maken. De rugzak gepakt met een appeltje, wat krentenbollen en een flesje sap. Verder de weekendbijlage van de krant en een goed boek. Want het is heerlijk om op de regelmatige cadans van de treinwielen, weg te raken in al dat boeiends dat de literatuur ons te bieden heeft.

Dus gisteren op naar het station, kaartje gekocht en hup, de trein in.

Het was ver-schrik-ke-lijk! De coupés waren afgeladen en alsof het zo afgesproken was had iedereen een boek voor zich. Een weg terug was er niet meer, want de trein had zich inmiddels in beweging gezet. Met de zojuist gekochte beker koffie in de hand, baande ik me een weg langs de vele rugzakjes die op het gangpad slingerden, naar de nog enige vrije zitplaats. Ik wurmde me tussen de medereizigers op mijn plaats en keek verbaasd naar al die mensen met dat boek op hun schoot. Ze hadden allemaal hetzelfde boek, maar niemand las er in! Nou, dan zou ik ze het voorbeeld wel geven. Ik sjorde mijn rugzak af die met een grote zwaai de bril van mijn overbuurman trof. Bij het zoeken naar het boek stootte ik met mijn ene elleboog keihard tegen het raam en de andere elleboog kwam terecht tegen het kindje dat mijn buurvrouw op schoot had. Het gedrocht zette meteen een oorverdovend gekrijs op en buurvrouw keek me aan met een blik die boekdelen sprak. Ik las daarin dat ze vast van plan was de conducteur te waarschuwen en me op te laten pakken als één van die vele vandalen die het reizen per trein toch al niet tot gezellige zondagsuitjes maakten. Maar goed, ik had mijn boek en bereidde me voor, mij hiermee af te sluiten van de wereld om me heen.

Dat leek aardig te lukken. De reizigers roezemoesden wat, de cadans van de treinwielen brachten mij en het blèrende kind tot rust en het lukte me zowaar de draad van het verhaal op te pakken. De meegebrachte koffie durfde ik niet aan te raken, bevreesd als ik was dat elke beweging meer slachtoffers zou maken. Nee, ik zou stil in mijn hoekje blijven en lezen.

Maar dan heb je altijd weer van die types die hun mond niet kunnen houden en dat ook nog eens op een volume doen die tot achterin het treinstel te horen is. Negeren, dacht ik. Niet luisteren. Met de nodige moeite concentreerde ik me dieper op mijn boek. Na een minuutje of tien hield het geraaskal van de opdringerige spreker op. Ik had nog amper een zucht van verlichting gelaten of mijn medepassagiers zetten het ineens op een applaudiseren. Hun klapperende handen zwaaiden vervaarlijk heen en weer, waadoor mijn boek dicht sloeg en vervolgens uit mijn handen werd geslagen om met een grote boog neer te ploffen op de beker koffie die tot dan toe onaangeroerd op het raamtafeltje stond. Het karton werd geplet en de koffie spatte alle kanten op. Verschrikt hielden mijn buren hun meegenomen boekje omhoog om de koffiespetters af te weren. Ik zag ineens aan alle kanten het boekje 'De Brug' van Geert Mak voor mijn ogen.

De rust keerde enigzins weer en mijn ogen speurde de coupé af naar de luide spreker, die mijns inziens de stichter van al dit onheil was. En tussen de schuifdeuren van de coupé ontwaarde ik Dolf Jansen. Ja, die kán helemaal niet zachtjes praten!

Uitgeput en verdrietig besloot ik de rest van de reis mij af te wenden van het hele gebeuren en staarde moedeloos naar het voorbij razende landschap. Een half uurtje verder mocht ik er eindelijk uit en gelukkig maakte de wandeling heel wat goed.

De organisatie van de Boekenweek wordt bedankt voor het ontregelen van mijn zondagsrust. Het mag dan een groot succes zijn geweest, het neemt wel het plezier van een zondag's treinreisje weg. Ik heb dan ook besloten het milieu en de opwarming van het klimaat te laten voor wat het is en de trein voorgoed te mijden. En dus zit ik nu heerlijk van mijn rust te genieten in de auto en de file geeft me alle gelegenheid het boek verder uit te lezen. Lezen en reizen, dat kan alleen nog maar in de auto.

Dag 416 Rustdag met de kinderen.

Zondag, rustdag. Hardwerkende ouders hebben eindelijk wat tijd voor hun kinderen. Die ouders komen er dan achter dat de rustdag wordt verstoord door het wat eigenaardige gedrag van hun kids. Tja, als je de opvoeding beperkt tot de zondag, dan kom je erachter wat je kids gedurende de week al zo bijgeleerd hebben aan kattekwaad.
Maar er is hoop. De nanny! Lees meer daarover in de bijdrage van vandaag. Zie hieronder.

Elk gezin een nanny. /*\

(g.l.t. 4 min.; links: 4 min.)

De maakbaarheid van opvoeding halen veel ouders tegenwoordig van het televisiescherm. JGZ (jeugdzorg)-verpleegkundigen constateren dat 'opvoedprogramma’s ouders beïnvloeden. Zij merken dit aan het feit dat ouders opvoedprogramma’s – en daarmee hun eigen opvoedproblemen - ter sprake brengen. Ouders herkennen zich in opvoedprogramma’s en worden zich bewust van hun eigen situatie. De verpleegkundige kan hierdoor eerder in gesprek gaan met ouders over hun opvoedproblemen'. Aldus een conclusie uit een onderzoek van twee hbo-studenten naar de gevolgen van dit soort programma's voor het werk van de JGZ-verpleegkundige.

In die programma's komen allerlei 'nanny's' voorbij, die als een soort opvoedkundige wegenwacht te hulp snellen als de opvoeding al flink uit de bocht is gegierd. Met als resultaat behoorlijk onhandelbare kindertjes die het huishouden ontregelen en terroriseren. De ouders zitten dan al lang met de handen in het haar en als kijker denk je soms: haal die handen uit je haar en gebruik ze voor een opvoedkundig pak rammel. Dat mag echter niet en dat willen de meeste ouders ook niet. En dan is daar de televisie-nanny. Ze neemt de opvoeding niet over, maar treedt op als een gezinscoach. In bijna alle gevallen komt het er op neer dat ze de ouders leert regelmaat, rust en orde in hun chaotische gezinsleven te brengen. Met niet alleen strakke dienstroosters en opgeruimde speelgoedkasten, maar ook persoonlijke aandacht voor elk op te voeden individuutje dat in huis rond rommelt.

Misschien heeft de kersverse minister voor Jeugd, André Rouvoet, wat aan de uitkomsten van het onderzoek. Ontspoorde jeugd is een hot issue en de minister voor Jeugd mag daar wat aan gaan doen. Hij zou om te beginnnen de 'nanny' in het thuiszorgpakket kunnen onderbrengen. Ouders die daar behoefte aan hebben kunnen dan, met een kindgebonden budget, een opvoedhulp uitzoeken. De vraag is echter of dat wel zo effectief is. De meeste schade is dan al aangericht en ik denk dat menig nanny niet verder komt dan wat pleisterwerk.

Het zou veel beter zijn om, onder het motto 'voorkomen is beter dan genezen', elk gezin reeds bij het eerste kind een nanny te geven. En dan liefst zo eentje die niet alleen de ouders bijstaat, maar ook een onafhankelijke mentor kan zijn voor de kids. Ook een kind wil wel eens een goed advies en een nanny kan zich veel onpartijdiger opstellen dan de eigen ouders.

Kijk, een kindje maken kan iedereen wel, maar opvoeden moet je niet aan amateurs over laten. Als Rouvoet in de honder-dagen-praten-met-de-samenleving bij mij langs zou komen, zou mijn advies luiden: Hup André, toon lef en geef elk gezin een nanny!

Dag 415 Non-issues.

Wanneer is iets groot nieuws en wanneer niet? Opmerkelijk is in ieder geval dat goed nieuws vaak niet de voorpagina's haalt. Kwestie van redactionele keuzes? Weblogs hebben daar geen last van. Webloggers bepalen helemaal zelf wat op hun voorpagina verschijnt. Of hun lezers het met die keuze eens zijn, mogen ze in de reacties vermelden.
Het leuke van weblogs is dat er genoeg lezenswaardige blogs bij zijn, terwijl ze toch niet altijd over wereld-issues schrijven. De redaktie van dit weblog heeft helemaal geen redaktiestatuut waarin staat voorgeschreven welke kwesties belangrijk zijn of niet. Hopelijk loopt u. lieve lezers,, hiervoor niet weg.
Dus voort maar weer, naar de volgende kwesties. Lees hieronder verder.

Kwesties van....

(g.l.t. 5 min.; links: 10 min.)

'Geen nieuws, goed nieuws', luidt het credo van mensen die door het dagelijks nieuws hun humeur niet willen vergallen. Ze missen dan wel de kans op goed nieuws en moeten dus helemaal zelf hun humeur een beetje op peil zien te houden. Ik kan me die keuze goed voorstellen, want de meeste berichten nodigen niet uit tot een gulle lach. Ook nieuws dat positief bedoeld is, doet de lezer vaak in diep gepeins verzinken. Als voorbeeld een greep uit de kwesties die de laatste dagen het nieuws hebben gehaald.

Mooi nieuws uit Zeeland. Geen klokkenluidersnieuws in 2006. Zeeuwse ambtenaren troffen geen kwesties aan en hoefden dus niet aan de bel te trekken. Of houden ze gewoon hun mond? Klokkenluider zijn is niet makkelijk. Je kan zowel je baas als je collega's tegen je krijgen. De vraag of geen nieuws hier goed nieuws is, blijft onbeantwoord.

Klokkenluider worden is gewoon een kwestie van een schakelaartje omdraaien. Dat zegt een echte klokkenkluider in Ede. Een uitstervend ambacht. Het luiden van de klokken bij begrafenissen en feestdagen stelt ook niet zoveel voor. Je wordt per klokbeurt betaald, dus rijk wordt je er niet van. Het luiden zelf is puur techniek geworden. Niks geen gesleur aan een touw, maar een schakelaartje omzetten. De klokkenluider van Ede is er tevreden mee. Als gepensioneerde vindt hij het een prima baantje voor mensen die verder niet veel te doen hebben.

Kijk, zo'n mentaliteit sprak ex-minister de Geus aan toen hij meende dat het slechts een kwestie van tijd was, voor de meeste WAO'ers, na herkeuring weer aan het werk zouden zijn. Dat blijkt tegen te vallen en daarom heeft minister Donner een generaal pardon ingesteld voor WAO'ers van 45 jaar en ouder. Geen herkeuring voor de 'oudjes', want die komen toch niet aan de slag. Typisch geval van 'polderen', zoals de nederlandse politiek wel vaker cynisch bestempeld is.

Dat 'polderen' is meestal een kwestie van kosten en baten. Eerst moeten er genoeg problemen zijn, voor er maatregelen genomen worden. Die moeten dan wel lonen. Zo stelt de Gezondheidsraad nu voor iedereen in te enten tegen hepatitis-B. Experts op dit gebied hebben de noodklok geluid. Het aantal dragers van hepatitis-B neemt snel toe en de kosten voor behandeling wegen niet op tegen de kosten van een nationale vaccinatie.

Of de regering het advies ook overneemt is een kwestie van prioriteiten stellen. Hepatitis-B wordt onder andere overgedragen door seksuele aktiviteiten en misschien vindt de regering het verstandiger seksuele voorlichting op basisscholen vast onderdeel van de lesstof te maken. Ik ben benieuwd wat voor beeld de jeugd krijgt van seksualiteit als ze daarbij plaatjes van ontstoken levers te zien krijgen.

Ook dat hoort bij 'polderen'. Begin bij de jeugd en de toekomst wordt weer helemaal maakbaar. Nu is het te hopen dat de regering daarbij niet al te dwars wordt gezeten door de Belgen. Die vinden dat nederland lang genoeg heeft gepolderd en eist nu dat er onmiddelijk tot ontpoldering wordt overgegaan. Althans in de buurt van de Schelde. Tenslotte was ooit afgesproken stukken landbouwgebied terug te geven aan het water, om meer natuurgebieden te creëren. Maar ja, Gerda Verburg, die deze kwestie in haar portefeuille heeft, is in gesprek met Zeeuwen die dat helemaal niet zien zitten. Kan ik me wat bij voorstellen. Zeeuwen hebben genoeg reden bang voor het water te zijn. Gaat dit de België-Nederlandkwestie worden?

U ziet het: in tal van kwesties lopen goed en slecht nieuws hand in hand. Kwestie van kiezen of dat uw humeur bepaalt.

Dag 414 Polderpraat.

Begin deze maand werd het kabinet verweten terug te gaan naar het zo verfoeide 'polderen'. Zo verwoordde de liberale oppositie het. Maar waar baseert men dat op? Het kabinet heeft immers nog niks gedaan? Hoewel: niks is teveel gezegd. Men is flink aan de babbel en neemt dar ook rustig de tijd voor. Dat is niet naar de zin van Mark Rutte, want de fatsoensnormen zeggen dat je een goed gesprek niet mag storen. Hij moet dus nog even wachten met oppsositie voeren.
Lees meer over de dialoog van het kabinet, hieronder.

Honderd dagen goed gesprek.

(g.l.t. 4 min.; links: 6 min.)

Nu de redaktie door het vertrek van heer Zalm zijn enige direkte verbinding met het Haagse is verloren (zie de rubriek 'Zalm aan de lijn', in de rechterkolom), wordt naarstig gezocht naar een nieuw kontakt. Een beetje weblog onderhoudt namelijk een hot-line met de parlementaire democratie, nietwaar? Na dagen bellen, bellen en nog eens bellen zit de redaktie hier inmiddels wel met gloeiende oortjes, maar zonder enig resultaat. Alle nummers die de redaktie belde waren continu in gesprek. Ik was even vergeten dat het kabinet honderd dagen lang in dialoog is met de samenleving. Een paar keer veerde de redaktie op toen de telefoon hier overging. 'Daar zal je ze hebben! Nu komen ze de redaktie ook vragen naar zijn wensenlijstje.' Maar nee hoor. Het zoveelste call-centre hing aan de lijn om bijster interessante aanbiedingen te promoten. Misschien hoort u, beste lezer, tot die gelukkigen die al een goed gesprek gehad hebben met één van de bewindslieden. De redaktie is zeer benieuwd naar uw ervaringen.

Maar goed, ik ben wellicht te ongeduldig. De honderd dagen zijn nog niet om. Tot 2 juni heeft men de tijd. Niet iedereen is blij met deze gespreksronde. De VVD vond het niet nodig. Gebrek aan visie, noemde Rutte het. Hij zag liever dat het kabinet zijn tijd niet verleuterde, maar fiks aan de slag ging. Mark Rutte heeft beloofd op 2 juni het kabinet stevig te ondervagen over de uitkomsten van deze gespreksmarathon.

Wat kunnen we op 2 juni dan verwachten? Misschien een herhaling van de geschiedenis? Zo werd op 2 juni 1946, na een volksraadpleging, Italië een republiek. Die kans is hier klein. Als de bewindslieden er al naar gevraagd hebben, zullen ze ongetwijfeld vernomen hebben dat een groot deel van het volk met smacht zit te wachten op de troonsbestijging van Maxima.

Of krijgen we een variant van 2 juni 455? Toen trokken de Vandalen Rome binnen en hadden de stad in twee weken tijd leeggeplunderd. Wie weet lukt het de VVD (Vandalen Versus Democratie) in samen werking met de PVV (Partij Van Vandalen) het Binnenhof op stelten te zetten en met een vloed van moties van wantrouwen het kabinet leeg te plunderen. Krijgen we weer verkiezingen en gaan we richting Balkenende V.

Zo zal het niet gaan. Na de honderd dagen intensief praten kan het circus Balkenende eindelijk aan de slag. In bescheiden vorm natuurlijk. Er valt niet dezelfde glitter en glamour van te verwachten als van het circus van P.T. Barnum, dat 2 juni 1835 van start ging. Alleen al omdat de Partij voor de Dieren geen olifanten en tijgers meer in de show wil zien.

Die honderd dagen lijken trouwens wel een beetje op tijdrekken. Balkenende is vast besloten deze keer de hele termijn uit te zitten en dat zal met deze tacktiek wel lukken. Er vanuitgaand dat dit kabinet 5 dagen per week werkt, blijven er slechts 642 werkbare dagen over. Dat is dan na aftrek van deze gespreksronde, de evaluatie ervan en de nodige bijstelling van het regeerakkoord. Natuurlijk gaan ook de gebruikelijke recessen er af. Normaal gesproken zouden er dan wat meer werkbare dagen overblijven, maar dit kabinet wordt ook geteisterd door een bepaald mannetje dat meent minstens 1x per week diverse bewindslieden naar hun mentale gezondheid te vragen.

Mag ik in dit verband even een oud mopje van Freek de Jonge persifleren?

Er lopen twee gekken over het terrein van de inrichting (lees: parlementaire democratie). Steekt er links van de weg een donkerharige diva over, waarop die ene gek zegt: 'Kijk, daar heb je de geachte afgevaardigde die zo te zien net recht uit zee komt.'

Ze wandelen rustig verder en dan steekt er opeens rechts van de weg een geblondeerd ventje over. Waarop die andere gek zegt: 'Kijk haar nou! Ze heeft het met die extreme make-over nu wel echt te gek gemaakt.'

Twee juni 2007. Hoe gek gaat het worden, denkt u?

Dag 413 Hersens en humor.

Weet u welk stukje van uw brein u aan het lachen maakt bij het lezen van literatuur? Ik denk niet dat u, na de lopende boekenweek, daar uit zult komen. Geeft niks. Over een paar jaar zullen wetenschappers u haarfijn uitleggen hoe uw harde schijf werkt. En dat niet alleen, ze gaan u ook vertellen hoe u van die kennis profijt kunt hebben.
Beste lezers, dit is geen grap. De ontwikkelingen gaan sneller dan uw bovenkamer kan bevatten. In de toekomst wordt het mogelijk met uw hersens geintjes uit te halen die u nu nog niet voor mogelijk houdt.
Lees meer in de bijdrage van vandaag. Zie hieronder.

Harde schijf codes \|/

(g.l.t. 5 min.; links: 12 min.)

De gedachten zijn vrij. Denken we. In ieder geval is er de vrijheid om te denken dat we meer willen weten over die gedachten. Deze zin alleen al, is minstens zo kronkelachtig als onze hersenen. Is er iemand wel eens op het idee gekomen dat de doolhofachtige wirwar-structuur van de hersenen, wellicht de oorzaak is van de chaos die mensen van het leven maken? Wat zou er gebeuren als we daar de kam eens doorhaalden?

Om onze harde schijf dieper te doorgronden hebben we tegenwoordig hulp van de computer. Door velen gezien als een kunstmatig stukje hersenwerk. Inmiddels zijn we zover dat we bij tal van zaken menen niet meer zonder de computer te kunnen. Die kant gaat het ook op met het denken. Er komt een tijd dat we geen zinnige (of zinloze) gedachte meer kunnen produceren, zonder de pc.

Onder de prikkelende naam Braingain gaan een aantal universiteiten, bedrijven en patiëntenverenigingen hun krachten bundelen om een rechtstreekse verbinding tussen hersenen en computer toepasbaar te maken voor patiënten èn gezonde mensen. Onderzoek in de neuro-cognitie maakt langzamerhand duidelijk welke coderingen in de hersenen gebruikt worden bij communicatie en beweging en hoe die codes gedetecteerd kunnen worden. Met die kennis is het mogelijk de mentale activiteiten te beheersen.

Denk niet dat men hier nog in het stadium van fantasierijke science-fiction zit. Met een speciale helm op kun je met je gedachten al computerspelletjes besturen en met een paar electrodes in je hoofd kan men je op afstand van links naar rechts laten vliegen. Met andere woorden: je hersenen kunnen sturen èn bestuurd worden. Dat kan erg nuttig zijn voor mensen die fysiek ernstig gehandicapt zijn en die niet veel meer dan hun nog werkende hersenen ter beschikking hebben.

Nou is zulk onderzoek peperduur en ook de gevonden toepassingen zullen erg kostbaar worden, als die uitsluitend aan patiënten beschikbaar worden gesteld. Hoe genereer je geld om het allemaal mogelijk te maken? Door te suggereren dat ook gezonde mensen er baat bij kunnen hebben. Of, zoals in het persbericht over Braingain valt te lezen: "Samen met de industriële en maatschappelijke partners zien de onderzoekers dat herkenning van patronen van hersenactiviteit en de beïnvloeding daarvan veel potentie heeft voor commerciële en maatschappelijke innovatie".

Voorbeelden die genoemd worden gaan verder dan alleen het besturen van een computergame met je gedachten. Er wordt ook gedacht aan: "(.....) dat informatie alleen op een beeldscherm verschijnt wanneer uit de hersenactiviteit van de kijker blijkt dat hij/zij er ook echt visuele aandacht voor heeft. Deze toepassing kan nuttig zijn bij bagagecontrole op een vliegveld en voor luchtverkeersleiders".

Als de onderzoekers eenmaal duidelijk hebben welke coderingen in de hersenen gebruikt worden en hoe die codes gedetecteerd kunnen worden, is het nog een kwestie van je eigen harde schijf aansluiten op het usb-poortje van je pc. Hoewel al die uren achter de pc de kans op trombose vergroten, openbaren zich toch de meest fantastische mogelijkheden.

Kinderen die geen spruitjes lusten, worden door de ouders op de pc aangesloten en zien bij elke hap een lolly voor zich. De maaltijd is in no-time verorbert zonder enig gejengel.

Van het warmere klimaat hoeven we geen last te hebben. Sluit je aan op je pc en de koeling van je processor brengt ook je lichaamstemperatuur omlaag.

Geheugenverlies op latere leeftijd is ook geen probleem meer. Iedereen sluit zich elke dag een uurtje aan op de pc en slaat de indrukken van alle dag op. Dreigt dementie toe te slaan, dan haal je gewoon de nodige gegevens op van de harde schijf van je pc en je bent weer helemaal up-to-date.

Het mooiste is wel dat alle gedragscodes op de computer gezet kunnen worden. Iedereen laat wekelijks zijn hersens even scannen en bijsturen. Gaat eindelijk iedereen zich gedragen zoals het hoort.

Braingain. Een mooi begrip. Wordt mijn ideaal toch nog realiteit: als je maar je hersens genoeg ontwikkelt, komt het heus wel goed met de wereld.